Joba 29

1 Tinoi’Iobe i lañona’ey, ami’ty hoe:

Då heldt Job fram med talen sin og sagde:

2 Ee t’ie nanahake o volañeo, naho o andro narovan’ Añahare ahikoo;

«Å, var eg som i fordums måna’r, som den gong Gud mi verja var,

3 ie niiloilo ambone’ lohako eo ty failo’e, naho i hazavà’ey ty nirangako añ’ieñe ao;

då yver meg hans lampa skein, som lyste meg i myrkret fram,

4 ie tañ’andro naha añoñ’ay ahy, vaho tambone’ kibohoko eo ty firañetan’ Añahare;

slik som eg var i mogne manndom, då Gud var ven i huset mitt,

5 ie mbe tamako t’i El-Sadai, naho niarikoboñ’ ahy o keleiakoo;

då Allvald endå med meg var, og mine born eg kring meg såg,

6 ie nisasan-kendron-dronono o liakoo, vaho nadoandoa’ o vatoo amako ty menake!

då eg i fløyte foten tvådde, og olje rann av fjellet nær meg,

7 Ie niakatse mb’an-dalambein-drova mb’eo iraho, ie rinambeko antameañe eo i fitobohakoy.

då eg til porten steig i byen, og sessen min på torget tok!

8 Nisitak’ ahiko o ajalahio te zoeñe, songa niongake ty bey vaho nijohañe;

Ungdomen såg meg, løynde seg; dei gamle reiste seg og stod;

9 Nitroatse ami’ty fivesoveso’e o roandriañeo vaho nitàm-palie.

hovdingar stogga midt i talen og lagde handi på sin munn;

10 Nianjiñe ty fiarañanaña’ o roandriañeo, le nipitek’ an-dañilañy o famele’eo.

og røysti tagna hjå dei gjæve, og tunga seg til gomen kleimde;

11 Ie jinanjin-dravembia, le natao’e haha iraho, ie niisam-pihaino, le nitalily ahy;

dei som meg høyrde, sælka meg, og dei som såg meg, vitna for meg.

12 amy te rinombako ty rarake nikai-drombake, i bode-rae tsy amam-pañimbay.

Eg berga arming når han ropa, og farlaus som var utan hjelp;

13 Nivotrak’ amako ty tata’ i nipetrokey, vaho nampisaboeko an-kaehake ty arofo’ o vantotseo.

velsigning fekk eg frå forkomne, og enkjor fekk eg til å jubla.

14 Niombeako ty havantañañe, le nisalora’e; nanahake ty sabaka reke-tsarimbo ty havañonako.

Rettferd var min, eg hennar bunad; rett var mi kappa og mi kruna.

15 Ni-fihaino ami’ty fey iraho, naho fandia amo kepekeo.

Eg for den blinde auga var, og føter var eg for den halte.

16 Ni-rae’ o poie’eo, vaho nitsikaraheko ty nipaia’ i alik’amakoy.

Ein far eg var for fatigfolk; eg for ukjende saki granska.

17 Pinekako ty famotsi’ o tsereheñeo naho tinavako amo nife’eo i nitsindrohe’ey.

På brotsmann tennerne eg knekte, reiv fengdi utor gapet hans.

18 Le hoe ty fitsakoreako, t’ie hikenkañe añ’akibako ao, naho hampimiràko amo faseñeo ty androko;

Eg sagde: «I reiret skal eg døy, med dagar talrike som sand.

19 mitsiriaria mb’an-drano o vahakoo vaho mialeñe amo tsampakoo ty zono.

Til roti mi skal vatnet trengja, dogg bu ved natt på greini mi;

20 Vao amako nainai’e ty engeko, vaoeñe an-tañako ao ty faleko.

mi æra held seg frisk hjå meg, bogen vert ny handi mi.»

21 Nijanjiñe naho nandiñe ahy ondatio, nianjiñe t’ie namereako.

Dei høyrde ventande på meg, og lydde stilt på rådi mi.

22 Ie nilañon-draho, tsy nisaontsy iereo, nitsopatsopak’ am’iereo o entakoo.

Og ikkje la dei mot mitt ord, min tale draup ned yver deim.

23 Hoe orañe ty nandiñisa’ iareo ahiko; ie nipaña-palie hoe aman’ oram-panjaka.

På meg dei bia som på regn, ja, som vårregn opna munnen.

24 Nisomilahako t’ie tsy niantoke; le tsy nazè’ iereo ty filoeloean-tareheko.

Eg smilte til mismodige, mitt andlit fekk dei ikkje myrkt.

25 Jinoboko ty lala hombà’ iareo vaho nitoboke hoe talè, nimoneñe hoe mpanjaka ami’ty borizà’e, manahake ty mpañohòm-pandala.

Når eg deim vitja, sat eg fremst, sat som ein konge i sin herflokk, lik ein som trøystar syrgjande.