Psalmi 78
1 Asafa pamācība. Klausiet, mani ļaudis, manu mācību, atgrieziet savas ausis uz manas mutes valodu.
Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;
2 Es atdarīšu savu muti sakāmos vārdos un izrunāšu līdzības no veciem laikiem.
Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!
3 Ko esam dzirdējuši un zinām, un ko mūsu tēvi mums ir stāstījuši,
Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,
4 To mēs viņu bērniem neslēpsim, bet izteiksim tiem pēcnākamiem Tā Kunga teicamo slavu un Viņa stiprumu un Viņa brīnumus, ko Viņš darījis.
Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.
5 Jo Viņš ir iecēlis liecību iekš Jēkaba un licis bauslību iekš Israēla, ko Viņš mūsu tēviem pavēlējis, to mācīt saviem bērniem.
Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,
6 Ka tie pēcnākamie to zinātu, tie bērni, kas vēl dzims; ka tie celtos un to stāstītu arī saviem bērniem.
Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.
7 Un ka tie savu cerību liktu uz Dievu un neaizmirstu Dieva darbus, bet sargātu Viņa pavēles;
Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;
8 Un ka tie nebūtu tādi kā viņu tēvi, atkāpēja un pārgalvīga tauta, kas savā sirdī nebija pastāvīga, un kam gars neturējās pie Dieva.
Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.
9 Efraīma dēli, apbruņoti strēlnieki ar stopiem, atkāpās kaušanas dienā.
Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.
10 Tie neturēja Dieva derību un liedzās staigāt Viņa bauslībā,
Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.
11 Un aizmirsa Viņa darbus un brīnumus, ko Viņš bija parādījis.
Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.
12 Viņu tēvu priekšā Viņš darīja brīnumus Ēģiptes zemē, Coana laukā.
Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:
13 Viņš pāršķīra jūru un lika tiem cauri iet, un pacēla ūdeņus stāvu kā kopu;
Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.
14 Un vadīja tos ar padebesi dienā un cauri nakti ar uguns gaišumu.
Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.
15 Viņš pāršķēla klintis tuksnesī un tos dzirdināja papilnam kā no dziļumiem.
Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;
16 Viņš arī izveda upes no akmens un lika tecēt ūdenim straumēm.
Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.
17 Taču tie joprojām grēkoja pret Viņu un apkaitināja to Visuaugstāko tuksnesī,
Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;
18 Un kārdināja Dievu savā sirdī, barību prasīdami savai dvēselei,
Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.
19 Un runāja pret Dievu un sacīja: vai Dievs gan varēs sataisīt galdu tuksnesī?
En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"
20 Redzi, Viņš gan klinti sitis, ka ūdens iztecējis un upes izplūdušas, vai Viņš arī maizi varēs dot, vai Viņš varēs gādāt gaļu Saviem ļaudīm?
"Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"
21 Kad Tas Kungs to dzirdēja, tad tas apskaitās, un uguns iedegās pret Jēkabu, un bardzība cēlās pret Israēli.
Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:
22 Tāpēc, ka tie neticēja uz Dievu, nedz cerēja uz Viņa pestīšanu.
Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.
23 Tad Viņš pavēlēja padebešiem augšām un atdarīja debesu durvis,
Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;
24 Un lika mannai uz tiem līt, ko ēst, un deva tiem labību no debesīm.
Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:
25 Ikkurš no tiem ēda debesu maizi, Viņš tiem sūtīja barības papilnam.
De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.
26 Viņš lika celties austriņam no debesīm un atveda dienvidus vēju caur savu Spēku,
Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:
27 Un birdināja gaļu uz tiem kā putekļus un spārnainus putnus kā jūras smiltis,
Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;
28 Un lika tiem krist viņu lēģera vidū, visapkārt ap viņu dzīvokļiem.
Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.
29 Tad tie ēda un pārēdās; un Viņš tiem lika notikt pēc viņu kārības.
Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;
30 Bet pirms tie savu kārību bija pildījuši, kamēr viņu barība vēl bija viņu mutē,
Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,
31 Tad Dieva dusmība pret tiem cēlās un nokāva viņu stipros un nomaitāja Israēla jaunekļus.
Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.
32 Par visu to tie taču vēl vairāk grēkoja un neticēja Viņa brīnumiem.
Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.
33 Tādēļ Tas nobeidza viņu dzīvību nīcībā un viņu gadus ātrā postā.
Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.
34 Kad Viņš tos kāva, tad tie vaicāja pēc Viņa un atgriezās un steigšus meklēja Dievu,
Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.
35 Un atminējās, Dievu esam viņiem par patvērumu, un to visaugstāko Dievu esam viņiem par Pestītāju.
Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,
36 Un tie Viņam smaidīja ar savu muti un Viņam meloja ar savu mēli.
Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.
37 Jo viņu sirds nepastāvēja pie Viņa, un tie nebija uzticīgi Viņa derībā.
Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.
38 Bet Viņš bija sirdsžēlīgs un piedeva noziegumu un tos nesamaitāja, bet novērsa dažkārt Savu dusmību un nepamodināja visu Savu bardzību.
Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:
39 Jo Viņš pieminēja, ka tie ir miesa, tā kā vējš, kas aizskrien un atpakaļ negriežas.
Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.
40 Cik reiz tie Viņu apkaitināja tuksnesī un Viņu tirināja tai tukšā vietā!
Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;
41 Jo tie kārdināja Dievu allaž no jauna un noskumdināja Israēla svēto.
Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?
42 Tie nepieminēja Viņa roku nedz to dienu, kad Viņš tos no tā spaidītāja izglāba,
Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.
43 Kad Viņš Savas zīmes parādīja Ēģiptē un Savus brīnumus Coana klajumā,
En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!
44 Un pārvērta viņu upes par asinīm un viņu strautus, ka nevarēja dzert,
Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;
45 Un sūtīja starp tiem kukaiņus, kas tos ēda, un vardes, kas tos samaitāja,
Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.
46 Un deva viņu augļus spradžiem, un viņu darbus siseņiem,
Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;
47 Un nomaitāja viņu vīnakokus caur krusu un viņu vīģes kokus ar lieliem krusas gabaliem,
Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;
48 Un nokāva viņu govis ar krusu un viņu sīkos lopus ar zibeņiem,
Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.
49 Un uzgāza tiem Savu karsto dusmību, bardzību un postu un bēdas, un uzlaida tiem nelaimes eņģeļus,
En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:
50 Un deva vaļu Savai dusmībai un neatrāva viņu dvēseles no nāves, un nodeva viņu lopus mērim,
Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.
51 Un kāva visus pirmdzimušos Ēģiptē, vīru pirmdzemdinātos Hama dzīvokļos,
Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.
52 Un veda Savus ļaudis kā avis un vadīja tos tuksnesī kā ganāmu pulku,
Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;
53 Un vadīja tos bez bēdām, ka tie nebijās, bet viņu ienaidniekus jūra apklāja.
Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.
54 Un Viņš tos veda Savās svētās robežās, uz šo kalnu, ko Viņa labā roka uzņēmusi.
Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.
55 Un izdzina viņu priekšā pagānus, un tos izdalīja par mantības daļu un Israēla ciltīm lika dzīvot viņu mājās.
Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.
56 Taču tie kārdināja un apkaitināja to visuaugstāko Dievu un neturēja Viņa liecības,
Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.
57 Un atkāpās un atmeta ticību, tā kā viņu tēvi; tie atmuka kā viltīgs stops,
Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;
58 Un Viņu apkaitināja ar saviem elku kalniem un to tirināja ar savām bildēm.
Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.
59 Dievs dzirdēja un apskaitās, un Israēls Tam ļoti rieba.
God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:
60 Un Dievs atstāja to dzīvokli iekš Šīlo, to telti, ko Viņš bija ņēmis par mājas vietu cilvēku starpā.
Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;
61 Un deva viņu spēku cietumā un viņu godību pretinieka rokā;
Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.
62 Un nodeva Savus ļaudis zobenam un apskaitās pret Savu tautu.
Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:
63 Uguns aprija viņu jaunekļus, un viņu jaunavām nedziedāja kāzu dziesmas.
Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;
64 Viņu priesteri krita caur zobenu, un viņu atraitnes neraudāja.
Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.
65 Tad Tas Kungs uzmodās kā viens, kas gulējis, tā kā varonis kliedz, kas vīnu dzēris,
Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:
66 Un sita Savus pretiniekus no aizmugures, un lika tos kaunā uz mūžīgiem laikiem,
Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.
67 Un atmeta Jāzepa dzīvokli, un neizvēlēja Efraīma cilti,
Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!
68 Bet izvēlēja Jūda cilti, Ciānas kalnu, ko Viņš mīlēja;
Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;
69 Un uztaisīja Savu svēto vietu kā debes'augstumu, stipru, kā pasauli, ko uz mūžīgiem laikiem radījis.
Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.
70 Un Viņš izredzēja Dāvidu, Savu kalpu, un ņēma to no avju laidariem,
En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,
71 No zīdītāju avīm Viņš tam lika nākt, ganīt Jēkabu, Savu tautu un Israēli, Savu mantību.
En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.
72 Un viņš tos ganīja ar skaidru sirdi, un tos valdīja ar prātīgu roku.
Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!
