Psalmi 22

1 Dāvida dziesma. Dziedātāju vadonim pēc: „rīta blāzmas stirna“. Mans Dievs! Mans Dievs! Kāpēc Tu mani esi atstājis? Tu esi tālu no manas palīdzības, no manas kaukšanas vārdiem.

Ein Psalm Davids, vorzusingen, von der Hindin, die frühe gejagt wird. Mein Gott, mein Gott, warum hast du mich verlassen? Ich heule, aber meine Hilfe ist ferne.

2 Mans Dievs, es saucu dienā, bet Tu man neatbildi, un nakti es arī klusu neciešu.

Mein Gott, des Tages rufe ich, so antwortest du nicht; und des Nachts schweige ich auch nicht.

3 Bet Tu esi svēts, dzīvodams starp Israēla slavas dziesmām.

Aber du bist heilig, der du wohnest unter dem Lob Israels.

4 Uz Tevi mūsu tēvi cerējuši, tie ir cerējuši, un Tu tos esi izglābis.

Unsere Väter hofften auf dich, und da sie hofften, halfest du ihnen aus.

5 Uz Tevi tie saukuši un ir izpestīti, tie cerējuši uz Tevi un nav palikuši kaunā.

Zu dir schrieen sie und wurden errettet; sie hofften auf dich und nicht zuschanden.

6 Bet es esmu tārps un ne cilvēks, cilvēku apsmiekls un ļaužu nicināts.

Ich aber bin ein Wurm und kein Mensch, ein Spott der Leute und Verachtung des Volks.

7 Visi, kas mani redz, mani apmēda, atplēš lūpas un krata galvu sacīdami:

Alle, die mich sehen, spotten mein, sperren das Maul auf und schütteln den Kopf

8 Viņš to Tam Kungam sūdzējis; lai Tas viņu izrauj un viņu izglābj, ja Tam pie viņa ir labs prāts.

Er klage es dem HERRN, der helfe ihm aus und errette ihn, hat er Lust zu ihm!

9 Tomēr Tu tas esi, kas mani izvedis no mātes miesām; Tu man licis paļauties uz Tevi no mātes krūtīm.

Denn du hast mich aus meiner Mutter Leibe gezogen; du warest meine Zuversicht, da ich, noch an meiner Mutter Brüsten war.

10 Uz Tevi es esmu mests no mātes klēpja, no mātes miesām Tu esi mans Dievs.

Auf dich bin ich geworfen aus Mutterleibe; du bist mein Gott von meiner Mutter Leib an.

11 Neesi tālu no manis, jo bailība ir tuvu, jo palīga nav.

Sei nicht ferne von mir, denn Angst ist nahe; denn es ist hie kein Helfer.

12 Lieli vērši mani apstājuši, trekni buļļi ap mani apmetušies.

Große Farren haben mich umgeben, fette Ochsen haben mich umringet;

13 Tie atplēš savu rīkli pret mani kā lauva, plezdams un rūkdams.

ihren Rachen sperren sie auf wider mich wie ein brüllender und reißender Löwe.

14 Es esmu izgāzts kā ūdens, visi mani kauli ir izlauzti, mana sirds ir manās miesās kā izkausēts vasks.

Ich bin ausgeschüttet wie Wasser; alle meine Gebeine haben sich zertrennet; mein Herz ist in meinem Leibe wie zerschmolzen Wachs.

15 Mans spēks ir izkaltis kā poda gabals, un mana mēle līp pie mana zoda, un Tu mani nolieci nāves pīšļos,

Meine Kräfte sind vertrocknet wie ein Scherben, und meine Zunge klebet an meinem Gaumen; und du legest mich in des Todes Staub.

16 Jo suņi mani apstājuši, un ļaundarītāju bars ap mani ir apmeties, tie manas rokas un manas kājas ir izurbuši.

Denn Hunde haben mich umgeben, und der Bösen Rotte hat sich um mich gemacht; sie haben meine Hände und Füße durchgraben.

17 Es visus savus kaulus varu skaitīt, bet viņi skatās un lūko uz mani ar prieku.

Ich möchte alle meine Beine zählen. Sie aber schauen und sehen ihre Lust an mir.

18 Tie dala manas drēbes savā starpā un met kauliņus par manu apģērbu.

Sie teilen meine Kleider unter sich und werfen das Los um mein Gewand.

19 Bet Tu, ak Kungs, neesi tālu, mans stiprums, steidzies man palīgā.

Aber du, HERR, sei nicht ferne; meine Stärke, eile, mir zu helfen!

20 Izglāb manu dvēseli no zobena, manu vientuli no suņu varas.

Errette meine Seele vom Schwert, meine Einsame von den Hunden!

21 Izpestī mani no lauvas rīkles un paklausi mani no vēršu ragiem.

Hilf mir aus dem Rachen des Löwen und errette mich von den Einhörnern.

22 Es sludināšu Tavu vārdu saviem brāļiem, es Tevi slavēšu draudzes vidū.

Ich will deinen Namen predigen meinen Brüdern, ich will dich in der Gemeine rühmen.

23 Slavējiet To Kungu, jūs, kas Viņu bīstaties, viss Jēkaba dzimums lai Viņu godā, un bīstaties, viss Israēla dzimums.

Rühmet den HERRN, die ihr ihn fürchtet; es ehre ihn aller Same Jakobs, und vor ihm scheue sich aller Same Israels!

24 Jo Viņš nav nicinājis nedz apsmējis bēdīga bēdas, nedz no tā apslēpis Savu vaigu, un kad tas Viņu piesauca, tad Viņš paklausīja.

Denn er hat nicht verachtet noch verschmähet das Elend des Armen und sein Antlitz vor ihm nicht verborgen, und da er zu ihm schrie hörete er's.

25 No Tevis es dziedāšu tai lielā draudzē, es maksāšu savus solījumus to priekšā, kas Viņu bīstas.

Dich will ich preisen in der großen Gemeine; ich will meine Gelübde bezahlen vor denen, die ihn fürchten.

26 Tie bēdīgie ēdīs un būs paēduši, un kas To Kungu meklē, Viņu slavēs; jūsu sirds dzīvos mūžīgi.

Die Elenden sollen essen, daß sie satt werden, und die nach dem HERRN fragen, werden ihn preisen; euer Herz soll ewiglich leben.

27 Visi zemes gali to pieminēs un atgriezīsies pie Tā Kunga, un visas pagānu tautas klanīsies Viņa priekšā.

Es werde gedacht aller Welt Ende, daß sie sich zum HERRN bekehren, und vor ihm anbeten alle Geschlechter der Heiden.

28 Jo Tam Kungam pieder tā valstība, un Viņš valda pār tām tautām.

Denn der HERR hat ein Reich, und er herrschet unter den Heiden.

29 Visi treknie virs zemes ēdīs un pielūgs, visi, kas pīšļos guļ, klanīsies Viņa priekšā, arī tie, kas nevarēja uzturēt savu dzīvību.

Alle Fetten auf Erden werden essen und anbeten; vor ihm werden Kniee beugen alle, die im Staube liegen, und die, so kümmerlich leben.

30 Viņam būs dzimums, kas Viņam kalpos, par To Kungu sludinās līdz radu radiem;

Er wird einen Samen haben, der ihm dienet; vom HERRN wird man verkündigen zu Kindeskind.

31 Nāks un sludinās Viņa taisnību tiem ļaudīm, kas vēl dzims, ka Viņš to ir darījis.