Psalmi 38
1 Dāvida dziesma, par piemiņu. Kungs, nesodi mani Savā dusmībā, un nepārmāci mani Savā bardzībā.
Ein salme av David; til minnesofferet. Herre, refs meg ikkje i din vreide, og tukta meg ikkje i din harm!
2 Jo Tavas bultas man ir iespiedušās, un Tava roka pār mani nolaidusies.
For dine piler er farne ned i meg, og di hand hev falle tungt på meg.
3 Nekādas veselības nav pie manas miesas caur Tavu dusmību, nekāda miera nav manos kaulos caur maniem grēkiem.
Det finst inkje friskt i mitt kjøt for din vreide skuld; det er ikkje fred i mine bein for mi synd skuld.
4 Jo mani noziegumi iet pāri pār manu galvu, kā grūta nasta tie man palikuši par daudz grūti.
For mine misgjerningar stig meg yver hovudet, som ei tung byrd er dei meg for tunge.
5 Manas vātis smird un tek manas ģeķības dēļ.
Det luftar ilt av mine sår, dei renn av verk for min dårskap skuld.
6 Es eju salīcis un ļoti nospiests, cauru dienu es eju noskumis.
Eg er krøkt, reint samanbøygd, heile dagen gjeng eg svartklædd.
7 Jo manas iekšas ir moku pilnas, nekādas veselības nav pie manas miesas.
For mine lender er fulle av brand, og det finst inkje frisk i mitt kjøt.
8 Es esmu pavisam sastindzis un sasists, es kaucu savas sirds vaimanās.
Eg er reint valen og sundslegen, eg skrik høgt av hjartestynjing.
9 Kungs, Tavā priekšā ir visa mana kārošana, un mana nopūšanās Tev nav apslēpta.
Herre, for di åsyn er alt mitt ynskje, og min sukk er ikkje løynd for deg.
10 Mana sirds trīc, mans spēks mani atstājis, arī pat manu acu gaismiņas man vairs nav.
Mitt hjarta slær hardt, mi kraft hev forlate meg, og jamvel mine augo hev mist sitt ljos for meg.
11 Mani mīļie un mani draugi stāv tālu nost no manas mocības, un mani tuvākie stāv no tālienes.
Mine vener og frendar held seg undan frå mi plåga, og mine næmaste stend langt burte.
12 Un kas manu dvēseli meklē, liek man valgus, un kas manu nelaimi meklē, runā postu un izdomā viltību cauru dienu.
Og dei som ligg etter mitt liv, dei legg ut snaror, og dei som søkjer mi ulukka, dei talar um undergang og tenkjer på svik heile dagen.
13 Bet es esmu kā kurls, kas nedzird, un kā mēms, kas neatver savu muti.
Og eg er som ein dauv, eg høyrer ikkje, og liksom ein mållaus som ikkje let upp sin munn.
14 Un es esmu kā vīrs, kas nedzird, un kam mutē vārdu pretim nav.
Ja, eg er som ein mann som ikkje høyrer, og som ikkje hev motmæle i sin munn.
15 Jo es gaidu, Kungs, uz Tevi, Tu paklausīsi, Kungs, mans Dievs.
For til deg, Herre, stend mi von; du vil svara meg, Herre, min Gud!
16 Jo es sacīju: lai tie par mani nepriecājās; kad mana kāja šaubās, tad tie lai nelielās pret mani.
For eg segjer: «Dei vil elles gleda seg yver meg; når min fot vaggar, høgmodast dei yver meg.»
17 Jo es esmu pie pašas krišanas un manas sāpes ir vienmēr manā priekšā.
For eg er nær på å falla, og min hugverk er stendigt framfyre meg.
18 Jo savu noziegumu es izsūdzu, un man ir bail manu grēku dēļ.
For eg må sanna mi skuld, syrgja yver mi synd.
19 Bet mani ienaidnieki dzīvo un ir vareni, un kas mani par nepatiesu ienīst, tie vairojās.
Og mine fiendar liver, dei er mannsterke, og dei er mange som hatar meg utan orsak.
20 Un kas ļaunu par labu maksā, tie stāv man pretim, tāpēc ka es uz labu dzenos.
Og dei som løner godt med vondt, stend meg imot, av di eg fer etter det gode.
21 Neatstājies no manis, Kungs, mans Dievs! neesi tālu no manis nost,
Forlat meg ikkje, Herre! Min Gud, ver ikkje langt ifrå meg!
22 Steidzies man palīgā, Kungs, mana pestīšana!
Kom meg snart til hjelp, Herre, mi frelsa!
