Joba 34
1 Natovo’ i Eliho, ty hoe:
Og Elihu tok til ords og sagde:
2 Janjiño o entakoo ry androanavy mahihitseo, anokilaño ravembia, ry mahafohiñeo.
«Vismenner, høyr på ordi mine! Kunnige folk, lyd no på meg!
3 fa mitso-tsara ty ravembia manahake ty fitsohan-dañilañy mahakama.
For ordi prøver ein med øyro, som ein med gomen maten smakar.
4 Antao tika hijoboñe ty soa, hisafirian-tika ty atao fanjàka.
So lat oss no det rette velja og saman finna ut det gode!
5 amy nanoe’ Iobey, ty hoe: Vañon-draho, fe nasintan’ Añahare amako ty zoko;
For Job hev sagt: «Eg skuldfri er; min rett hev Gud ifrå meg teke;
6 handañirako hao i zokoy; tsy mete melañe i trinofan-defoñey, ndra t’ie malio-tahiñe.
tråss i min rett, stend eg som ljugar, uskuldig fekk eg ulivssår.»
7 Ondaty ia ty rahamba’ Iobe? ie migenoke inje hoe rano,
Finst det vel nokon mann som Job? som gløyper hædings ord som vatn,
8 ie mpifañosoñe amo mpitolon-karatiañeo le mitrao-pañavelo am’ondaty mengokeo?
som held med illgjerdsmenner lag, hev umgang med gudlause folk?
9 ie nanao ty hoe, Tsy vente’e ama’ondatio te ifalea’e t’i Andrianañahare.
For han hev sagt: «Kva gagnar det ein mann å vera ven med Gud?»
10 Aa le janjiño iraho, ry aman-kilálao, Lavits’ an’ Andrianañahare ty haratiañe, naho amy El-Sadai ty fandilarañe.
Difor, de menn med vit, høyr meg! D’er langt frå Gud å vera gudlaus, frå Allvalds-Gud å gjera urett.
11 Fa o sata’eo ty hanambeza’e ondaty, o fitoloña’eo ro hanoly aze ami’ty eva’e.
Han løner mannen for hans gjerd, fer med han etter all hans ferd.
12 Toe tsy manao raty t’i Andrianañahare, vaho tsy mañolake ty hatò t’i El-Sadai.
Nei, urettferdig er’kje Gud, og Allvald krenkjer ikkje retten.
13 Ia ty nampamandroñ’ aze ty tane toy, vaho ia ty nampivave aze ty voatse bey toy?
Kven let vel honom styra jordi? Og kven hev grunna jordheims-kringen?
14 Aa naho nampoli’e ama’e ty fo’ ondaty naho natonto’e ama’e i tro’ey vaho i kofo’ey,
Um han på seg åleine tenkte og drog sin ande til seg att,
15 le fonga ho nitrao-pihomahañe ze atao nofotse; vaho kila ho nibalike ho lemboke ondatio.
då gjekk alt livande til grunns, og menneskja vart atter mold.
16 Fe naho mahilala, janjiño, tsendreño ty feo’ o entakoo.
Um du er klok, so høyr på dette, og lyd på ljoden av mitt ord!
17 Hifehe hao ty malaiñe to? Hafà’o hao i Fanalolahy Vañoñey?
Kann ein som hatar retten, styra? Fordømer du den allrettvise?
18 I manao ty hoe ami’ty mpanjaka: Ry Votro, naho amo ana-donakeo, Ty Piaroteñe!
Kann ein til kongen segja: «Niding!» Og til dei megtige: «Du brotsmann?»
19 Ie tsy miasy roandriañe, tsy mañaom-pañaleale mandikoatse ty rarake, ie fonga satam-pità’e.
Til han som ei gjer skil på fyrstar, og ikkje vyrder rik mot fatig. Av di hans hand hev skapt deim alle?
20 Mihomak’aniany iereo, te petsak’ale; troboeñe ondatio le mihelañe añe, asintake tsy am-pitàñe o maozatseo.
Dei andast brått og midt um natti, eit folk avjagast og kverv burt, stormenn forgjengst i hjelpeløysa.
21 Fa amo sata’ ondatio o fihaino’eo, vazoho’e iaby o lia’eo.
Hans augo ser til mannsens ferd, han skodar kvart eit stig han tek;
22 Tsy eo ty ieñe ndra ty fimoromoroñañe hietaha’ o tsereheñeo.
det finst’kje skugge eller myrker der illgjerdsmenn kann løyna seg.
23 Le tsy ifotoañan’ andro ty hiatrefa’ ondaty aman’Añahare ho zakaeñe.
Han tarv’kje lenge sjå på mannen fyrr han lyt møta Gud til doms.
24 Demohe’e tsy an-dohy o fatratseo, le avotra’e an-toe’e eo ty handimbe aze.
Han utan forhøyr storfolk krasar og andre set i deira stad.
25 Aa kanao arofoana’e o sata’eo, le avalitaboa’e te haleñe, vaho dorodoroe’e.
Han kjennar heile deira verk og gjev um natti deim til tyning.
26 Lafà’e manahake o tsereheñeo an-tameañe eo ho fisambàñe,
Han tuktar deim som illgjerdsmenner, ein stad der alle kann det sjå,
27 amy t’ie nitsile tsy nañorik’ aze, le tsy teo t’ie nañaoñe o lala’eo,
dei som hev vike burt frå han og ikkje hev hans vegar fylgt -
28 toly ndra nampombae’ iareo mb’ama’e ty fitoreova’ o rarakeo fa janji’e ty toreo’ o silofeñeo—
so han kann høyra armods klaga og jammerskrik frå undertrykte.
29 naho mianjin-dre, ia ty hanìñe? Ie aeta’e ty lahara’e, ia ty hahaisak’ aze, ndra t’ie foko ndra te ondaty—
Fær han det stilt, kven vil fordøma? Løyner han seg - kven kann då sjå han? - for folkemugen og for mannen,
30 soa tsy hifehe ty tsi-aman-Kàke, vaho tsy ho fandrik’ am’ ondatio.
so ikkje gudlaus mann skal råda og vera snaror yver folket.
31 Ia ty nanao ty hoe aman’Añahare? Fa nililoveñe, izaho tsy nandilatse;
For segjer ein vel so til Gud: «Ovmodigt hev eg bore meg; eg vil ikkje lenger vera vond.
32 Anaro ahy o tsy treakoo; naho niota faly, tsy hanoeko ka?
Vis du meg det eg ikkje ser! hev eg gjort synd, vil eg snu um?»
33 I satri’oy hao ty hamalea’e Azo, kanao liere’o? Ihe ‘nio ty hijoboñe, fa tsy izaho; aa le saontsio o fohi’oo.
Skal han då straffa som du tykkjer? D’er du som er den misnøgde; so lyt du velja, ikkje eg; og du fær segja det du veit.
34 Hanao ty hoe amako ondaty mahilalao, Toe mahafijanjiñe ty androanavy mahihitse:
Dei kloke folk vil segja til meg, og kvar ein vismann som meg høyrer:
35 Misaontsy tsy aman-kilala t’Iobe, vaho tsy hinotsohotso’e o enta’eo.
«Job talar ikkje med forstand hans ord er utan ettertanke.»
36 Ee te ho hereherèñe pak’am-para’e t’Iobe ie nanoiñe hoe ondaty lo-tsereke.
Gjev Job må allstødt verta prøvd for sine svar på nidings vis!
37 Tompea’e fiolàñe o hakeo’eo; miteha-pitàn-dre añivon-tikañe eo, le manovon-tsaontsy hatreatre’e t’i Andrianañahare.
For han legg brotsverk til si synd og ber seg vyrdlaust millom oss, og talar mange ord mot Gud.»
