Salamo 121

1 Andrandrako mb’amo vohitseo o masokoo, aia ty hiboaha’ ty fañimbañ’ ahiko?

Ein song til høgtidsferderne. Eg lyfter augo mine upp til fjelli, kvar kjem mi hjelp ifrå?

2 Hirik’am’ Iehovà o fañolorañ’ ahikoo, I namboatse i likerañey naho ty tane toiy.

Mi hjelp kjem ifrå Herren, han som hev skapa himmelen og jordi.

3 Tsy henga’e hasitse o fandia’oo, tsy hirotse i Mpañaro azoy;

Han skal ikkje lata foten din vera ustød, han blundar ikkje din vaktar.

4 Eka, tsy hidròdreke, tsy hirotse ty Mpitamiri’ Israele.

Sjå, han blundar ikkje og søv ikkje, Israels vaktar.

5 Iehovà ro Mpañambeñ’ azo, Iehovà ro fialofa’ ty fitàn-kavana’o;

Herren er din vaktar, Herren er din skugge ved di høgre hand.

6 Tsy hipisañe ama’o i tariñandrokey, ndra i volañey te haleñe.

Um dagen skal ikkje soli stikka deg, og ikkje månen um natti.

7 Hañaro azo amy ze fonga haratiañe t’Iehovà; vaho ho tamirie’e ty fiai’o.

Herren skal vara deg frå alt vondt, han skal vara di sjæl.

8 Harova’ Iehovà ty fiengà’o naho ty fiziliha’o henane zao vaho nainai’e donia.

Herren skal vara din utgang og din inngang frå no og til æveleg tid.