Joba 14

1 Ondaty nasaman’ ampelao, tsy lava-ohatse vaho lifo-kasotriañe,

Sjå - menneskjet, av kvinna født, det liver stutt, av uro mett.

2 hoe voñen-katae ty fionjona’e le miheatse, mihelañe hoe talinjo fa tsy mitoetse.

Som blom det sprett og visnar burt, ja, lik ein skugge burt det fer.

3 Harefa’o vaho hasese’o an-jaka ama’o ao?

Men du med honom auga held, og meg du dreg for domen din.

4 Ia ty mahaakatse ty malio ami’ty maleotse? Leo raike.

Skal tru det av ein urein kjem ein som er rein? Nei, ikkje ein!

5 Kanao fa nalahatse o andro’eo, fa ama’o ty ia’ o vola’eo vaho fa najado’o o efetse tsy handilara’eo,

Når dagetalet hans er sett, hans månads-tal sett fast hjå deg, når du for han ei grensa drog som ei han yverskrida kann,

6 ampitoliho añe ty fijilova’o, hitofa’e, ampara’ te henefe’e o andro’eo, manahake ty mpièke

so snu deg frå, lat han få fred og ha sin dag som leigekaren!

7 Manan-ko tamae’e ty hatae, ie firaeñe ro mbe mitiry avao, vaho tsy milesa o tora’eo.

For treet er det endå von; um det vert det hogge, sprett det att, på renningar det vantar ikkje.

8 Ndra te mihaantetse an-tane ao o vaha’eo, naho mate an-debok’ ao i foto’ey,

Når røterne i jordi eldest, og stomnen døyr i turre mold,

9 fa ie mañantson-drano ro hibotiboty vaho handrevake hoe ana-katae.

ved dåm av vatnet skyt det knupp, fær som ein stikling grøne greiner.

10 Fe mihomake t’i Raolombelo vaho mitsalalampatse; mipetroke t’indaty, le aia?

Men døyr ein mann, då ligg han der; han andast, og kvar er han då?

11 Hambañe ami’ty fisiha’ o sihanakeo naho ty fimaiha’ o sakao ampara’ te kapaike,

Som vatnet renn ut or ein sjø, som elvi minkar, turkast ut,

12 ty fandrea’ ondaty tsy hitroatse, tsy hivañone ampara’ te mihelañe o likerañeo, vaho tsy ho barakaofeñe amy firota’ey.

so ligg ein mann, ris ikkje upp; til himmeln kverv, dei vaknar ikkje; ein kann’kje vekkja deim or svevnen.

13 Ehe t’ie haeta’o an-tsikeokeok’ao, le hakafi’o ampara’ te mimpoly ty haviñera’o, vaho hampitsatoha’o andro hahatiahia’o ahy! (Sheol h7585)

Å, gjev du gøymde meg i helheim, løynde meg, til din vreide gav seg, gav meg ein frest, og so meg hugsa! (Sheol h7585)

14 Ie vilasy ondatio, mbe ho veloñe hao? Fe ho liñisako amo hene androm-pitoroñakoo ampara’ te tondroke ty fañovàñe ahiko.

Tru mannen døyr og livnar att? I all min strid eg skulde vona og venta til avløysing kom.

15 Hikanjy irehe le hanoiñe iraho; ho maniña’o ty satam-pità’o.

Eg skulde svara, når du ropa og lengta mot dine eige verk.

16 Fe henaneo, tinoñe’o o liakoo, ie mbe tsy vazoho’o ty fandilarako;

Men no du tel kvart stig eg tek og agtar vel på syndi mi;

17 rinohy an-karoñe ao o tahikoo, vaho lombofa’o o hakeokoo.

mi synd er læst i pungen inn, og på mi skuld du gøymer vel!

18 Mivoravora i vohitse mihotrakey, naho misitse an-toe’e ty vato;

Som fjellet fell og smuldrast burt, og berget frå sin stad vert flutt,

19 mivañen-drano o vongam-batoo; saohe’ o rano-vohitseo ty mena’ i taney; Izay ty androtsaha’o ty fitama’ ondatio.

Som vatnet holar steinen ut, og flaumen skolar moldi burt, so tek du ifrå mannen voni

20 Iambotraha’o nainai’e, le mihelañe añe; ovae’o ty tarehe’e vaho irahe’o mb’eo.

og tyngjer honom ned for alltid. Han fer av stad; med åsyn rengd du sender honom burt frå deg.

21 Asiñeñe o ana’eo, fa tsy apota’e; mifotsake, fa tsy fohi’e.

Han veit’kje um hans born vert heidra; han merkar ikkje um dei armast;

22 O marare amy nofo’eio avao ro tsapa’e, ty tro’e avao ro iroveta’e.

Hans eigen kropp hans liding valdar, og sjæli græt for eigi sorg.»