Salamo 120

1 Izaho niampoheke, le nikanjy Iehovà, vaho tinoi’e.

Ein song til høgtidsferderne. Til Herren ropa eg i mi naud, og han svara meg.

2 O ry Iehovà, apitsoho an-tsoñin-dremborake ty fiaiko, boak’ ami’ty lela mamañahy.

Herre, frels mi sjæl frå ljugarlippa, frå den falske tunga!

3 Inon-ty homeañ’ azo, ino ka ty hanoeñe ama’o ty lela letra’e tia?

Kva skal han gjeva deg, og kva meir skal han gjeva deg, du falske tunga?

4 ana-pale masiom-panalolahy, naho forohan’ andrabey!

Kveste piler til ei kjempa og gløder av einebuska.

5 Hankàñe amako te mañialo e Mèseke añe, naho ty fimoneñako an-kiboho’ i Kedàre ao!

Usæl eg, som framand er imillom Mesek, og bur ved Kedars tjeld!

6 Loho hatr’ela’e ty nitraofam-piaiko ami’ty kivoho’ o malaim-pilongoañeo.

Lenge nok hev sjæli mi butt hjå deim som hatar fred.

7 Toe mpitea filongoan-draho; fa ie ivolañako, aly avao ty onjone’ iereo.

Eg er berre fred, men når eg talar, er dei ferdige til strid.