2 Korintiana 2

1 Ie amy zao, tampakevetse amako t’ie tsy homb’ama’areo mb’eo aman’anahelo;

ἔκρινα δὲ ἐμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ πρὸς ὑμᾶς ἐλθεῖν.

2 fa naho izaho ty mampihontoke anahareo, ia ka ty hampiehake ahy naho tsy i nampanaheloekoo?

εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;

3 Ty nanokirako izay, le he te izaho homb’eo, ro mioremeñe amo ho nampirebek’ ahikoo; fa atokisako ama’areo iaby te ze mahafale ahy ro mahafale anahareo iaby.

καὶ ἔγραψα τοῦτο αὐτὸ ἵνα μὴ ἐλθὼν λύπην σχῶ ἀφ’ ὧν ἔδει με χαίρειν, πεποιθὼς ἐπὶ πάντας ὑμᾶς ὅτι ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν.

4 Toe an-kaloviloviañe naho fikoretan-tro naho ranomaso maro ty nanokirako, tsy te hampañore, fa ty hampandrendreke anahareo ty fikokoako miheotse.

ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς.

5 Aa naho teo ty nampañore, le tsy izaho ty nampanaheloe’e, fe, (tsy mone ho losoreko) mete niorea’ areo iaby.

Εἰ δέ τις λελύπηκεν, οὐκ ἐμὲ λελύπηκεν, ἀλλὰ ἀπὸ μέρους, ἵνα μὴ ἐπιβαρῶ, πάντας ὑμᾶς.

6 Fa nahaeneke indatiy i fandilovañe nipaoha’ i màroy azey.

ἱκανὸν τῷ τοιούτῳ ἡ ἐπιτιμία αὕτη ἡ ὑπὸ τῶν πλειόνων,

7 Ie amy zao, soa re te ihevèa’ areo naho añohòa’ areo, tsy mone t’ie ho opoe’ ty hontoke.

ὥστε τοὐναντίον μᾶλλον ὑμᾶς χαρίσασθαι καὶ παρακαλέσαι, μή πως τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτος.

8 Aa le osiheko, te ho vente’areo ama’e ty fikokoa’ areo.

διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην·

9 Ty nisokirako, le ty hitsoke anahareo hera mete mivohotse ndra aman’ inoñ’ inoñe.

εἰς τοῦτο γὰρ καὶ ἔγραψα, ἵνα γνῶ τὴν δοκιμὴν ὑμῶν, εἰ εἰς πάντα ὑπήκοοί ἐστε.

10 Aa le ze ihevea’ areo ro iheveako ka. Le ze napoko—naho toe eo ty ho niheveañe, le fa niheveako añatrefa’ i Norizañey ty ama’ areo,

ᾧ δέ τι χαρίζεσθε, κἀγώ· καὶ γὰρ ἐγὼ ὃ κεχάρισμαι, εἴ τι κεχάρισμαι, δι’ ὑμᾶς ἐν προσώπῳ Χριστοῦ,

11 tsy mone hamañahy antika i mpañìnjey, itika tsy bahimo amo sata’eo.

ἵνα μὴ πλεονεκτηθῶμεν ὑπὸ τοῦ Σατανᾶ· οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν.

12 Ie nivotrake e Troasy añe iraho ty amy talili-soa’ i Norizañeiy, le nisokake ho ahiko, amy Talè ao, i lalañey,

Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν Τρῳάδα εἰς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, καὶ θύρας μοι ἀνεῳγμένης ἐν Κυρίῳ,

13 fe tsy nazava ty troko, amy te tsy nitreako t’i Titosy rahalahiko. Aa le nangata-dalañe am’iereo vaho nionjomb’e Makedonia mb’eo.

οὐκ ἔσχηκα ἄνεσιν τῷ πνεύματί μου τῷ μὴ εὑρεῖν με Τίτον τὸν ἀδελφόν μου, ἀλλὰ ἀποταξάμενος αὐτοῖς ἐξῆλθον εἰς Μακεδονίαν.

14 Andriañeñe t’i Andrianañahare, mpiaolo anay am-pandrebahañe nainai’e amy Norizañey, naho aboele’e aña­ma’ay ty harifondrifo’ ty fahafohinañe aze tok’ aia tok’ aia.

Τῷ δὲ Θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι’ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ·

15 Fa aman’ Añahare zahay ro hamañi’ i Norizañey amo mirombakeo naho amo mikoromakeo;

ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σωζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις,

16 amy raikey ty haimbon-kavilasy ho am-pihomahañe, le amy raikey ty harifondrifon-kavelo ho aman-kaveloñe vaho ia ty mahatafe­tetse izay?

οἷς μὲν ὀσμὴ ἐκ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς δὲ ὀσμὴ ἐκ ζωῆς εἰς ζωήν. καὶ πρὸς ταῦτα τίς ἱκανός;

17 Tsy manahake i maro mandetake i tsaran’ Añahareiy zahay; fe ami’ty do’e aman’ Añahare naho amy Norizañey, añatrefan’ Añahare ro itaroña’ay.

οὐ γάρ ἐσμεν ὡς οἱ πολλοὶ καπηλεύοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὡς ἐξ εἰλικρινίας, ἀλλ’ ὡς ἐκ Θεοῦ κατέναντι Θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν.