Zabbuli 22

1 Ya Mukulu wa Bayimbi. Zabbuli ya Dawudi. Katonda wange, Katonda wange, lwaki onjabulidde? Lwaki ogaana okunnyamba wadde okuwuliriza okwaziirana kwange?

Til songmeisteren etter «Morgonraudens hind»; ein salme av David. Min Gud, min Gud, kvi hev du forlate meg? Dei ord eg skrik ut, er langt burte frå mi frelsa.

2 Ayi Katonda wange, emisana nkukoowoola, naye tonnyanukula; n’ekiro bwe ntyo, naye siweerako.

Min Gud! eg ropar um dagen, og du svarar meg ikkje, og um natti, og eg fær ikkje tegja.

3 Songa ggwe Mutukuvu atudde ku Ntebe, era ettendo lya Isirayiri yonna.

Og du er då heilag, du som bur yver Israels lovsongar.

4 Bajjajjaffe baakwesiganga; baakwesiga naawe n’obawonya.

På deg leit våre feder; dei leit på deg, og du frelste deim.

5 Baakukoowoolanga n’obalokola; era baakwesiganga ne batajulirira.

Til deg ropa dei og slapp undan; på deg leit dei og vart ikkje til skammar.

6 Naye nze ndi lusiriŋŋanyi, siri muntu; abantu bampisaamu amaaso, n’abalala bannyooma.

Men eg er ein makk og ikkje ein mann, ei spott for menneskje og vanvyrd av folk.

7 Bonna abandaba banduulira, era banvuma nga bwe banyeenyeza omutwe nga bagamba nti,

Alle som ser meg, spottar meg, rengjer munnen og rister på hovudet og segjer:

8 “Yeesiga Mukama; kale amuwonye. Obanga Mukama amwagala, kale nno amulokole!”

«Legg det på Herren! han frelse honom, han berge honom, sidan han hev hugnad i honom!»

9 Naye ggwe wanziggya mu lubuto lwa mmange, era wampa okukwesiga ne mu buto bwange bwonna nga nkyayonka.

Ja, du er den som drog meg fram frå morslivet, som let meg kvila trygt ved morsbrjostet.

10 Olwazaalibwa ne nteekebwa mu mikono gyo; olwava mu lubuto lwa mmange n’obeera Katonda wange.

På deg er eg kasta frå morslivet, frå morsfanget er du min Gud.

11 Tobeera wala nange, kubanga emitawaana ginsemberedde, ate nga tewali mulala n’omu asobola kunnyamba.

Ver ikkje langt burte frå meg! for trengsla er nær, for det finst ingen hjelpar.

12 Zisseddume nnyingi zinneetoolodde, zisseddume enkambwe ez’e Basani zinzingizizza.

Sterke uksar ringar meg inne, Basans stutar kringset meg.

13 Banjasamiza akamwa kaabwe ng’empologoma bw’ewuluguma ng’etaagulataagula omuyiggo gwayo.

Dei spilar upp sitt gap imot meg, som ei flengjande og burande løva.

14 Ngiyiddwa ng’amazzi, n’amagumba gange gasowose mu nnyingo zaago. Omutima gwange guli ng’obubaane, era gusaanuukidde mu mubiri gwange.

Eg er runnen ut som vatn, og alle mine bein skilst frå kvarandre; mitt hjarta hev vorte voks, smolte inst i mitt liv.

15 Amaanyi gampweddemu, gakaze ng’oluggyo; n’olulimi lwange lukutte waggulu mu kibuno kyange. Ondese awo mu nfuufu ng’omufu.

Mi kraft er uppturka som eit krusbrot, mi tunga kleimer seg til min gom, og du legg meg ned i daudens dust.

16 Abantu ababi banneetoolodde; banneebunguludde ng’embwa ennyingi; banfumise ne bawummula ebibatu byange n’ebigere byange.

For hundar hev sanka seg um meg, ein hop av illmenne kringsett meg; dei hev gjenombora mine hender og mine føter.

17 Amagumba gansowose nnyinza n’okugabala. Abalabe bange bantunuulira nga bannyoomoola.

Eg kann telja alle mine bein; dei skodar til, dei ser på meg med lyst.

18 Bagabana engoye zange; era ekyambalo kyange bakikubira akalulu.

Dei skifte mine klæde millom seg og kasta lut um min kjole.

19 Naye ggwe, Ayi Mukama, tobeera wala nange. Ggwe, Amaanyi gange, yanguwa okunnyamba!

Men du, Herre, ver ikkje langt burte, du min styrke, skunda deg å hjelpa meg!

20 Omponye okuttibwa n’ekitala; obulamu bwange obw’omuwendo butaase mu maanyi g’embwa!

Fria mi sjæl frå sverdet, mi einaste frå hundevald!

21 Nzigya mu kamwa k’empologoma, omponye amayembe g’embogo enkambwe.

Frels meg frå løvegap, og frå villukse-horn - du bønhøyrer meg!

22 Nnaategezanga ku linnya lyo mu booluganda; nnaakutenderezanga mu kibiina ky’abantu.

Eg vil forkynna ditt namn for mine brør, midt i ålmugen vil eg lova deg.

23 Mmwe abatya Mukama, mumutenderezenga. Abaana ba Yakobo mwenna mumugulumizenga; era mumussengamu ekitiibwa nga mumutya, mmwe abaana ba Isirayiri mwenna.

De som ottast Herren, lova honom, all Jakobs ætt, æra honom, og hav age for honom, all Israels ætt!

24 Kubanga tanyooma kwaziirana kw’abo abali mu nnaku, era tabeekweka, wabula abaanukula bwe bamukoowoola.

For han hev ikkje vanvyrdt og ikkje stygst ved ein armings armodsdom, og ikkje løynt si åsyn for honom; men då han ropa til honom, høyrde han.

25 Mu ggwe mwe muva ettendo lyange mu kibiina ekinene, ne nkutendereza olw’ebyo by’onkoledde. Obweyamo bwange nnaabutuukirizanga mu maaso gaabo abakutya.

Frå deg kjem min lovsong i ein stor ålmuge; eg vil avgjera mine lovnader for deira augo som ottast honom.

26 Abaavu banaalyanga ne bakkuta, abo abanoonya Mukama banaamutenderezanga. Emitima gyabwe ginaajaguzanga emirembe gyonna.

Dei audmjuke skal eta og verta mette; dei som søkjer Herren, skal lova honom. Dykkar hjarta live til æveleg tid!

27 Ensi zonna zirijjukira ne zikyukira Mukama, ebika byonna eby’amawanga gonna birimuvuunamira.

Alle endarne av jordi skal koma det i hug og venda um til Herren, og alle heidninge-ætter skal tilbeda for di åsyn.

28 Kubanga obwakabaka bwonna bwa Mukama, era y’afuga amawanga gonna.

For riket høyrer Herren til, og han råder yver alle hedningarne.

29 Abagagga bonna ab’omu nsi balirya embaga, ne bamusinza. Bonna abagenda mu nfuufu, balimufukaamirira, abatakyali balamu.

Alle rikmenner på jordi skal eta og tilbeda; for hans åsyn skal dei bøygja kne, alle dei som stig ned i dusti, og den som ikkje kann halda si sjæl i live.

30 Ezadde lyabwe lirimuweereza; abaliddawo balibuulirwa ekigambo kya Mukama.

Etterkomarar skal tena honom; det skal verta fortalt um Herren til den komande ætt.

31 N’abo abatannazaalibwa balibuulirwa obutuukirivu bwe nti, “Ekyo yakikoze.”

Dei skal koma og forkynna hans rettferd for det folk som vert født, at han hev gjort det.