Joba 27

1 Tinovo’ Iobe amy lañona’ey ty hoe:

Job heldt fram med talen sin og sagde:

2 Kanao veloñe t’i Andrianañahare, nitavañe ty zoko; naho i El-Sadai nampafaitse ty troko,

«So sant Gud liver, som meg sveik, og Allvalds som meg volde sorg

3 ie mbe amako ty fiaiko, naho an-doak’ oroko ao ty kofòn’ Añahare,

- for endå eg min ande dreg; i nosi mi er guddomspust -:

4 le lia’e tsy hañoratse o soñikoo, vaho tsy hiñeoñeo famañahiañe ty lelako.

Urett ligg ei på mine lippor; mi tunga talar ikkje svik.

5 Sondia’e te hiantofako ho to ty anahareo; ampara’ te hivetrake, tsy hapitsoko amako ty fahitiko.

D’er langt frå meg å gje’ dykk rett, mi uskyld held eg fast til dauden.

6 Ho faharako ty havañonako vaho tsy havotsoko; leo raik’ amo androkoo tsy inje’ ty troko.

Mi rettferd held eg fast uskjepla, eg ingen dag treng skjemmast ved.

7 Ee te hanahake o tsereheñeo o malaiñe ahikoo, naho ho hambañe ami’ty tsivokatse ty mitroatse amako.

Min fiend’ skal seg syna gudlaus, min motstandar som urettferdig.

8 Ino ty fitamà’ ty tsy aman-Kake, t’ie naito, ie tsoahen’ Añahare ty fiai’e?

Kva von hev en gudlaus att, når Gud vil sjæli or han draga?

9 Ho janjiñen’Añahare hao ty fikoia’e ie mivovo ama’e ty hankàñe?

Vil Gud vel høyra skriket hans, når trengsla bryt innyver honom?

10 Hifalea’e hao t’i El-Sadai? Ho kanjie’e nainai’e hao t’i Andrianañahare?

Kann han i Allvald vel seg gleda? Kann han kvar tid påkalla Gud?

11 Hampandrendreheko anahareo ty fitàn’ Añahare; tsy eo ty hapoko ty amy El-Sadai.

Eg um Guds hand vil læra dykk; kva Allvald vil, det dyl eg ikkje.

12 Toe fonga nahaisake nahareo, akore arè t’ie mitsingevongevo?

Sjå dette hev det alle set; kvi talar de då tome ord?

13 Intoy ty toly tsaharen’ Añahare amo tsereheñeo, ty lova azotso’ i El-Sadai amo mampangebahebakeo;

Den lut fær gudlause av Gud, den arven valdsmann fær av Allvald.

14 Ndra firefire o ana’eo le ho amy fibaray avao; le lia’e tsy ho enen-kaneñe o tarira’eo.

Til sverdet veks hans søner upp; hans avkom mettast ei med brød;

15 Halente’ ty kiria o sehanga’eo, le tsy hahafandala o ramavoi’iareoo.

dei siste legst i grav ved pest, og enkjorne held ingi klaga.

16 Ndra te ampitoabore’e hoe deboke ty volafoty, naho avotri’e hoe lietse o saroñeo—

Og um han dyngjer sylv som dust og samlar klæde liksom leir:

17 ndra te ihentseña’e, ho sikina’ o vantañeo, vaho hifanjarà’ o malio-tahiñeo i volafotiy.

Den rettvise tek klædi på; skuldlause skifter sylvet hans.

18 Tsene’e hoe fararotse ty akiba’e, hoe kibohotse faorem-pigaritse.

Han byggjer huset sitt som molen, likt hytta vaktmannen set upp.

19 Reketse vara t’ie màndre, fe tsy hamokatse ka; ie mañente, tsy eo.

Rik legg han seg - men aldri meir; han opnar augo - og er burte.

20 Imbotraha’ ty firevendreveñañe hoe sorotombake; itavaña’ ty tangololahy haleñe.

Som vatsflaum rædsla honom tek, ved natt riv stormen honom burt.

21 Ahela’ i tiok’ atiñanañey; le añe re; naviovio’ i tiobeiy amy toe’ey.

Han driv av stad for austanvind, som blæs han frå hans heimstad burt.

22 Eka mihiririñe mb’ama’e le tsy apo’e; himanea’e ty hipoliotse am’pità’e.

Han utan miskunn på han skyt; frå handi hans han røma må.

23 Ho tehafam-pitàñe, ho kosasaheñe hiakatse i toe’ey.

Med hender klappar dei åt han og pip han frå hans heimstad burt.