Salamo 94
1 O ry Iehovà, Andrianañahare mpamale-fate, ry Andrianañahare, mpañome-to: mireandreaña.
Herre, du hemns Gud, du hemns Gud, syn deg i herlegdom!
2 Miongaha, ry Mpizaka’ ty tane toio; lilovo ami’ty fañeva’e o mpirengevokeo.
Statt upp, du domar yver jordi, lat dei ovmodige få lika for si gjerning!
3 Sikal’ ombia o lo-tserekeo, ry Iehovà: pak’ombia ty mbe hitreña’ o tsivokatseo?
Kor lenge skal ugudlege, Herre, kor lenge skal ugudlege fegnast?
4 Mifatatiake, manotratsotrake; mijiajia iaby o mpanao ratio.
Dei gøyser or seg og fører skamlaus tale; dei skrøyter, alle ugjerningsmenner.
5 Demohe’ iereo ondati’oo ry Iehovà, volevole’ iereo ty lova’o.
Ditt folk, Herre, krasar dei, og din arv plågar dei.
6 Vonoe’ iereo ty vantotse naho ty renetane, naho mañoho-doza amo bode-raeo;
Enkja og den framande slær dei i hel, og dei myrder dei farlause.
7 vaho manao ti-hoe: Tsy vazoho’ Ià; tsy mañaoñe t’i Andrianañahare’ Iakobe.
Og dei segjer: «Herren ser ikkje, og Jakobs Gud merkar det ikkje.»
8 Mañaraharà ry borololo am’ ondatio; naho o dagolao, ombia t’ie hahafohiñe?
Merka då, de uvituge i folket! Og de vitlause, når vil de taka til vitet?
9 Tsy mahajanjiñe hao i nambole o ravembiaoy? Tsy mahavazoho hao i Mpitsene fihainoy?
Han som hev sett inn øyra, skulde han ikkje høyra? Han som hev laga til auga, skulde han ikkje sjå?
10 Tsy hanoro hao i Mpandilo o fifeheañeo? ie mañòke hilala am’ondatio.
Han som tuktar heidningar, skulde han ikkje refsa, han som gjev menneski kunnskap?
11 Arofoana’ Iehovà ty fitsakorea’ ondaty; t’ie kofòke avao.
Herren kjenner mannsens tankar, at dei er fåfengd.
12 Haha t’indaty lilove’o ry Ià, naho i anara’o amy Tsara’oy;
Sæl er den mann som du, Herre, tuktar, og som du gjev lærdom or lovi di,
13 homea’o fitofàñe an-tsan-kasotriañe, ampara’ te nihaliañe koboñe o lo-tserekeo.
til å gjeve honom ro for vonde dagar, til dess det vert grave ei grav for den ugudlege.
14 Tsy ho farie’ Iehovà ondati’eo; tsy haforintse’e i lova’ey.
For ikkje støyter Herren burt sitt folk, og arven sin forlet han ikkje.
15 Mbe himpoly ami’ty hahiti’e o zakao, le hene hañorik’ aze o vañoñ’ añ’arofoo.
For domen skal venda um att til rettferd, og alle ærlege i hjarta skal halda med honom.
16 Ia ty hitroatse amo tsereheñeo ho ahy? Ia ty hijohañe amo mpanao ratio ho amakoo?
Kven stend upp for meg imot dei vonde? Kven stig fram for meg mot deim som gjer urett?
17 Naho tsy Iehovà ty nañimb’ ahy le ho nitobe am-pitsiñañe ty fiaiko.
Dersom ikkje Herren var mi hjelp, so vilde sjæli mi snart bu i stilla.
18 Ie anoeko ty hoe: Midorasitse ty tomboko; le manozañ’ ahy ty fiferenaiña’o ry Iehovà.
Når eg segjer: «Foten min er ustød, då held di miskunn meg uppe, Herre.»
19 Ie mañotrotro ty hamahimahin-troke, le mampanintsiñe ty fiaiko o fañohòa’oo.
Når det kjem mange tunge tankar i mitt hjarta, då huggar dine trøystarord mi sjæl.
20 Mete hiharo-rehak’ ama’o hao ty fitobohan-katsivokarañe— ie mikitro-draha hatao’e fañè,
Er vel tynings-domstolen i samlag med deg, der dei lagar urett i hop til rett?
21 naho mirañadrañake hañè-doza ami’ty fiai’ o vañoñeo, vaho mañozoñe ty lio tsy aman-kila.
Dei flokkar seg i hop mot sjæli åt den rettferdige, og dei fordømer uskuldigt blod.
22 Fe haboam-pitsolohako t’Iehovà, vaho lamilamy fipalirako t’i Andrianañahareko.
Då vert Herren ei borg for meg, og min Gud vert eit berg som eg flyr til.
23 Nampolia’e ty hatsivokara’ iareo, vaho ho mongora’e ty amo fikotriha’iareoo; toe ihañitoa’ Iehovà Andrianañaharentika.
Og han let deira urett koma attende yver deim, og for deira vondskap skal han gjera ende på deim, ja, Herren, vår Gud, skal gjera ende på deim.
