Psalmi 78

1 Asafa pamācība. Klausiet, mani ļaudis, manu mācību, atgrieziet savas ausis uz manas mutes valodu.

Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.

2 Es atdarīšu savu muti sakāmos vārdos un izrunāšu līdzības no veciem laikiem.

Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;

3 Ko esam dzirdējuši un zinām, un ko mūsu tēvi mums ir stāstījuši,

Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.

4 To mēs viņu bērniem neslēpsim, bet izteiksim tiem pēcnākamiem Tā Kunga teicamo slavu un Viņa stiprumu un Viņa brīnumus, ko Viņš darījis.

Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.

5 Jo Viņš ir iecēlis liecību iekš Jēkaba un licis bauslību iekš Israēla, ko Viņš mūsu tēviem pavēlējis, to mācīt saviem bērniem.

Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;

6 Ka tie pēcnākamie to zinātu, tie bērni, kas vēl dzims; ka tie celtos un to stāstītu arī saviem bērniem.

Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;

7 Un ka tie savu cerību liktu uz Dievu un neaizmirstu Dieva darbus, bet sargātu Viņa pavēles;

En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;

8 Un ka tie nebūtu tādi kā viņu tēvi, atkāpēja un pārgalvīga tauta, kas savā sirdī nebija pastāvīga, un kam gars neturējās pie Dieva.

En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.

9 Efraīma dēli, apbruņoti strēlnieki ar stopiem, atkāpās kaušanas dienā.

(De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)

10 Tie neturēja Dieva derību un liedzās staigāt Viņa bauslībā,

Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.

11 Un aizmirsa Viņa darbus un brīnumus, ko Viņš bija parādījis.

En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.

12 Viņu tēvu priekšā Viņš darīja brīnumus Ēģiptes zemē, Coana laukā.

Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.

13 Viņš pāršķīra jūru un lika tiem cauri iet, un pacēla ūdeņus stāvu kā kopu;

Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.

14 Un vadīja tos ar padebesi dienā un cauri nakti ar uguns gaišumu.

En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.

15 Viņš pāršķēla klintis tuksnesī un tos dzirdināja papilnam kā no dziļumiem.

Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.

16 Viņš arī izveda upes no akmens un lika tecēt ūdenim straumēm.

Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.

17 Taču tie joprojām grēkoja pret Viņu un apkaitināja to Visuaugstāko tuksnesī,

Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.

18 Un kārdināja Dievu savā sirdī, barību prasīdami savai dvēselei,

En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.

19 Un runāja pret Dievu un sacīja: vai Dievs gan varēs sataisīt galdu tuksnesī?

En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?

20 Redzi, Viņš gan klinti sitis, ka ūdens iztecējis un upes izplūdušas, vai Viņš arī maizi varēs dot, vai Viņš varēs gādāt gaļu Saviem ļaudīm?

Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?

21 Kad Tas Kungs to dzirdēja, tad tas apskaitās, un uguns iedegās pret Jēkabu, un bardzība cēlās pret Israēli.

Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel;

22 Tāpēc, ka tie neticēja uz Dievu, nedz cerēja uz Viņa pestīšanu.

Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.

23 Tad Viņš pavēlēja padebešiem augšām un atdarīja debesu durvis,

Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;

24 Un lika mannai uz tiem līt, ko ēst, un deva tiem labību no debesīm.

En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.

25 Ikkurš no tiem ēda debesu maizi, Viņš tiem sūtīja barības papilnam.

Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.

26 Viņš lika celties austriņam no debesīm un atveda dienvidus vēju caur savu Spēku,

Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;

27 Un birdināja gaļu uz tiem kā putekļus un spārnainus putnus kā jūras smiltis,

En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen;

28 Un lika tiem krist viņu lēģera vidū, visapkārt ap viņu dzīvokļiem.

En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.

29 Tad tie ēda un pārēdās; un Viņš tiem lika notikt pēc viņu kārības.

Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.

30 Bet pirms tie savu kārību bija pildījuši, kamēr viņu barība vēl bija viņu mutē,

Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,

31 Tad Dieva dusmība pret tiem cēlās un nokāva viņu stipros un nomaitāja Israēla jaunekļus.

Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde.

32 Par visu to tie taču vēl vairāk grēkoja un neticēja Viņa brīnumiem.

Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.

33 Tādēļ Tas nobeidza viņu dzīvību nīcībā un viņu gadus ātrā postā.

Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.

34 Kad Viņš tos kāva, tad tie vaicāja pēc Viņa un atgriezās un steigšus meklēja Dievu,

Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;

35 Un atminējās, Dievu esam viņiem par patvērumu, un to visaugstāko Dievu esam viņiem par Pestītāju.

En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.

36 Un tie Viņam smaidīja ar savu muti un Viņam meloja ar savu mēli.

En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.

37 Jo viņu sirds nepastāvēja pie Viņa, un tie nebija uzticīgi Viņa derībā.

Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.

38 Bet Viņš bija sirdsžēlīgs un piedeva noziegumu un tos nesamaitāja, bet novērsa dažkārt Savu dusmību un nepamodināja visu Savu bardzību.

Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.

39 Jo Viņš pieminēja, ka tie ir miesa, tā kā vējš, kas aizskrien un atpakaļ negriežas.

En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.

40 Cik reiz tie Viņu apkaitināja tuksnesī un Viņu tirināja tai tukšā vietā!

Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!

41 Jo tie kārdināja Dievu allaž no jauna un noskumdināja Israēla svēto.

Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk.

42 Tie nepieminēja Viņa roku nedz to dienu, kad Viņš tos no tā spaidītāja izglāba,

Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;

43 Kad Viņš Savas zīmes parādīja Ēģiptē un Savus brīnumus Coana klajumā,

Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;

44 Un pārvērta viņu upes par asinīm un viņu strautus, ka nevarēja dzert,

En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.

45 Un sūtīja starp tiem kukaiņus, kas tos ēda, un vardes, kas tos samaitāja,

Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.

46 Un deva viņu augļus spradžiem, un viņu darbus siseņiem,

En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.

47 Un nomaitāja viņu vīnakokus caur krusu un viņu vīģes kokus ar lieliem krusas gabaliem,

Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.

48 Un nokāva viņu govis ar krusu un viņu sīkos lopus ar zibeņiem,

Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.

49 Un uzgāza tiem Savu karsto dusmību, bardzību un postu un bēdas, un uzlaida tiem nelaimes eņģeļus,

Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.

50 Un deva vaļu Savai dusmībai un neatrāva viņu dvēseles no nāves, un nodeva viņu lopus mērim,

Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.

51 Un kāva visus pirmdzimušos Ēģiptē, vīru pirmdzemdinātos Hama dzīvokļos,

En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.

52 Un veda Savus ļaudis kā avis un vadīja tos tuksnesī kā ganāmu pulku,

En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.

53 Un vadīja tos bez bēdām, ka tie nebijās, bet viņu ienaidniekus jūra apklāja.

Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.

54 Un Viņš tos veda Savās svētās robežās, uz šo kalnu, ko Viņa labā roka uzņēmusi.

En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.

55 Un izdzina viņu priekšā pagānus, un tos izdalīja par mantības daļu un Israēla ciltīm lika dzīvot viņu mājās.

En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen.

56 Taču tie kārdināja un apkaitināja to visuaugstāko Dievu un neturēja Viņa liecības,

Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.

57 Un atkāpās un atmeta ticību, tā kā viņu tēvi; tie atmuka kā viltīgs stops,

En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.

58 Un Viņu apkaitināja ar saviem elku kalniem un to tirināja ar savām bildēm.

En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.

59 Dievs dzirdēja un apskaitās, un Israēls Tam ļoti rieba.

God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer.

60 Un Dievs atstāja to dzīvokli iekš Šīlo, to telti, ko Viņš bija ņēmis par mājas vietu cilvēku starpā.

Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.

61 Un deva viņu spēku cietumā un viņu godību pretinieka rokā;

En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.

62 Un nodeva Savus ļaudis zobenam un apskaitās pret Savu tautu.

En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.

63 Uguns aprija viņu jaunekļus, un viņu jaunavām nedziedāja kāzu dziesmas.

Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.

64 Viņu priesteri krita caur zobenu, un viņu atraitnes neraudāja.

Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.

65 Tad Tas Kungs uzmodās kā viens, kas gulējis, tā kā varonis kliedz, kas vīnu dzēris,

Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.

66 Un sita Savus pretiniekus no aizmugures, un lika tos kaunā uz mūžīgiem laikiem,

En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.

67 Un atmeta Jāzepa dzīvokli, un neizvēlēja Efraīma cilti,

Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet.

68 Bet izvēlēja Jūda cilti, Ciānas kalnu, ko Viņš mīlēja;

Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.

69 Un uztaisīja Savu svēto vietu kā debes'augstumu, stipru, kā pasauli, ko uz mūžīgiem laikiem radījis.

En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.

70 Un Viņš izredzēja Dāvidu, Savu kalpu, un ņēma to no avju laidariem,

En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;

71 No zīdītāju avīm Viņš tam lika nākt, ganīt Jēkabu, Savu tautu un Israēli, Savu mantību.

Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis.

72 Un viņš tos ganīja ar skaidru sirdi, un tos valdīja ar prātīgu roku.

Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.