ഇയ്യോബ് 15
Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
"Mon Vismand svarer med Mundsvejr og fylder sit Indre med Østenvind
for at hævde sin Ret med gavnløs Tale, med Ord, som intet båder?
Desuden nedbryder du Gudsfrygt og krænker den Stilhed, som tilkommer Gud.
Din Skyld oplærer din Mund, du vælger de listiges Sprog.
6 ൬ ഞാനല്ല, നിന്റെ സ്വന്തവായ് നിന്നെ കുറ്റം വിധിക്കുന്നു; നിന്റെ അധരങ്ങൾ തന്നെ നിന്റെനേരെ സാക്ഷീകരിക്കുന്നു.
Din Mund domfælder dig, ikke jeg, dine Læber vidner imod dig!
Var du den første, der fødtes, kom du til Verden, før Højene var?
Mon du lytted til, da Gud holdt Råd, og mon du rev Visdommen til dig?
9 ൯ ഞങ്ങൾക്ക് അറിയാത്തതായി നിനക്ക് എന്ത് അറിയാം? ഞങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാകാത്തതായി നീ എന്താണ് ഗ്രഹിച്ചിരിക്കുന്നത്?
Hvad ved du, som vi ikke ved, hvad forstår du, som vi ikke kender?
Også vi har en gammel iblandt os, en Olding, hvis Dage er fler end din Faders!
Er Guds Trøst dig for lidt, det Ord, han mildelig talede til dig?
Hvi river dit Hjerte dig hen, hvi ruller dit Øje vildt?
13 ൧൩ നീ ദൈവത്തിന്റെ നേരെ തിരിയുകയും നിന്റെ വായിൽനിന്ന് ഇങ്ങനെയുള്ള വാക്കുകൾ പുറപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.
Thi du vender din Harme mod Gud og udstøder Ord af din Mund.
Hvor kan et Menneske være rent, en kvindefødt have Ret?
End ikke sine Hellige tror han, og Himlen er ikke ren i hans Øjne,
hvad da den stygge, den onde, Manden, der drikker Uret som Vand!
Jeg vil sige dig noget, hør mig, jeg fortæller, hvad jeg har set,
hvad vise Mænd har forkyndt, deres Fædre ikke dulgt,
dem alene var Landet givet, ingen fremmed færdedes blandt dem:
20 ൨൦ ദുഷ്ടൻ ജീവപര്യന്തം അതിവേദനയോടെ ഇരിക്കുന്നു; ഉപദ്രവകാരിക്ക് വച്ചിരിക്കുന്ന ആണ്ടുകൾ തികയുവോളം തന്നെ.
Den gudløse ængstes hele sit Liv, de stakkede År, en Voldsmand lever;
Rædselslyde fylder hans Ører, midt under Fred er Hærgeren over ham;
22 ൨൨ അന്ധകാരത്തിൽനിന്ന് മടങ്ങിവരുമെന്ന് അവൻ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല; അവൻ വാളിനിരയാകാൻ നിയമിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
han undkommer ikke fra Mørket, opsparet er han for Sværdet,
23 ൨൩ അവൻ അപ്പം തെണ്ടിനടക്കുന്നു; ‘അത് എവിടെ കിട്ടും’ എന്ന് ചോദിക്കുന്നു? അന്ധകാരദിവസം തനിക്ക് അടുത്തിരിക്കുന്നു എന്ന് അവൻ അറിയുന്നു.
udset til Føde for Gribbe, han ved, at han står for Fald;
Mørkets Dag vil skræmme ham. Trængsel og Angst overvælde ham som en Konge, rustet til Strid.
Thi Hånden rakte han ud mod Gud og bød den Almægtige Trods,
stormed bårdnakket mod ham med sine tykke, buede Skjolde.
Thi han dækked sit Ansigt med Fedt og samlede Huld på sin Lænd.
tog Bolig i Byer, der øde lå hen. i Huse, man ikke må bo i, bestemt til at ligge i Grus.
29 ൨൯ അവൻ ധനവാനാകുകയില്ല; അവന്റെ സമ്പത്ത് നിലനില്‍ക്കുകയില്ല; അവരുടെ വിളവ് നിലത്തേക്കു കുലച്ചു മറികയുമില്ല.
Han bliver ej rig, hans Velstand forgår, til Jorden bøjer sig ikke hans Aks;
30 ൩൦ ഇരുളിൽനിന്ന് അവൻ അകന്നു പോകുകയില്ല; അഗ്നിജ്വാല അവന്റെ കൊമ്പുകളെ ഉണക്കിക്കളയും; തിരുവായിലെ ശ്വാസംകൊണ്ട് അവൻ കടന്നുപോകും.
han undkommer ikke fra Mørket. Solglød udtørrer hans Spire, hans Blomst rives bort af Vinden.
Han stole ikke på Tomhed han farer vild thi Tomhed skal være hans Løn!
I Utide visner hans Stamme, hans Palmegren skal ikke grønnes;
33 ൩൩ മുന്തിരിവള്ളിയിൽ നിന്ന് എന്നപോലെ അവന്റെ പക്വമാകാത്ത പഴങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞുവീഴും. ഒലിവുവൃക്ഷംപോലെ പൂ പൊഴിക്കും.
han ryster som Ranken sin brue af og kaster som Olietræet sin Blomst.
Thi vanhelliges Samfund er goldt, og Ild fortærer Bestikkelsens Telte;
svangre med Kvide, føder de Uret, og deres Moderskød fostrer Svig!
