Joba 22
1 Le hoe ty natoi’ i Elifaze nte-Temane:
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
2 Mahasoa an’Andrianañahare hao t’indaty? mahafitoloñ’aze hao t’ie bey moko?
«Er mannen vel til gagn for Gud? Nei, vitug mann seg sjølv mun gagna.
3 Mahafale i El-Sadai hao t’ie vantañe? aman-tambe’e hao te fonire’o tsy aman-kila o sata’oo?
Hev Allvald bate av di rettferd? Er det hans vinst, at rett du ferdast?
4 Ty fañeveña’o ama’e hao ty añendaha’e azo hizaka’e?
Er det din gudlegdom han refser, når han med deg held rettargang?
5 Tsy mitoabotse hao o tahi’oo? Tsi-vatse o hakeo’oo!
Hev ei din vondskap vore stor og dine syndar utan ende?
6 Nangala’o tsoake ami’ty tsy vente’e i rahalahi’oy, vaho hinoli’o hiboridañe.
Grunnlaust du panta dine brøder; halvnakne drog du klædi av;
7 Tsy nanjotsoa’o rano ty taliñiereñe hinoma’e, vaho nitana’o amy salikoeñey ty mahakama.
den trøytte gav du ikkje vatn, den svoltne negta du ditt brød.
8 Tompo’ ty tane toy ty fanalolahy; vaho mpioneñe ao ty aman-kasy.
Det er den sterke som eig landet, den stolte hev si bustad der.
9 Nampolie’o hara’e o vantotseo, vaho navitso’o ty taña’ o bode-raeo.
Du jaga enkjor burt tomhendt’ burt, slo armen av på faderlause.
10 Toly t’ie arikoboñem-pandrike, naho itsoborean-ka’endrahañe;
Difor ligg snaror kringum deg, og rædsla skræmer deg so brått.
11 an-kamoromoroñañe tsy hahaisaha’o, vaho mandipots’azo ty rano bey.
Ell’ vert du ikkje myrkret var, den flaum som fossar yver deg?
12 Tsy andindin-dikerañe ao hao t’i Andrianañahare? Isaho ka ty haabo’ o vasiañeo, t’ie an-tiotiots’ eñe.
Bur ikkje Gud i himmelhøgd, sjå øvste stjernor, høgt dei sit!
13 Hoe irehe: Ino ty arofoanan’ Añahare? hahafiranga o ieñe milodolodoo hao ty fizakà’e?
Du segjer so: «Kva veit vel Gud? Kann attum skyerne han døma?
14 Mañibok’ aze o rahoñe mikopokeo tsy hahavazohoa’e, vaho an-kivoho’ i likerañey ty fidraidraita’e.
For skyer dimmer augo hans; han hev sin gang på himmelkvelven.»
15 Horihe’o hao i lalañe haehae nilià’ ondaty tsereheñeoy?
Seg, vil du fylgja fortids-vegen, den stig som illverksmenner gjekk?
16 O sinintoñe aolo’ ty andro’eo; ie sinaon-drano-vohitse o faha’eo,
Dei som i utid tekne vart - og deira grunn flaut burt i flaum -
17 ie nanao ty hoe aman’ Añahare: Ihankaño zahay; naho, Ino ty mete hanoa’ i El-Sadai?
som sagde til Gud: «Haldt du deg burte!» Kva skulde Allvald vel deim gjera?
18 Mbe natsafe’e hasoa avao ty anjomba’e. Fe lavits’ ahy ty famerea’ o tsivokatseo.
Endå han signa deira hus - langt burt frå meg med gudlaus råd!
19 Oni’ o vañoñeo Izay, le fale, iankahafa’ o malioo añ’ inje,
Rettvise folk det såg med gleda, og den skuldlause spotta deim:
20 [ami’ty hoe]: Toe naitoeñe o malaiñe anaio, niforototoe’ ty afo o vara’ iareoo.
«Fiendarn’ våre gjekk til grunns! Sjå elden øydde det dei leivde!»
21 Aa le mifampilongoa ama’e, hanintsiña’o, hitotsaha’ ty soa.
Vert ven med honom, og få fred! So skal og lukka timast deg.
22 Ehe, rambeso am-palie’e ty Hake, vaho ahajao añ’arofo’o ao o tsara’eo.
Og tak so lærdom av hans munn, og legg deg ordi hans på hjarta!
23 Mimpolia amy El-Sadai le ho vaoen-drehe, ampisitaho lavitse i kiboho’oy ty tsy to.
Vend um til Allvald, då du byggjest og jagar syndi frå ditt tjeld.
24 Ahajao an-debok’ ao ty vara, ty volamena’ i Ofire amo vato an-torahañeo.
Kast gullet ditt i moldi ned - Ofir-gull millom bekkjesteinar.
25 Le i El-Sadai ty ho vara’o, ie ty volafoty ki’e ama’o,
Allvald skal vera då ditt gull og haugar utav sylv for deg.
26 vaho hifalea’o t’i El-Sadai, le hampiandrae’o aman’ Añahare ty lahara’o.
Då skal du frygda deg i Allvald, di åsyn lyfta upp til Gud.
27 Hihalaly ama’e irehe, le hijanjiña’e, ie havaha’o o nifantà’oo.
Og når du ropar, vil han høyra, so du kann halda det du lovar.
28 Hisafiry irehe, le ho tafetetse vaho hireandreañe amo lala’oo ty hazavàñe.
Det du deg etlar, skal du vinna, og ljos skal skina på din veg.
29 Naho eo ty areke, le hanoa’o ty hoe: tsiringèvotse! ty mirè-batañe ro haha.
Gjeng vegen ned, du ropar: «Upp!» Han hjelpar den bljug-øygde mann.
30 Havotso’e hao ty tsy malio tahiñe, hañaha azo ty faliom-pità’o.
Ja, ikkje-skuldfri mann han bergar, frelst vert han ved di reine hand.»
