Joba 20

1 Aa le hoe ty natoi’ i Tsofare nte-Naamate:

Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:

2 Mañetsek’ ahy hanao o fitsakoreakoo, naho tokoen-draha ty am-pisafoañ’ ao.

«Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.

3 Fa tsinanoko i endake fañinjeañ’ ahiy, fe manoiñe ahy ty arofo tsy takam-pahilàlako.

Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.

4 Tsy fohi’o hao boake haehae zay, hirik ami’ty nampipohañe ondaty an-tane atoy?

Veit du’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,

5 T’ie anianik’ avao ty hafalea’ o tsereheñeo, mihelañe ty firebeha’ ty tsy aman-Kàke.

ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?

6 Ndra te mitakatse andikerañe eñe ty fitoabora’e, naho mioza rahoñe i añambone’ey,

Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,

7 mbe hihomake manahake o fiamonto’eo kitro-katroke; hanao ty hoe o mpahatrea’ azeo: Aia re?

han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.

8 Himosaoñe hoe nofy re, tsy ho isake ka, hasiotse hoe aroñaron-kaleñe.

Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.

9 Tsy ho isa’ ty fihaino nahaoniñe aze; tsy hahatrea aze ka i akiba’ey.

Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.

10 Mipay tretre amo rarakeo o ana’eo; le soloem-pità’e o vara’eo.

Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.

11 Lifotse ty havitrihan-katora’e o taola’eo, fe hitrao fidok’ ama’e an-debok’ ao.

Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.

12 Ndra te mamy am-palie’e ao ty halò-tsere’e vaho aeta’e ambane famele’e ao,

Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,

13 ndra te tea’e, tsy foe’e, tambozore’e am-palie’e ao,

sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,

14 le hiova hafaitse am-pisafoa’e ao o mahakama’eo; hoe vorehe’ o mereñeo ty ao.

so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.

15 Agedra’e o varao fe haloa’e; ampañiliñan’ Añahare boak’ am-pisafoa’e ao.

Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.

16 Sihe’e ty vorem-pañàneñe; avetra’ ty fitsipom-pandrefeala.

Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.

17 Tsy ho sambae’e o torahañeo, o saka midoandoan-tantele naho hendron-drononoo.

Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.

18 Havaha’e i nifanehafa’ey, fa tsy hatele’e; i vara niazo’e an-takinakey tsy hahafale aze,

Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert’kje glad.

19 Amy te finorekeke’e o rarakeo vaho nado’e ho poie’e; nitavane’e ty anjomba tsy rinanji’e.

Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.

20 Ty amy tsy fipendreñañe an-tro’e ao, tsy apo’ i fihaña’e te eo ty himolaotse ama’e.

Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp’kje undan.

21 Po-draha sisa hagodrañe; toly ndra hihelañe añe ty firaorao’e.

Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.

22 Ami’ty haliforan-kavokara’e ty hanjoa’e fanjirañe; fonga atreatre’e ze fità’ o misotrio.

I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.

23 Ie boboke ty fisafoa’e le hafetsa’e ama’e ty fiforoforoan-kaviñera’e, hakojojoa’e ama’e t’ie mihinañe.

Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.

24 Ndra te hivoratsaha’e ty fialiam-bý, hampitrofak’ aze ty fale torisìke.

Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;

25 Sitoneñe, le miakatse an-dambosi’e, i masioñe milimolimotsey boak’ añ’afero’e ao; vaho vovoem-pirevendreveñañe.

ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.

26 Fimoromoroñañe ty vandroñeñe ho amo vara’eo. Afo tsy rarafeñe ty hamorototo aze vaho hangotomomoke ty honka’e añ’akiba’e ao.

Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.

27 Ho borahe’ o likerañeo o hakeo’eo; hitroatse hiatreatrea’ ty tane toy.

Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.

28 Ho kopaheñe ty vokatse an-kivoho’e ao, ie hasoik’ añe amy andron-kaviñera’ey.

Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.

29 Izay ty toly havalen’ Añahare amy lo-tserekey, ty ampandovaen’ Añahare aze.

Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»