2 Korintiana 7

1 Kanao an-tikañe o fampitamañe zao ry longo sarotse, le ehe miefera amy ze raha mahativa sandriñe naho troke, mañeneke fiavahañe am-pañeveñañe aman’ Añahare.

ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

2 Ampihovao an troke zahay! fa tsy anaña’ iaia hakeo, tsy nimengohe’ay, tsy nikatramoe’ay.

Χωρήσατε ἡμᾶς· οὐδένα ἠδικήσαμεν, οὐδένα ἐφθείραμεν, οὐδένα ἐπλεονεκτήσαμεν.

3 Tsy te hamàtse anahareo ty nanoako izay, ie fa nivolañeko taolo t’ie an-tro’ay ao, ke te hiharo hivetrake he hitrao-kaveloñe.

πρὸς κατάκρισιν οὐ λέγω· προείρηκα γὰρ ὅτι ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν ἐστε εἰς τὸ συναποθανεῖν καὶ συνζῆν.

4 Bey ty fatokisako anahareo naho jabajaba ty fisengeako. Toe enem-panintsiñan-draho, tsipike ty hafaleañe amo hene falovilovia’aio.

πολλή μοι παρρησία πρὸς ὑμᾶς, πολλή μοι καύχησις ὑπὲρ ὑμῶν· πεπλήρωμαι τῇ παρακλήσει, ὑπερπερισσεύομαι τῇ χαρᾷ ἐπὶ πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν.

5 Ie nipoke e Makedonia añe le tsy nahafitofa o sandri’aio, fa nitokoen-draha mb’etia mb’ eroa—fihotakotahañe ey naho fihakahakàñe ao.

Καὶ γὰρ ἐλθόντων ἡμῶν εἰς Μακεδονίαν οὐδεμίαν ἔσχηκεν ἄνεσιν ἡ σὰρξ ἡμῶν, ἀλλ’ ἐν παντὶ θλιβόμενοι· ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι.

6 Fe, i Andrianañahare Mpañohò o voretrao, ro nañohò anay ami’ty fiavi’ i Titosy,

ἀλλ’ ὁ παρακαλῶν τοὺς ταπεινοὺς παρεκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Θεὸς ἐν τῇ παρουσίᾳ Τίτου·

7 toe tsy amy fiavi’ey avao, fa amy fañohòañe nañohoa’ areo azey, ie nitalily ty fisalalà’ areo, ty firoveta’ areo, naho ty zoton-tro’ areo ho ahy; ie nonjoneko an-drebeke.

οὐ μόνον δὲ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ παρακλήσει ᾗ παρεκλήθη ἐφ’ ὑμῖν, ἀναγγέλλων ἡμῖν τὴν ὑμῶν ἐπιπόθησιν, τὸν ὑμῶν ὀδυρμόν, τὸν ὑμῶν ζῆλον ὑπὲρ ἐμοῦ, ὥστε με μᾶλλον χαρῆναι.

8 Aa ndra t’ie nampioremeñako amy taratasiy, tsy aneñenako; (toe naneñeñe hey fe nitreako te tsy nimaremàretse ty nampilendèña’ i taratasiy.)

ὅτι εἰ καὶ ἐλύπησα ὑμᾶς ἐν τῇ ἐπιστολῇ, οὐ μεταμέλομαι· εἰ καὶ μετεμελόμην, βλέπω ὅτι ἡ ἐπιστολὴ ἐκείνη εἰ καὶ πρὸς ὥραν ἐλύπησεν ὑμᾶς,

9 Mirebeke henaneo, tsy t’ie nampioremeñe, fa te ninday anahareo hisoloho i fanaheloy. Toe nanao fanaheloan’ Añahare nahareo vaho tsy nijoie’ay.

νῦν χαίρω, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ’ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ Θεόν, ἵνα ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν.

10 Minday fisolohoañe tsy aneñenañe mb’an-drombake ty anahelo satrin’ Añahare; fe maha-vetrake ty fandalà’ ty voatse toy.

ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται.

11 Oniño ty fahimbañañe nivokare o raha zao, o fiorèmeñan’ Añahare ama’ areoo, ty fiveroha’ areo, ty fitorifihañe, ty fihembañañe, ty fisalalàñe, ty zoton-tro vaho ty fipaiàn-to! Hene namente ty halio-tahi’ areo amy rahay.

ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ τοῦτο τὸ κατὰ Θεὸν λυπηθῆναι πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν. ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺς ἁγνοὺς εἶναι τῷ πράγματι.

12 Aa ndra t’ie nisokirako, tsy i nandilatsey ndra i nandilarañey, fa t’ie halange ama’ areo am-pivazohoan’ Añahare ty fiasia’ areo anay.

ἄρα εἰ καὶ ἔγραψα ὑμῖν, οὐχ ἕνεκεν τοῦ ἀδικήσαντος οὐδὲ ἕνεκεν τοῦ ἀδικηθέντος, ἀλλ’ ἕνεκεν τοῦ φανερωθῆναι τὴν σπουδὴν ὑμῶν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς ὑμᾶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

13 Izay ty nampanintsiñe anay, le tsy vaho i fañohòañey fa nilosore’ay rebeke ty hafalea’ i Titosy amy nampibodaña’ areo i arofo’eiy.

διὰ τοῦτο παρακεκλήμεθα. Ἐπὶ δὲ τῇ παρακλήσει ἡμῶν περισσοτέρως μᾶλλον ἐχάρημεν ἐπὶ τῇ χαρᾷ Τίτου, ὅτι ἀναπέπαυται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἀπὸ πάντων ὑμῶν·

14 Aa ndra inoñe ty nandrengeako anahareo ama’e, tsy nahasalatse ahy. Fa an-katòn-drehake avao ty nitaroña’ay, le nizoen-ko mahity ty nirengea’ay amy Titosy.

ὅτι εἴ τι αὐτῷ ὑπὲρ ὑμῶν κεκαύχημαι, οὐ κατῃσχύνθην, ἀλλ’ ὡς πάντα ἐν ἀληθείᾳ ἐλαλήσαμεν ὑμῖν, οὕτως καὶ ἡ καύχησις ἡμῶν ἐπὶ Τίτου ἀλήθεια ἐγενήθη.

15 Toe nionjoñe ty fiferenaiña’e anahareo te nahatiahy ty tsy fanjehara’ areo iaby, vaho t’ie nandrambe aze añ’eveñe naho an-titititike.

καὶ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς ἐστιν ἀναμιμνῃσκομένου τὴν πάντων ὑμῶν ὑπακοήν, ὡς μετὰ φόβου καὶ τρόμου ἐδέξασθε αὐτόν.

16 Aa le irebehako te atokisako amy ze he’e nahareo.

χαίρω ὅτι ἐν παντὶ θαρρῶ ἐν ὑμῖν.