Joba 30

1 Fe itsikihan-jaiko henaneo, ie tsy ho nimeiko hindrezan-droae’ iareo o amboan’ añondrikoo.

Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.

2 Eka! hataoko ino’ ty herin-taña’ iareo? Ie fa modo ty hagañ’oza’ iareo?

Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?

3 Miheahea naho poie’e vaho saliko iereo, draote’ iereo ty tane kànkañe ie nimontoñe naho tanan-taolo te omale.

De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;

4 Tsindrohe’ iereo ty aña-mafaitse miharo vahon-tsoy, fihina’iareo ty vahan-jañapoly.

de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.

5 Sinoik’ an-drolongo’e iareo, nikoraheñe hoe t’ie malaso.

Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.

6 Aa le mimoneñe am-bavatane mampangebahebak’ ao iereo, an-dakatom-bato naho an-kadahan-tane ao.

I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.

7 Mikoaike boak’an-drongoñe ao, mihimpok’ añ’antak’ ao.

Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,

8 Anan-dagola, anake po-tahinañe, nasiotsiotse amy taney.

barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.

9 Bekobekoe’ iareo iraho henaneo toe fandrabioña’ iareo.

Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.

10 Heje’ iereo vintañe, ihankaña’ iareo, tsy apo’ iareo ty mandrora an-tareheko.

De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;

11 Amy te navotso’e ty tàlem-pale’e le nitrofahe’e iraho, vaho ahifi’ iereo laboridy te miatrek’ ahy.

for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.

12 Mitroatse an-kavanako eo o tora’eo; fehefehè’ iereo o tombokoo vaho atroa’ iareo amako ty satam- pandrotsaha’ iareo.

Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.

13 Trobotroboe’ iereo o lalakoo, indrà’ iareo amako o feh’ ohatseo, ndra t’ie tsy amam-pañolotse.

De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.

14 Mizilike hoe mb’an-jeba’e mitañataña ao iareo; Iboroboñafa’ iareo i rinotsakey le mikidiadia’ mb’etoy.

Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.

15 Natolik’ amako o fampirevendreveñañeo; heañe’ iereo hoe tioke ty asiko; fa nihelañe añe hoe rahoñe ty fandrombahako.

Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.

16 Ie henaneo, fa nadoañe amako ato ty fiaiko; fa mifelek’ ahy o ­andro nanotriañe ahikoo.

Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.

17 Tsipohe’e haleñe o taolakoo, vaho tsy mitofa ty fikotekotehañe ahy.

Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.

18 Mampiroñaroña o sikikoo i fañindra’e mafey vaho vihine’e iraho manahake i kolen’ akanjokoy.

Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.

19 Fa navokovoko’e am-potak’ ao iraho, le ninjare hoe lavenoke naho deboke.

Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.

20 Mikaik’ imba ama’o raho fe tsy toiñe’o; miongake fe angarefa’o.

Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.

21 Toe mpampisoañe ahy irehe: an-kaozaram-pità’o ty isareraha’o.

Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.

22 Ampionjone’o mb’amy tiokey mb’eo, naho ampiningira’o, fe atrana’o amy tio-beiy.

Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;

23 Apotako t’ie hasese’o mb’an-kavetrahañe mb’eo, mb’añ’anjombam-pifañaoña’ ze kila veloñe.

for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.

24 Aa tsy hañity ty fità’e hao ty am-botrim-piantoañe eo? tsy hikoik’ imba hao t’ie mizò hekoheko?

Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?

25 Tsy nitañiako hao ty nian-kòheke? Tsy nampihontoke ty troko hao o rarakeo?

Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?

26 Izaho nitama hasoa, pok’eo ty raty; ie nandiñe hazavàñe nihohohe’ ty ieñe.

For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.

27 Mikokèntrekokèntreñe ty añovako ao le tsy mitofa; atreatrén-tsan-kasotriañe.

Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.

28 Mijarabajaraba añ’ ieñe ao tsy amam-panjirik’ andro, miongak’ am-pivory naho mikaik’ imba.

Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.

29 Fa rahalahim-panaloke iraho, rañe’ o voron-tsatrañeo.

Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.

30 Mikò-mainte amako ty holiko, mitsovovoke o taolakoo ami’ty hasilo’e.

Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.

31 Aa le mivali-ko feon-kontoke ty marovaniko, naho feom-pandala ty soliko

Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.