< 2 Korintiana 7 >

1 Koa raha manana ireo teny fikasana ireo isika, ry malala, dia aoka isika hanadio ny tenantsika ho afaka amin’ ny fahalotoana rehetra, na amin’ ny nofo, na amin’ ny fanahy, ka hahatanteraka ny fahamasinana amin’ ny fahatahorana an’ Andriamanitra.
Queridos amigos, por termos essas promessas, devemos nos limpar de tudo o que deixa tanto nosso corpo quanto nosso espírito impuros, buscando a santidade completa, por meio do respeito a Deus.
2 Ataovy omby anay ny fonareo, tsy nanao izay tsy marina tamin’ ny olona izahay, tsy nanimba olona, tsy nanambaka olona.
Por favor, deixem que sejamos os seus amigos! Nós não fizemos nada de errado, não causamos dano a ninguém e não tiramos vantagem das pessoas.
3 Tsy miteny izany ho fanamelohana aho; fa efa nilaza rahateo aho fa ao am-ponay ianareo, mba hiara-maty sy hiara-belona isika.
Eu não estou dizendo isso para condená-los. Como eu já lhes disse antes, vocês significam tanto para nós, que estamos sempre juntos, tanto para morrer quanto para viver!
4 Be ny fahatokiako anareo, lehibe ny reharehako ny aminareo; feno fiononana aho sady be hafaliana indrindra amin’ ny fahorianay rehetra.
Eu confio muito em vocês e também sinto muito orgulho de vocês. Vocês me dão muita coragem. Eu fico muito feliz por vocês, apesar de todos os nossos problemas.
5 Fa na dia efa tonga tany Makedonia aza izahay, dia tsy hiainan’ ny nofonay, fa nampahorina tamin’ ny zavatra rehetra: teo ivelany nisy ady, tao anatiny nisy tahotra.
Quando chegamos na Macedônia, não tivemos nenhum momento de paz. Fomos atacados por todos os lados, com pessoas nos perseguindo e temores que tiravam o nosso sossego.
6 Fa Andriamanitra, Izay mampionona ny mpandefitra, no efa nampionona anay tamin’ ny nahatongavan’ i Titosy,
Mas Deus, que anima os que se sentem desanimados, nos deu coragem com a chegada de Tito.
7 ary tsy tamin’ ny nahatongavany ihany, fa tamin’ ny fampiononana izay nampiononanareo azy koa, raha nambarany taminay ny fanirianareo sy ny fitomanianareo sy ny fahazotoanareo hanaiky ahy; ka dia mainka nifaly aho.
Não apenas pela chegada dele, mas, também, por vocês o terem animado. Ele nos disse como vocês estavam ansiosos para me ver e como estavam preocupados comigo, o que me deixou muito contente.
8 Fa na dia nampalahelo anareo tamin’ ny epistily aza aho, dia tsy manenina intsony, na dia nanenina ihany aza teo; fa fantatro fa efa nampalahelo anareo izany epistily izany, kanefa vetivety ihany.
Embora eu os tenha deixado tristes por causa da carta que escrevi, não me arrependo. No início eu me arrependi, por saber que a carta os entristeceu por um tempo.
9 Ary mifaly kosa aho ankehitriny, nefa tsy noho ny nampalahelovana anareo, fa noho ny nampalahelovana anareo mba hibebaka; fa nampahelovina araka an’ Andriamanitra ianareo, mba tsy hataonay matiantoka na amin’ inona na amin’ inona.
Mas agora, estou feliz. Lógico que não por tê-los entristecido, mas porque a dor fez com que vocês mudassem sua forma de pensar. Vocês se entristeceram como Deus queria e, então, não fomos nós que causamos qualquer mal a vocês.
10 Fa ny alahelo araka an’ Andriamanitra miasa fibebahana ho famonjena tsy hanenenana; fa miasa fahafatesana kosa ny alahelon’ izao tontolo izao.
O tipo de tristeza que Deus deseja que nós tenhamos faz com que mudemos nossa forma de pensar e isso traz a salvação. Mas a tristeza do mundo traz a morte.
11 Fa, indro, izany nampalahelovana araka an’ Andriamanitra izany indrindra dia nahatonga fahazotoana manao ahoana teo aminareo! eny, fialan-tsiny manao ahoana! fahatezerana manao ahoana! fahatahorana manao ahoana! faniriana manao ahoana! zotom-po manao ahoana! famaliana ny ratsy natao manao ahoana! Tamin’ izany rehetra izany dia nampiseho ny fahadiovanareo ny amin’ izany raharaha izany ianareo.
Vejam como essa tristeza que veio de Deus os modificou. Lembrem-se de como vocês ficaram animados e dispostos a se defenderem. Como ficaram zangados com o que havia acontecido e como levaram a sério essa questão. Vocês desejaram, de coração, fazer o que era certo e ficaram realmente preocupados. E também como quiseram que a justiça fosse feita. Em tudo isso, vocês se mostraram totalmente sinceros ao desejarem fazer as coisas da forma certa.
12 Koa na dia nanoratra taminareo aza aho, dia tsy noho ny nanao izay tsy marina, na noho ny niaritra izay tsy marina, fa mba haseho aminareo eo anatrehan’ Andriamanitra ny fahazotoanareo hanaiky anay.
Então, quando eu escrevi para vocês, não estava escrevendo a respeito de quem fez o que era errado ou sobre quem foi prejudicado, mas, sim, para lhes mostrar que Deus sabe como vocês são dedicados a nós.
13 Ary noho izany dia nampiononina izahay, ary tamin’ ny nampiononana anay dia vao mainka nifaly izahay noho ny fifalian’ i Titosy, fa ianareo rehetra efa namelombelona ny fanahiny.
E saibam que isso nos incentiva muito. Além do nosso próprio ânimo, ficamos muito felizes por vermos como Tito ficou contente, pois ele sentiu grande alívio entre vocês.
14 Ary raha nisy nataoko rehareha taminy ny aminareo, dia tsy mahamenatra ahy izany; fa tahaka ny nilazanay marina taminareo ny zavatra rehetra, dia tonga marina koa ny reharehanay tamin’ i Titosy ny aminareo.
Eu falava para ele do orgulho que sentia de vocês, e eu não me decepcionei. Sempre tenho dito a verdade a vocês. E o meu elogio a respeito de vocês, que fiz para Tito, provou ser verdadeiro também.
15 Ary vao mainka miraikitra aminareo aza ny fony, raha mahatsiaro ny fanarahanareo rehetra izy, dia ny haben’ ny fahatahorana sy ny fangovitana nandraisanareo azy.
Tito se importa com vocês, ainda mais quando ele se lembra de como vocês seguiram o que ele disse e de como o receberam bem e demonstraram grande respeito para com ele.
16 Ary faly aho fa matoky anareo amin’ ny zavatra rehetra.
Eu estou muito feliz por poder confiar totalmente em vocês.

< 2 Korintiana 7 >