Hebreo 9
1 Toe amam-pañèm-pitalahoañe miavake i fañina taoloy, naho toetse miavake an-tane atoy.
Z pierwszym przymierzem związane były przepisy dotyczące Bożej służby, która odbywała się w miejscu świętym.
2 Nihajarieñe ty kibohotse, amy valoha’ey ao i mpitàm-pailoy naho i talatalay, vaho i fampiatrefañe mofoy; ie i efetse miavakey.
W tym celu zbudowano bowiem świątynię. W pierwszej jej części—nazywanej miejscem świętym—stał złoty świecznik i stół, na którym znajdowały się chleby ofiarowane Bogu.
3 An-kalo’ i lamba fañefetse faharoey ty kivoho atao: i Masiñe do’ey,
W drugiej części, oddzielonej zasłoną—zwanej miejscem najświętszym
4 ama’e ao i fañembohañe volamenay naho i vatam-pañina nohoñem-bolamena ami’ty lafe’e iabiy, tama’e ao i korojy volamena nañajàñe maney, naho i kobai’ i Arone nibotibotiy, vaho i takelam-pañina rey;
—znajdował się złoty ołtarz, na którym spalano wonności, i skrzynia przymierza, pokryta czystym złotem. Wewnątrz niej znajdował się złoty dzban z manną, laska Aarona, która kiedyś zakwitła, oraz tablice z Dekalogiem.
5 nitongoa ama’e eo i kerobe aman-engeñe rey nañaloke i kapem-pañeferañey, fe tsy sindre habeja’ay i tsaraeñey.
Na skrzyni umieszczone były posągi aniołów—cherubinów, strażników Bożej chwały, które osłaniały skrzydłami górną część skrzyni, zwaną przebłagalnią. Ale nie wdawajmy się teraz w szczegóły.
6 Ie nihajarieñe hoe izay i raha rey, le mimoake boak’ andro amy efetse valoha’ey o mpisoroñeo mitoloñe amy fitalahoañey.
Wszystko to było tak urządzone, że kapłani przez cały czas mogli wchodzić do miejsca świętego i wykonywać tam swoją służbę.
7 Fe amy faha-roey, le indraike boa-taoñe ty iziliha’ ty mpisorom-bey avao, naho tsy mahay tsy minday lio ho banabanaeñe ty amo tahi’eo vaho ty amo hakeo’ ondatio.
Do miejsca najświętszego wchodził zaś wyłącznie najwyższy kapłan i to tylko raz w roku. Czyniąc to, wnosił tam z sobą krew zwierząt, ofiarowanych za grzechy jego i całego ludu.
8 Abeja’ i Arofo-Masiñey te mbe tsy misokake ty homb’ amy toetse masiñey ao naho mbe mijadoñe i kibohotse valoha’ey.
W ten sposób Duch Święty pokazał nam, że dopóki Boża służba odbywała się w świątyni, wejście do miejsca najświętszego było zamknięte.
9 (Fañòharañe ami’ty henaneo izay, ) ama’e ty banabanaeñe o enga naho soroñe tsy mahaheneke ty mpitalaho am-pitsakorea’e ao,
Jest to dla nas bardzo ważna lekcja. Pokazuje ona, że dary i ofiary składane Bogu, zgodnie z porządkiem starego przymierza, nie mogły udoskonalić ludzi, którzy je składali.
10 amy t’ie mahakama naho finomeñe vaho fisasàñe avao—fañè amo nofotseo, najadoñe ampara’ ty sa fañavaoañe.
Przepisy tego przymierza odnosiły się bowiem tylko do rzeczy zewnętrznych: jedzenia, picia, obrzędów obmywania—i straciły znaczenie z chwilą nadejścia nowego przymierza.
11 Aa ie totsake eo i Norizañey, mpisorom-bei’ o raha fanjàka ho avio, aman-kivoho soa naho fonitse te amy teoy, ie tsy nanoem-pitàñe, vaho tsy ami’ty voatse toy,
Gdy przyszedł Chrystus, będący najwyższym kapłanem nowego porządku, wszedł do świątyni raz na zawsze. Nie jest to jednak ta świątynia, która została zbudowana przez ludzi i znajduje się na tym świecie, ale znacznie wspanialsza i doskonalsza, znajdująca się w niebie.
12 le tsy ami’ty lion’ose ndra temboay fa amy lio’ey ty niziliha’e amy toetse masiñey indraike nahafonitse, ie fa ama’e ty fañahàñe tsy modo. (aiōnios g166)
Co więcej, Chrystus nie wniósł do niej krwi zwierząt, ale wszedł do miejsca świętego przelewając własną krew i zapewniając nam w ten sposób wieczne zbawienie. (aiōnios g166)
13 Aa naho ty lio’ o oseo naho o baniao vaho ty lavenon-kiloa nafitse amo maleotseo ro mañefetse ho ami’ty fañaliovañe o nofotseo,
Zgodnie z Prawem Mojżesza, krew zwierząt i popiół, który pozostał po złożeniu ich w ofierze, oczyszczały ludzkie ciała z grzechu.
14 sandrake ty lio’ i Norizañey añamy Arofo tsy modoy, ie nengae’e tsy aman-kila aman’ Añahare i fañòva’ey, ro hahalio ty arofo’ areo amo sata-mateo, hitoroñe an’ Andrianañahare veloñe. (aiōnios g166)
O ile więc bardziej krew Chrystusa, który był bez grzechu i który przez wiecznego Ducha ofiarował samego siebie Bogu, oczyści nasze serca z czynów prowadzących do śmierci! Ona też sprawi, że będziemy żyć służąc żywemu Bogu! (aiōnios g166)
15 Izay ty maha mpañalañala’ i fañina vaoy aze, handrambesa’ o kinanjio i lova nainai’e nampitamañey—ty amy fañorihan-dio mijebañe iareo amo fandilarañe ambane’ i fañina valoha’ey. (aiōnios g166)
Chrystus dlatego stał się pośrednikiem nowego przymierza, aby wszyscy, których Bóg do tego powołał, otrzymali obiecany przez Niego wieczny dar. Jezus umarł bowiem po to, aby uratować ich od kary za grzechy, które popełnili w czasie dawnego przymierza. (aiōnios g166)
16 Fa amo fañinao, tsy mete tsy henefañe te mate i raha mamente i fañinay.
Aby jakikolwiek testament zaczął obowiązywać, najpierw musi umrzeć ten, kto go sporządził.
17 Toe agado’ i raha linentay i fañinay, Amy t’ie tsy mijadoñe naho tsy fa mate heike i raha mamente azey.
Dokument ten nabiera bowiem mocy dopiero po jego śmierci—jeśli zaś ten, kto go spisał, żyje, postanowienia testamentu nie obowiązują.
18 Toe tsy niventèñe ka i fañina valoha’ey naho tsy an-dio.
Z podobnego powodu pierwsze przymierze nie mogło obyć się bez krwi.
19 Aa ie nitaròñe’ i Mosè am’ondaty iabio ze hene fañè’ i Hake, le rinambe’e ty lion-temboay naho ose miharo rano naho hasiñe mena naho seva vaho nafitse’e amy bokey vaho am’ondaty iabio,
Gdy bowiem Mojżesz ogłosił ludowi wszystkie Boże Prawa, wziął do ręki gałązkę hizopu i szkarłatną wełnę, następnie zanurzył je we krwi zwierząt ofiarnych zmieszanej z wodą i pokropił nią księgę oraz cały lud.
20 ami’ty hoe: Intoy ty liom-pañina linilin’ Añahare ama’ areo.
Potem rzekł: „Oto krew przymierza, które zawarł z wami Bóg”.
21 Mbore nafitse’e amy kivohoy naho amy ze hene voròvom-pitalahoañe i lioy.
Pokropił również świątynię i wszystkie naczynia przeznaczone do Bożej służby.
22 Aa naho amy Hake, didý tsy fonga eferan-dio, vaho tsy eo ty fañahàn-kakeo naho tsy ampiorihan-dio.
W ramach dawnego przymierza, prawie każde oczyszczenie dokonywało się poprzez krew. Przebaczenie grzechów jest bowiem niemożliwe bez przelania krwi.
23 Aa le tsy mahay tsy neferañe amy rezay o saren-drahan-dikerañeo, fe nanao soroñe ambone’ izay o raha an-dikerañeo.
Dlatego właśnie rzeczy będące kopią niebiańskiej rzeczywistości musiały zostać oczyszczane w taki sposób. Sama niebiańska rzeczywistość wymagała jednak doskonalszych ofiar.
24 Tsy nizilik’ an-toetse masiñe namboarem-pitàñe i Norizañey, (i nitsikombe i toe iey) fa an-dikerañe ao, hiatrefa’e aman’ Añahare henaneo ho an-tika.
Z tego powodu Chrystus wstąpił nie do świątyni zbudowanej przez ludzi według niebiańskiego wzoru, ale do samego nieba, aby stać się naszym reprezentantem przed Bogiem.
25 Ie ka tsy hitolom-pañenga i fañòva’ey (manahake ty fimoaham-pisorombey boa-taoñe reketse ty lio tsy aze);
Każdy najwyższy kapłan co roku wchodzi do świątyni z krwią zwierząt ofiarnych. Chrystus zaś nie musiał wielokrotnie składać się w ofierze
26 Naho tsy izay, tsy mete tsy nitolom-pilofeke re boak’ ami’ty fañamboareñe ty voatse toy. F’ie henaneo an-tsàn-konka’e toy te niboake indraik’ avao hañefetse o tahiñeo amy nisoroña’ey i fañòva’ey. (aiōn g165)
i wiele razy—od początku istnienia świata—umierać. On pojawił się tylko raz, przy końcu czasów, składając w ofierze siebie samego. W ten sposób uratował nas od kary za grzechy. (aiōn g165)
27 Fa manahake te linahatse ho a ondatio ty hivetrake indraik’ avao, vaho i zakay,
Człowiek umiera tylko raz, a potem czeka go Boży sąd.
28 zay ka i Norizañey, ie nisoroñañe indraik’ avao hivave ty hakeo’ i màroy ro mbe hitotsake fañindroe’e, tsy ty amo hakeoo, fa ty handrombake o mitamà azeo.
Podobnie Chrystus, tylko raz ofiarował się za grzechy wielu ludzi. Drugi raz pojawi się natomiast nie w związku z ich grzechem, ale przynosząc zbawienie tym, którzy Go oczekują.
