Joba 20

1 Aa le hoe ty natoi’ i Tsofare nte-Naamate:

Da tok Sofar fra Na'ama til orde og sa:

2 Mañetsek’ ahy hanao o fitsakoreakoo, naho tokoen-draha ty am-pisafoañ’ ao.

Derfor legger mine tanker mig svaret i munnen, og derfor stormer det i mig;

3 Fa tsinanoko i endake fañinjeañ’ ahiy, fe manoiñe ahy ty arofo tsy takam-pahilàlako.

hånende tilrettevisning må jeg høre, og min ånd gir mig svar ut fra min innsikt.

4 Tsy fohi’o hao boake haehae zay, hirik ami’ty nampipohañe ondaty an-tane atoy?

Vet du da ikke at slik har det vært fra evighet, fra den tid mennesker blev satt på jorden,

5 T’ie anianik’ avao ty hafalea’ o tsereheñeo, mihelañe ty firebeha’ ty tsy aman-Kàke.

at de ugudeliges jubel er kort, og den gudløses glede bare varer et øieblikk?

6 Ndra te mitakatse andikerañe eñe ty fitoabora’e, naho mioza rahoñe i añambone’ey,

Stiger enn hans stolthet til himmelen, og når enn hans hode til skyen,

7 mbe hihomake manahake o fiamonto’eo kitro-katroke; hanao ty hoe o mpahatrea’ azeo: Aia re?

så går han dog likesom sitt skarn til grunne for evig; de som så ham, spør: Hvor er han?

8 Himosaoñe hoe nofy re, tsy ho isake ka, hasiotse hoe aroñaron-kaleñe.

Som en drøm flyr han bort, og ingen finner ham mere; han jages bort som et nattesyn.

9 Tsy ho isa’ ty fihaino nahaoniñe aze; tsy hahatrea aze ka i akiba’ey.

Det øie som så ham, ser ham ikke mere, og hans sted skuer ham ikke lenger.

10 Mipay tretre amo rarakeo o ana’eo; le soloem-pità’e o vara’eo.

Hans barn må søke småfolks yndest, og hans hender må gi hans gods tilbake.

11 Lifotse ty havitrihan-katora’e o taola’eo, fe hitrao fidok’ ama’e an-debok’ ao.

Hans ben var fulle av ungdomskraft, men nu ligger den med ham i støvet.

12 Ndra te mamy am-palie’e ao ty halò-tsere’e vaho aeta’e ambane famele’e ao,

Smaker enn det onde søtt i hans munn, skjuler han det under sin tunge,

13 ndra te tea’e, tsy foe’e, tambozore’e am-palie’e ao,

sparer han på det og slipper det ikke, men holder det tilbake under sin gane,

14 le hiova hafaitse am-pisafoa’e ao o mahakama’eo; hoe vorehe’ o mereñeo ty ao.

så blir dog hans mat omskapt i hans innvoller og blir til ormegift i hans liv.

15 Agedra’e o varao fe haloa’e; ampañiliñan’ Añahare boak’ am-pisafoa’e ao.

Han slukte gods, og han må spy det ut igjen; Gud driver det ut av hans buk.

16 Sihe’e ty vorem-pañàneñe; avetra’ ty fitsipom-pandrefeala.

Ormegift må han innsuge; huggormens tunge dreper ham.

17 Tsy ho sambae’e o torahañeo, o saka midoandoan-tantele naho hendron-drononoo.

Han skal ikke få se bekker, elver av honning og elver av melk.

18 Havaha’e i nifanehafa’ey, fa tsy hatele’e; i vara niazo’e an-takinakey tsy hahafale aze,

Han må gi tilbake det han har tjent, og får ikke nyte det; meget gods har han vunnet, men han får liten glede av det.

19 Amy te finorekeke’e o rarakeo vaho nado’e ho poie’e; nitavane’e ty anjomba tsy rinanji’e.

For han knuste småfolk og lot dem ligge der; han rante hus til sig, men får ikke bygge dem om;

20 Ty amy tsy fipendreñañe an-tro’e ao, tsy apo’ i fihaña’e te eo ty himolaotse ama’e.

han kjente aldri ro i sitt indre; han skal ikke slippe unda med sine skatter.

21 Po-draha sisa hagodrañe; toly ndra hihelañe añe ty firaorao’e.

Det var intet som undgikk hans grådighet; derfor varer ikke hans lykke.

22 Ami’ty haliforan-kavokara’e ty hanjoa’e fanjirañe; fonga atreatre’e ze fità’ o misotrio.

Midt i hans rikdom blir det trangt for ham; hver nødlidende vender sin hånd mot ham.

23 Ie boboke ty fisafoa’e le hafetsa’e ama’e ty fiforoforoan-kaviñera’e, hakojojoa’e ama’e t’ie mihinañe.

For å fylle hans buk sender Gud sin brennende vrede mot ham og lar sin mat regne på ham.

24 Ndra te hivoratsaha’e ty fialiam-bý, hampitrofak’ aze ty fale torisìke.

Flykter han for våben av jern, så gjennemborer en bue av kobber ham.

25 Sitoneñe, le miakatse an-dambosi’e, i masioñe milimolimotsey boak’ añ’afero’e ao; vaho vovoem-pirevendreveñañe.

Når han så drar pilen ut av sin rygg, og den lynende odd kommer frem av hans galle, da faller dødsredsler over ham.

26 Fimoromoroñañe ty vandroñeñe ho amo vara’eo. Afo tsy rarafeñe ty hamorototo aze vaho hangotomomoke ty honka’e añ’akiba’e ao.

Alt mørke er opspart for hans vel gjemte skatter; en ild som intet menneske puster til, fortærer ham; den eter det som er igjen i hans telt.

27 Ho borahe’ o likerañeo o hakeo’eo; hitroatse hiatreatrea’ ty tane toy.

Himmelen åpenbarer hans misgjerning, og jorden reiser sig mot ham.

28 Ho kopaheñe ty vokatse an-kivoho’e ao, ie hasoik’ añe amy andron-kaviñera’ey.

Det han har samlet i sitt hus, føres bort, det skylles bort på Guds vredes dag.

29 Izay ty toly havalen’ Añahare amy lo-tserekey, ty ampandovaen’ Añahare aze.

Dette er den lodd som et ugudelig menneske får av Gud, den arv som er tilkjent ham av den Allmektige.