Joba 27
1 Dia mbola nandroso nanao oha-teny ihany Joba ka nanao hoe:
Job heldt fram med talen sin og sagde:
2 Raha velona koa Andriamanitra, Izay efa nandà tsy hanome ahy ny rariny, sy ny Tsitoha, Izay efa nampangidy ny aiko.
«So sant Gud liver, som meg sveik, og Allvalds som meg volde sorg
3 Fa mbola ato anatiko ihany ny aiko, ary eo am-bavoroko ny Fanahin’ Andriamanitra.
- for endå eg min ande dreg; i nosi mi er guddomspust -:
4 Dia tsy hanao teny tsy marina ny molotro, ary tsy hanonom-pitaka ny lelako.
Urett ligg ei på mine lippor; mi tunga talar ikkje svik.
5 Sanatria raha hanaiky ny anareo ho marina aho! Mandra-pialan’ ny aiko dia tsy hanaiky ny tenako ho manan-tsiny aho.
D’er langt frå meg å gje’ dykk rett, mi uskyld held eg fast til dauden.
6 Ny fahamarinako dia hazoniko mafy ka tsy ho foiko; Ny foko tsy manome tsiny ahy akory na dia ny amin’ ny androko iray monja aza.
Mi rettferd held eg fast uskjepla, eg ingen dag treng skjemmast ved.
7 Aoka ho hita fa ratsy fanahy ny fahavaloko, ary tsy marina izay mitsangana hanohitra ahy.
Min fiend’ skal seg syna gudlaus, min motstandar som urettferdig.
8 Fa inona no fanantenan’ ny mpihatsaravelatsihy, raha maito ny ainy, ka tsoahan’ Andriamanitra ny fanahiny?
Kva von hev en gudlaus att, når Gud vil sjæli or han draga?
9 Hihaino ny fitarainany va Andriamanitra, raha ozoim-pahoriana izy?
Vil Gud vel høyra skriket hans, når trengsla bryt innyver honom?
10 Ho azony hiravoravoana va ny Tsitoha? Hahazo miantso an’ Andriamanitra mandrakariva va izy?
Kann han i Allvald vel seg gleda? Kann han kvar tid påkalla Gud?
11 Hampianatra anareo ny amin’ ny tànan’ Andriamanitra aho, ary tsy hisorona anareo aho ny amin’ ny hevitry ny Tsitoha.
Eg um Guds hand vil læra dykk; kva Allvald vil, det dyl eg ikkje.
12 Indreo, ianareo rehetra samy efa nahita izany; Koa nahoana ianareo no manao hevi-poana?
Sjå dette hev det alle set; kvi talar de då tome ord?
13 Izao no anjaran’ ny ratsy fanahy avy amin’ Andriamanitra, sy lovan’ ny lozabe raisiny avy amin’ ny Tsitoha:
Den lut fær gudlause av Gud, den arven valdsmann fær av Allvald.
14 Na dia mihamaro aza ny zanany, dia ho an’ ny sabatra ihany ireny. Ary ny zaza aterany tsy ho voky hanina;
Til sverdet veks hans søner upp; hans avkom mettast ei med brød;
15 Ny ankohonany sisa dia hasitrik’ Ifahafatesana, ary tsy hisaona azy ny mpitondratenany;
dei siste legst i grav ved pest, og enkjorne held ingi klaga.
16 Na dia mahary volafotsy hoatra ny vovoka aza izy ary mahangona fitafiana hoatra ny fotaka,
Og um han dyngjer sylv som dust og samlar klæde liksom leir:
17 Eny, manangona ihany izy, nefa ny marina no hitafy izany, ary ny tsy manan-tsiny no hizara ny volafotsy;
Den rettvise tek klædi på; skuldlause skifter sylvet hans.
18 Manao ny tranony tahaka ny an’ ny lolofotsy izy, ary tahaka ny trano rantsan-kazo ataon’ ny mpiandry voly;
Han byggjer huset sitt som molen, likt hytta vaktmannen set upp.
19 Ao avokoa ihany ny hareny, raha vao mandry izy; Nefa nony ahirany ny masony, dia tsy ao intsony ireny.
Rik legg han seg - men aldri meir; han opnar augo - og er burte.
20 Ny fampahatahorana mahatratra azy tahaka ny riaka: Nony alina paohin’ ny tafio-drivotra izy;
Som vatsflaum rædsla honom tek, ved natt riv stormen honom burt.
21 Ny rivotra avy any atsinanana mampiainga sy mahalasa azy ka mipaoka azy hiala amin’ ny fitoerany;
Han driv av stad for austanvind, som blæs han frå hans heimstad burt.
22 Asian’ Andriamanitra izy ka tsy iantrany, ary mandositra dia mandositra ho afaka amin’ ny tànany izy;
Han utan miskunn på han skyt; frå handi hans han røma må.
23 Tehafin’ ny olona tanana izy sady isitrisirany ka ampialainy amin’ ny fonenany.
Med hender klappar dei åt han og pip han frå hans heimstad burt.
