Ohabolana 9
1 Fa nandranjy i akiba’ey t’i Hihitse, fa rinamerame’e i faha’e fito rey.
Sapientia ædificavit sibi domum, excidit columnas septem.
2 Fa nandenta, fa linaro’e ty divai’e, fa hinalanka’e i fandambaña’ey.
Immolavit victimas suas, miscuit vinum, et proposuit mensam suam.
3 Fa nirahe’e o anak’ampata’eo, hikaike boak’ an-digiligin-kaboa’ i rovay ey.
Misit ancillas suas ut vocarent ad arcem, et ad mœnia civitatis:
4 O ry tahitahiñe, mitsilea mb’etoa! le hoe re amy seretsey,
Siquis est parvulus, veniat ad me. Et insipientibus locuta est:
5 Mb’etoa ikamao o hanekoo naho inomo i divay linarokoy,
Venite, comedite panem meum, et bibite vinum quod miscui vobis.
6 Apoho ty hagegeañe naho miveloma, mañaveloa an-dalan-kilala.
Relinquite infantiam, et vivite, et ambulate per vias prudentiæ.
7 Mizò inje ty mañendake mpanivetive; tendreke joy ty mitrevoke ty lo-tsereke.
Qui erudit derisorem, ipse iniuriam sibi facit: et qui arguit impium, sibi maculam generat.
8 Ko mañendake ty mpamokafoka hera halaiñ’azo; Trevohe’o ty mahihitse le hikokoa’e.
Noli arguere derisorem, ne oderit te. Argue sapientem, et diliget te.
9 Anaro o mahihitseo le hiha-mahihitse avao; ampandrendreho ty vantañe le hitombo an-kilala.
Da sapienti occasionem, et addetur ei sapientia. Doce iustum, et festinabit accipere.
10 Ty fañeveñañe am’ Iehovà ro fifotoran-kihitse, vaho ty fahafohinañe i Masiñey ro faharendrehañe.
Principium sapientiæ timor Domini: et scientia sanctorum, prudentia.
11 Izaho ty fampitomboañe o andro’oo, fampitompeañe taoñe o havelo’oo.
Per me enim multiplicabuntur dies tui, et addentur tibi anni vitæ.
12 Ie mahihitse, hañimbañ’ azo i hihitsey; Ihe manivetive ty hivave izay.
Si sapiens fueris, tibimetipsi eris: si autem illusor, solus portabis malum.
13 Mamantsiñe ty rakemba gege, ie tsotra tsy mahafohin-draha,
Mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens,
14 Mitobok’ an-dalam-bein-akiba’e eo, am-pitobohañe amo haboa’ i rovaio,
sedit in foribus domus suæ super sellam in excelso urbis loco,
15 mikaike ze miary eo, amo mañavelo an-kavantañañeo:
ut vocaret transeuntes per viam, et pergentes itinere suo:
16 O ry trentrañeo, mitsilea mb’etoa! le hoe re amy tsy aman-kilalay:
Qui est parvulus, declinet ad me. Et vecordi locuta est:
17 Mamy ty rano nikamereñe, vaho mafiry ty mofo kamaeñe añ’etak’ ao.
Aquæ furtivæ dulciores sunt, et panis absconditus suavior.
