Salamo 44

1 Ry Andrianañahare, fa jinanjin-dravembia’ay, fa natalilin-droae’ay o fitoloñañe nanoe’o tañ’ andro’ iereoo, amo andro faha’ matoetoeo.

Til songmeisteren; av Korahs born; ein salme til lærdom. Gud, me hev høyrt med våre øyro, våre feder hev fortalt oss den gjerning du gjorde i deira dagar, i forne dagar.

2 Ie am-pità’o ty nandroake o fifeheañeo le najado’o eo; dinemo’o ondatio, vaho naparatsia’o.

Du dreiv ut heidningarne med di hand, men deim planta du; du øydelagde folkeslag, men deim breidde du ut.

3 Tsy ty fibara’ iareo ty nahazoañe i taney; le tsy o fità’ iareoo ty naharombake, fa ty fità’o havana naho ty sira’o, vaho ty hazavan-dahara’o amy t’ie nisohe’o.

For ikkje med sitt sverd vann dei landet, og deira arm gav deim ikkje siger, men di høgre hand og din arm og ditt andlits ljos; for du hadde hugnad i deim.

4 Mpanjakako irehe, ry Andrianañahare; lilio fandrombahañe t’Iakobe.

Du, Gud, er min konge; byd at Jakob skal verta frelst!

5 Ihe ro igorea’ay o rafelahi’aio; ty tahina’o ty andialià’ay o mitroatse hiatreatre anaio.

Ved deg skal me støyta ned våre fiendar, ved ditt namn skal me treda under føter deim som reiser seg imot oss.

6 Tsy iatoako ty faleko, tsy maharombak’ ahy ty fibarako.

For min boge lit eg ikkje på, og mitt sverd gjev meg ikkje siger.

7 Fa Ihe ro nandrombak’ anay amo rafelahi’aio, naho nanalatse o malaiñe anaio.

Men du gjev oss siger yver våre fiendar, og deim som hatar oss, gjer du til skammar.

8 I Andrianañahare ro firengea’ay lomoñandro, vaho andriañe’ay nainai’e ty tahina’o. Selà

Av Gud rosar me oss all dagen og lovar ditt namn til æveleg tid. (Sela)

9 F’ie nifarie’o henaneo, naho ninje’o; tsy indreze’o ­fionjonañe o lahindefo’aio.

Og endå hev du støytt oss burt og gjort oss til skam, og du dreg ikkje ut med våre herar.

10 Ampiambohoe’o amo rafelahi’aio, vaho mamaok’ an-tsatri’e avao o malaiñe anaio,

Du let oss vika attende for fienden, og dei som hatar oss, fær seg herfang.

11 Fa natolo’o ho añondry kamaeñe, vaho nampivarakaihe’o amo fifeheañeo.

Du gjev oss burt som sauer til å eta upp, og spreider oss ikring millom heidningarne.

12 Naleta’o ami’ty minjilite’e ondati’oo, tsy nahazoan-tombo’e t’ie naletake.

Du sel ditt folk for ingen ting, og ikkje set du høg pris på deim.

13 Nampañinje’o o mpifankarineo, fanivetiveañe naho fandrabioñañe amo mañohok’ anaio.

Du gjer oss til hæding for våre grannar, til spott og spe for deim som bur ikring oss.

14 Anoe’o oha-drehake o fifeheañeo, fikoliñan-doha am’ondatio.

Du gjer oss til eit ordtøke millom heidningarne; dei rister på hovudet åt oss millom folki.

15 Fañinjeañe ­lomoñandro ty aoloko eo, vaho nampikolopok’ ahy ty hameñaran-tareheko,

Heile dagen stend mi skam for mine augo, og blygsl breider seg yver mitt andlit,

16 ami’ty fivola’ o mikobìke naho mamàtseo; ty amy fiatrefan-drafelahiy vaho i mpamale-fatey.

ved røysti av spottaren og hædaren, ved syni av fienden og den hemngiruge.

17 Toe hene nifetsak’ ama’ay, f’ie tsy nañaliño Azo, vaho tsy nivalik’ amy fañina’oy.

Alt dette er kome yver oss, endå me ikkje hev gløymt deg og ikkje svike di pakt.

18 Toe tsy niamboho Azo o arofo’aio, vaho tsy niveve amy lala’oy o fandia’aio,

Vårt hjarta veik ikkje frå deg, og våre stig sveiv ikkje ut av din veg,

19 f’ie dinemo’o an-toem-panalok’ eo, vaho kinolopo’o an-talinjon-kavilasy.

at du skulde slå oss sund der sjakalar bur, og breida oss ned i daudeskugge.

20 Aa naho nandikofa’ay ty tahinan’Añahare’ay, ke namela-pitàñe aman-drahare ankafankafa;

Hadde me gløymt vår Guds namn og rett våre hender ut til ein framand gud,

21 Tsy ho ­nitsikarahen’ Añahare hao? Kanao arofoana’e ze mikafitse an-trok’ao.

skulde Gud då ikkje ransaka det? for han kjenner hjartans løyndomar.

22 Eka, Ihe ro anjamanañe anay handro am-pohatse; volilieñe hoe añondry ho lentañe.

Men for di skuld vert me drepne all dagen, me er rekna som slagtesauer.

23 Mivañona, ry Talè, Ino ty irota’o? Mitsekafa, ko farie’o kitro katroke zahay.

Vakna upp! Kvi søv du, Herre? Vakna då, støyt ikkje burt for alltid!

24 Akore ty ampietaha’o laharañe, naho añaliñoa’o ty hasotria’ay vaho ty halovilovia’ay?

Kvi løyner du di åsyn, gløymer vår armodsdom og vår trengsla?

25 Fa mibokok’ an-debok’ ao ty fiai’ay; mipitek’ an-tane eo ty fisafoa’ay.

For vår sjæl er nedbøygd i moldi, vår likam nedtrykt til jordi.

26 Miongaha hañolotse anay, vaho jebaño ty amy fiferenaiña’oy.

Statt upp til hjelp for oss, og løys oss ut for din nåde skuld!