Psalmi 51

1 Dāvida dziesma. Dziedātāju vadonim. Kad pravietis Nātans pie viņa nāca, kad viņš bija gājis pie Batsebas. Apžēlojies par mani, ak Dievs, pēc Savas žēlastības, izdeldē manus pārkāpumus pēc Savas lielās sirdsžēlastības!

Al la ĥorestro. Psalmo de David, kiam venis al li la profeto Natan post lia aliĝo al Bat-Ŝeba. Korfavoru min, ho Dio, laŭ Via boneco; Laŭ Via granda kompatemeco elstreku miajn pekojn.

2 Mazgā mani labi no manas noziedzības un šķīstī mani no maniem grēkiem.

Lavu min tute pure de mia krimo, Kaj purigu min de mia peko.

3 Jo es atzīstu savus pārkāpumus, un mani grēki ir manā priekšā vienmēr.

Ĉar miajn kulpojn mi konsciadas; Kaj mia peko estas ĉiam antaŭ mi.

4 Tev vienam es esmu grēkojis un ļaunu darījis priekš Tavām acīm, ka Tu palieci taisns Savos vārdos un šķīsts Savā tiesā.

Antaŭ Vi sola mi pekis, Kaj mi faris tion, kio estas malbona antaŭ Viaj okuloj; Tial Vi estas justa en Via vorto Kaj pura en Via juĝo.

5 Redzi, noziedzībā esmu dzemdināts, un grēkos māte mani ieņēmusi.

Mi estas ja naskita en krimo; Kaj en peko gravediĝis per mi mia patrino.

6 Redzi, tev patīk sirds patiesība, tad dari man zināmu to apslēpto gudrību.

Vi amas ja veron en la koro, Kaj en kaŝiteco Vi aperigas al mi saĝon.

7 Šķīstī mani no grēkiem ar īzapu, ka topu šķīsts, mazgā mani, ka topu baltāks nekā sniegs.

Senpekigu min per hisopo, kaj mi fariĝos pura; Lavu min, kaj mi estos pli blanka ol neĝo.

8 Liec man dzirdēt prieku un līksmību, ka tie kauli līksmojās, ko Tu esi satriecis.

Aŭdigu al mi ĝojon kaj gajecon, Kaj regajiĝos la ostoj, kiujn Vi batis.

9 Apslēp Savu vaigu no maniem grēkiem un deldē visu manu noziegumu.

Kaŝu Vian vizaĝon de miaj pekoj, Kaj ĉiujn miajn krimojn elstreku.

10 Radi iekš manis, ak Dievs, šķīstu sirdi un atjauno iekš manis pastāvīgu garu.

Koron puran kreu al mi, ho Dio, Kaj spiriton fidelan novigu en mi.

11 Nemet mani nost no Sava vaiga, un neatņem no manis Savu Svēto Garu.

Ne forpuŝu min de Via vizaĝo, Kaj Vian sanktan spiriton ne forprenu de mi.

12 Atdod man atkal Savas pestīšanas prieku, un uzturi mani ar labprātīgu garu.

Redonu al mi la ĝojon de Via helpo; Kaj spirito bonfara fortikigu min.

13 Tad es mācīšu pārkāpējiem Tavus ceļus, ka grēcinieki pie Tevis atgriežas.

Mi instruos al la krimuloj Vian vojon; Kaj pekuloj revenos al Vi.

14 Izglābi mani no asins vainām, ak Dievs, tu Dievs mans Pestītājs; tad mana mēle slavēs Tavu taisnību.

Liberigu min de sango, ho Dio, Dio de mia savo; Mia lango kantos Vian justecon.

15 Kungs, atdari manas lūpas, tad mana mute izteiks Tavu slavu.

Ho, mia Sinjoro, malfermu miajn lipojn; Kaj mia buŝo rakontos Vian gloron.

16 Jo Tev netīk upuris, citādi es to gribētu dot, dedzināms upuris Tev nepatīk.

Ĉar Vi ne deziras oferdonon, alie mi ĝin donus; Brulofero ne plaĉas al Vi.

17 Dieva upuris ir satriekts gars; salauztu un sagrauztu sirdi Tu, Dievs, nesmādēsi.

Oferdonoj al Dio estas spirito suferanta; Koron suferantan kaj humilan Vi, ho Dio, ne malŝatas.

18 Dari labu Ciānai pēc Savas labprātības, uztaisi Jeruzālemes mūrus.

Bonfaru al Cion laŭ Via favoro, Konstruu la murojn de Jerusalem;

19 Tad Tev patiks taisnības upuri, dedzināmais un visa(kopējais) sadedzināmais upuris, tad upurēs vēršus uz Tava altāra.

Tiam plaĉos al Vi oferdonoj de pieco, brulofero kaj plenofero; Tiam oni metos sur Vian altaron junajn bovojn.