< 1 Tesaloniana 2 >

1 Inahareo, ry longo, ro toe mahafohiñe te tsy nianto i fitiliha’aiy.
Αὐτοὶ γὰρ οἴδατε, ἀδελφοί, τὴν εἴσοδον ἡμῶν τὴν πρὸς ὑμᾶς, ὅτι οὐ κενὴ γέγονεν,
2 Rendre’ areo ka t’ie nalovilovy naho nonjireñe e Filipy añe; fe nirearea aman’ Añaharen-tika nitaroñe i talili-soan’ Añaharey ama’areo ndra te niindra’ i fanjeharañey.
ἀλλὰ προπαθόντες καὶ ὑβρισθέντες καθὼς οἴδατε ἐν Φιλίπποις ἐπαρρησιασάμεθα ἐν τῷ Θεῷ ἡμῶν λαλῆσαι πρὸς ὑμᾶς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ ἐν πολλῷ ἀγῶνι.
3 Toe tsy mifototse am-pandilarañe ndra haleorañe ndra famañahiañe ty fañosiha’ay;
ἡ γὰρ παράκλησις ἡμῶν οὐκ ἐκ πλάνης οὐδὲ ἐξ ἀκαθαρσίας οὐδὲ ἐν δόλῳ,
4 fe ninòn’ Añahare ty fanolo­rañ’ anay i talili-soay; aa ie taroñe’ay le tsy t’ie hahaehake ondaty fa ho an’ Andrianañahare mpitsoke o tro’aio.
ἀλλὰ καθὼς δεδοκιμάσμεθα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ πιστευθῆναι τὸ εὐαγγέλιον οὕτως λαλοῦμεν, οὐχ ὡς ἀνθρώποις ἀρέσκοντες, ἀλλὰ Θεῷ τῷ δοκιμάζοντι τὰς καρδίας ἡμῶν.
5 Fa fohi’ areo te le-lia tsy nanao kabeake an-drehake naho tsy nibatrake hanakona’ay fatitiañe (valolombeloñe t’i Andrianañahare),
οὔτε γάρ ποτε ἐν λόγῳ κολακίας ἐγενήθημεν, καθὼς οἴδατε, οὔτε ἐν προφάσει πλεονεξίας, Θεὸς μάρτυς,
6 mbore tsy nipay lomboke am’ondatio, ndra ama’ areo ndra amo ila’eo. Toe mete ho nañeva anay, kanao Firàhe’ i Norizañey ty nampivave anahareo,
οὔτε ζητοῦντες ἐξ ἀνθρώπων δόξαν, οὔτε ἀφ’ ὑμῶν οὔτε ἀπ’ ἄλλων,
7 te mone notroñe’ay hoe rakemba mampinono naho manombosombo i ana’ey.
δυνάμενοι ἐν βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι· ἀλλὰ ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἐὰν τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα·
8 Akore ty fikokoa’ay anahareo kanao nahaehake anay te tsy vaho handiva i talili-soan’ Añaharey fa hamoe-ay ami’ty fañisoha’ay.
οὕτως ὁμειρόμενοι ὑμῶν εὐδοκοῦμεν μεταδοῦναι ὑμῖν οὐ μόνον τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ τὰς ἑαυτῶν ψυχάς, διότι ἀγαπητοὶ ἡμῖν ἐγενήθητε.
9 Mete tiahi’ areo ry longo ty fitromaha’ay naho ty fifanehafa’ay; ie nitoloñe handro an-kaleñe tsy hiloetse ama’ ia’ia, nitaroñe i talili-soan’ Añaharey.
μνημονεύετε γάρ, ἀδελφοί, τὸν κόπον ἡμῶν καὶ τὸν μόχθον· νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἐργαζόμενοι πρὸς τὸ μὴ ἐπιβαρῆσαί τινα ὑμῶν ἐκηρύξαμεν εἰς ὑμᾶς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ.
10 Valolombeloñe nahareo naho i Andrianañahare te niavake naho vañoñe vaho nalio-tahiñe ty fañaveloa’ay ama’areo mpiato.
ὑμεῖς μάρτυρες καὶ ὁ Θεός, ὡς ὁσίως καὶ δικαίως καὶ ἀμέμπτως ὑμῖν τοῖς πιστεύουσιν ἐγενήθημεν,
11 Fohi’ areo ka t’ie nañosike naho nañohò vaho nandrisike anahareo kiraikiraike hambañe ami’ty rae amo ana’eo,
καθάπερ οἴδατε ὡς ἕνα ἕκαστον ὑμῶν ὡς πατὴρ τέκνα ἑαυτοῦ
12 hañaveloa’ areo hañeva an’ Andrianañahare mpikanjy anahareo ho am-pifehea’e naho añ’enge’e ao.
παρακαλοῦντες ὑμᾶς καὶ παραμυθούμενοι καὶ μαρτυρόμενοι εἰς τὸ περιπατεῖν ὑμᾶς ἀξίως τοῦ Θεοῦ τοῦ καλοῦντος ὑμᾶς εἰς τὴν ἑαυτοῦ βασιλείαν καὶ δόξαν.
13 Ie amy zao, tsy apo’ay ty mañandriañe an’ Andria­nañahare nainai’e, amy te rinambe’ areo i tsaran’ Añahare nitaroña’aiy le tsy nandrambe aze ho tsara’ ondaty, fa ami’ty vente’e t’ie tsaran’ Añahare mpifanehake ama’areo mpiato.
Καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς εὐχαριστοῦμεν τῷ Θεῷ ἀδιαλείπτως, ὅτι παραλαβόντες λόγον ἀκοῆς παρ’ ἡμῶν τοῦ Θεοῦ ἐδέξασθε οὐ λόγον ἀνθρώπων ἀλλὰ καθὼς ἀληθῶς ἐστὶν λόγον Θεοῦ, ὃς καὶ ἐνεργεῖται ἐν ὑμῖν τοῖς πιστεύουσιν.
14 Vaho nitsikombe’ areo ry longo, o Fivorin’ Añahare am’ Iesoà Norizañey e Iehodào, ie nifeake fampisoàñañe am-pità’ o mpitrao-borizàñe ama’eo toe o Tehodao,
ὑμεῖς γὰρ μιμηταὶ ἐγενήθητε, ἀδελφοί, τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ τῶν οὐσῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἐπάθετε καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῶν ἰδίων συμφυλετῶν, καθὼς καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων,
15 ie songa vinono’ iareo t’Iesoà Talè naho o mpitokio, naho nandroake anay ka; ie tsy non’ Añahare vaho fonga mifandiets’ ama’ondaty,
τῶν καὶ τὸν Κύριον ἀποκτεινάντων Ἰησοῦν καὶ τοὺς προφήτας καὶ ἡμᾶς ἐκδιωξάντων, καὶ Θεῷ μὴ ἀρεσκόντων, καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναντίων,
16 ami’ty fisebaña’ iareo anay tsy hitaroñe amo kilakila ondatio handrombake iareo, ie manovon-kakeo nainai’e, fa ho takaren-kaviñerañe am-para’e.
κωλυόντων ἡμᾶς τοῖς ἔθνεσιν λαλῆσαι ἵνα σωθῶσιν, εἰς τὸ ἀναπληρῶσαι αὐτῶν τὰς ἁμαρτίας πάντοτε. ἔφθασεν δὲ ἐπ’ αὐτοὺς ἡ ὀργὴ εἰς τέλος.
17 Fe zahay, ry longo, naho fa nasitake ama’ areo hey, an-tsandriñe fa tsy añ’ arofo, le àntsake t’ie nirototse naho nisalala fatratse te hahaoniñe o lahara’ areoo,
Ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, ἀπορφανισθέντες ἀφ’ ὑμῶν πρὸς καιρὸν ὥρας προσώπῳ οὐ καρδίᾳ, περισσοτέρως ἐσπουδάσαμεν τὸ πρόσωπον ὑμῶν ἰδεῖν ἐν πολλῇ ἐπιθυμίᾳ.
18 fa sinda homb’ ama’ areo mb’eo; izaho Paoly mandikoatse te indraike, fe sineba’ i mpañìnjey.
διότι ἠθελήσαμεν ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς, ἐγὼ μὲν Παῦλος καὶ ἅπαξ καὶ δίς, καὶ ἐνέκοψεν ἡμᾶς ὁ Σατανᾶς.
19 Ia ty ho fitamà’ay, ty haèha’ay, ty kobay hiriñariñà’ay añatrefa’ Iesoà Talèntika amy fito­tsaha’ey? tsy inahareo hao?
τίς γὰρ ἡμῶν ἐλπὶς ἢ χαρὰ ἢ στέφανος καυχήσεως— ἢ οὐχὶ καὶ ὑμεῖς— ἔμπροσθεν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ ἐν τῇ αὐτοῦ παρουσίᾳ;
20 Eka, inahareo ro enge’ay naho haeha’ay.
ὑμεῖς γάρ ἐστε ἡ δόξα ἡμῶν καὶ ἡ χαρά.

< 1 Tesaloniana 2 >