< Fitomaniana 3 >

1 Ondaty nahatrea hasotrian-draho amy kobain-kaviñera’ey.
Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
2 Niaoloa’e naho nampomba’e mb’an-kamoromoroñañe ao fa tsy mb’an-kazavàñe.
Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
3 Toe nafote’e amako lomoñandro lomoñandro ty fità’e.
Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
4 Nanoe’e hambo’e o nofokoo naho o holikoo; sindre pinekapeka’e o taolakoo.
Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
5 Nanoa’e hàlañe, nañarikatoha’e afero naho haloviloviañe.
Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
6 Nampitobohe’e an-toetse maieñe ao iraho, hoe lolo-ela.
I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
7 Narindri’e ao tsy hahafionjoñe; nanoe’e mavesatse o silisilikoo.
Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
8 Aa naho mikoikoike hipay imba, le sikadaña’e alafe ao i halalikoy.
Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
9 Nikalaña’e am-bato vinañe o liakoo, nampikelokelofe’e o oloñolokoo.
Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
10 Hoe amboa romotse mamandroñe ahy, hoe liona añ’etaketak’ ao.
Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
11 Natsile’e iaby o fombàkoo, naho nirimidrimite’e ty sandriko; nanoe’e babangoañe.
Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
12 Fa nabitso’e ty fale’e, le nohara’e amako ty ana-pale.
Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
13 Nampitrofahe’e ambaniako ao o ana-tsotsòke boak’ an-trañon’ ana-pale’eo.
Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
14 Fa injè’ondatikoo iraho, bekobekoa’ iareo lomoñandro.
Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
15 Finaha’e hafairañe vaho natsafe’e vahon-tsoy.
Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
16 Finoifoi’e am-bato o nifekoo; nalembe’e an-davenok’ ao iraho.
Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
17 Nampihankàñe’o lavi-panintsiñañe ty haveloko; nihaliñoko ze o hasoa zao.
Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
18 Le hoe iraho, Fa modo ty haozarako, ty fitamàko am’ Iehovà.
Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
19 Tiahio ty haloviloviako naho ty hasotriako, ty vahon-tsoy naho afero.
Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
20 Toe tiahi’ ty fiaiko, vaho mibotrek’ amako ao.
Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
21 Ty hoe ty apotam-pitsakoreako, mampitamà ahiko, te
Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
22 le lia’e tsy mijihetse ty fiferenaiña’ Iehovà tsy mb’ia hilesa o fiferenaiña’eo.
Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
23 Vao boak’andro; ra’elahy ty figahiña’o.
Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
24 Iehovà ty anjarako, hoe ty troko, aa le ie ty fitamàko.
Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
25 Soa t’Iehovà amo mahaliñe azeo; amy arofo mipay Azey.
Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
26 Mahasoa ondatio te mitama, t’ie handiñe am-pianjiñañe ty fandrombaha’ Iehovà.
Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
27 Hasoa am’ondatio ty mivave ty jokan-katora’e.
Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
28 Angao re hiambesatse am-bangiñe ao, hianjiñe, amy te ie ty nandafik’ aze.
at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
29 Hatoho’e an-debok’ ao ty falie’e, hera ama’e ty fitamañe.
at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
30 Soa re te hatolo’e amy mandrara- tehak’ azey ty fiambina’e; angao ampiliporeñ’ inje.
at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
31 Fa tsy hañito nainai’e t’i Talè.
For Herren støyter ikkje æveleg burt.
32 Aa ndra t’ie ty mampioremeñe, mbe hiferenaiña’e amy hafatraram-pikokoa’ey.
For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
33 Tsy mora ama’e ty mandafa, ndra ty mandilo o ana’ondatio;
For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
34 Ie ampidemoheñe am-pandia, ze mpirohi’ ty tane toy;
At dei krasar under fot alle fangar i landet,
35 ie tsy omen-to ondatio añatrefa’ i Andindimoneñey,
at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
36 ie ampikeloheñe ty enta’ ondatio— tsy arofoana’ i Talè hao?
at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
37 Ia ty nitaroñe naho nahafetsake zao, naho tsy i Talè ty nametse?
Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
38 Tsy boak’am-palie’ i Abo Tiañey hao ty hankàñe naho ty soa?
Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
39 Akore ty itoreova’ondaty veloñeo, o lahilahio ty amo tahi’eo?
Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
40 Antao hañotsohotso hitsoke o lalan-tikañeo, vaho himpoly mb’am’ Iehovà mb’eo.
Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
41 Antao hañonjoñ’ arofo am-pitàñe mb’aman’Añahare an-digiligy añe.
Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
42 Toe nandilatse zahay naho niola; toly ndra tsy napo’o.
Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
43 Nikolopok’ an-kaviñeran-drehe te nañoridañe anay; tsy niferenaiña’o t’ie nanjamañe.
Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
44 Nisaron-drahon-dRehe, tsy himoahan-kalaly.
I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
45 Nanoe’o romoromo’e naho forompotse zahay añivo’ o kilakila’ndatio.
Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
46 Songa midañadaña falie ama’ay o malaiñ’anaio.
Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
47 Fa nifetsak’ ama’ay ty hebakebake naho i koboñey, ty famongorañe naho fandrotsahañe.
Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
48 Mitsiritsioke rano o masokoo, amy fandrotsahañe i anak’ampela’ ondatikoy.
Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
49 Midoandoañe mañambane o masokoo, vaho tsy mijihetse, tsy mitroatse,
Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
50 Ampara’ te mivazoho mañambane t’Iehovà, mitalake boak’ an-dikerañe añe.
fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
51 Mampihontoke ty troko o masokoo ty amo hene anak’ampelan-drovakoo.
Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
52 Fa nikehe ahy hoe kibo, tsy amam-poto’e o malaiñ’ahio.
Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
53 Naitoa’ iareo an-koboñe ao ty fiaiko, vaho nandretsa-bato amako.
Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
54 Nandipotse ty lohako o ranoo vaho nanoeko ty hoe: Opo iraho!
Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
55 Kinanjiko ty tahina’o ry Iehovà, boak’ an-koboñe loho lalek’ ao.
Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
56 Jinanji’o ty feoko; ko aeta’o amy ravembia’oy i fitoreokoy hahafikofohako.
Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
57 Nitotok’ ahy irehe amy andro nikanjiako azoy; le hoe irehe: Ko hemban-drehe.
Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
58 Ry Talè, nañalañalañe’o o entan’ aikoo; fa jineba’o ty fiaiko.
Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
59 Ry Iehovà, fa nivazoho’o ty nasarañ’ ahy; ehe izakao.
Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
60 Fa nioni’o ty fitrotrofiaha’ iareo naho ty fikitroha’ iareo amako.
Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
61 Fa jinanji’o ty inje’ iareo, ry Iehovà, naho o fikililia’ iareo ahy iabio,
Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
62 Ty fivimbi’ o nitroatse amakoo, ty fikinià’ iareo ahy lomoñandro,
det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
63 Vazohò iereo te miambesatse, naho t’ie miongake; izaho bekobekoa’ iareo.
Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
64 Mbe hondroha’o, ry Iehovà, ty amo satam-pità’ iareoo.
Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
65 Kolopofo ty arofo’ iareo, ametsaho fatse!
Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
66 Horidaño an-kaviñerañe vaho mongoro ambanen-dikera’ Iehovà eo.
Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.

< Fitomaniana 3 >