2 Korintiana 5
1 Fohin-tikañe te, ie arotsake ty kijà imoneñan-tikañ’ an-tane atoy, le manañe ty nitsenen’ Añahare, anjomba tsy nanoem-pitàñe, ie tsy ho modo nainai’e andindìñe ao. (aiōnios g166)
Διότι εξεύρομεν ότι εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλασθή, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον εν τοις ουρανοίς. (aiōnios g166)
2 Toe mampitoreotoreo antika ty atoy: ie misalala hisaroñe i kibohon-tika boak’ andindìñe añey,
Επειδή εν τούτω στενάζομεν, επιποθούντες να επενδυθώμεν το κατοικητήριον ημών το ουράνιον,
3 ie iombean-tika, le tsy ho zoeñe mihalo.
αν και ενδυθέντες αυτό δεν θέλωμεν ευρεθή γυμνοί.
4 Eka miselekaiñe tika ami’ty kijà toy, miatra-draha tsy te hihalo, fa te hisaroñe, soa te hagedran-kaveloñe i fa hihomakey.
Διότι όσοι είμεθα εν τούτω τω σκηνώματι στενάζομεν υπό το βάρος αυτού· επειδή θέλομεν ουχί να εκδυθώμεν, αλλά να επενδυθώμεν, διά να καταποθή το θνητόν υπό της ζωής.
5 I Andrianañahare ty nañòke antika ho amo raha zao, ie nañomey antika i Arofo Masiñey ho tsòake.
Εκείνος δε, όστις έπλασεν ημάς δι' αυτό τούτο, είναι ο Θεός, όστις και έδωκεν εις ημάς τον αρραβώνα του Πνεύματος.
6 Aa le nainai’e maharototse tika, fohiñe t’ie mimoneñe ami’ty sandriñe toy ro mboe tsy amy Talè ao.
Έχοντες λοιπόν το θάρρος πάντοτε και εξεύροντες ότι ενόσω ενδημούμεν εν τω σώματι αποδημούμεν από του Κυρίου·
7 Toe mañavelo am-patokisañe tika fa tsy t’ie mahaisake.
διότι περιπατούμεν διά πίστεως, ουχί διά της όψεως·
8 Toe matoky tika, t’ie veka’e hisitake amy sandriñey himoneñe amy Talè ao.
θαρρούμεν δε και επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον.
9 Aa ke mimoneñe he añe, ilozohan-tika ty hahasitrak’ aze.
Όθεν και φιλοτιμούμεθα, είτε ενδημούντες είτε αποδημούντες, να ήμεθα ευάρεστοι εις αυτόν.
10 F’ie tsy mahay tsy hiheo añatrefa’ i fiambesam-pizakà’ i Norizañey, songa handrambe ty valem-pitoloña’e an-tsandri’e, ty amo nanoe’eo, ke te nisoa he niraty.
Διότι πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, διά να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα διά του σώματος καθ' α έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν.
11 Aa kanao fohiñe ty fañeveñañe amy Talè, le osihe’ay ondatio; toe midodea aman’ Añahare zahay vaho misalala t’ie halange am-pitsakorea’ areo ka.
Εξεύροντες λοιπόν τον φόβον του Κυρίου, τους μεν ανθρώπους καταπείθομεν, εις τον Θεόν δε είμεθα φανεροί, ελπίζω δε ότι και εις τας συνειδήσεις σας είμεθα φανεροί.
12 Tsy t’ie hirenge indraike, fe hirengea’ areo, soa te hahavale o misenge an-tarehe fa tsy an-trokeo nahareo.
Διότι δεν συνιστώμεν πάλιν εαυτούς εις εσάς, αλλά σας δίδομεν αφορμήν καυχήματος υπέρ ημών, διά να έχητε λόγον προς τους καυχωμένους με το πρόσωπον και ουχί με την καρδίαν.
13 Aa naho mivali-jere zahay, le aman’ Añahare; ie miaren-jahay, le inahareo.
Διότι είτε έξω εαυτών είμεθα, διά τον Θεόν είμεθα, είτε έμφρονες είμεθα, διά σας είμεθα.
14 Toe azì’ ty fikokoa’ i Norizañey zahay; aa kanao zao, ie nivilasy ho a i màroy i Raikey, le fonga nihomake.
Επειδή η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς, διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον·
15 Kila nivetraha’e, soa te tsy ho veloñe am-bata’e ka o veloñeo, fa ho amy nivilasy vaho nivañombelo ho a’ iareoy.
και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι' εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών.
16 Aa ie henane zao, tsy mahaoniñe ndra iaia amy haondati’ey tika, eka, toe nionin-tika amy haondati’ey i Norizañey, fe tsy zay ty hahafohinañ’ aze henaneo.
Ώστε ημείς από του νυν δεν γνωρίζομεν ουδένα κατά σάρκα· αν δε και εγνωρίσαμεν κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν.
17 Ie amy zao, ndra iaia ro amy Norizañey ao, ro voatse vao, fa nihelañe añe o hambo’eo, heheke, kila nivaoeñe,
Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα.
18 toe hene raha ro boak’ aman’ Añahare nifampilongo aman-tika añamy Norizañey, vaho natolo’e antika ty fitoroñañe i fijebañañey;
Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής,
19 le zao nifampilongo ami’ty voatse toy t’i Andrianañahare añamy Norizañey, naho tsy vinolili’e am’iereo o hakeo’ iereoo, vaho nafanto’e ama’ay i tsaram-pifampilongoañey.
δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής.
20 Toe sorotà’ i Norizañey zahay, le hoe te zahay ro fikanjian’ Añahare. Aa le ihalalia’ay ty amy Norizañey: Mifampilongoa aman’ Añahare.
Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι' ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν·
21 Fa nanoen’ Añahare soron-tahiñe ho an-tika i tsy nanan-kakeoy, soa te ho an-kavantañan’ Añahare tika ama’e ao.
διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού.
