Psalmi 147
1 Teiciet To Kungu, jo ir labi, mūsu Dievu slavēt; šī teikšana ir mīlīga un pieklājās.
Haleluja! Ĉar estas bone kanti al nia Dio, Ĉar agrabla estas la glorkantado.
2 Tas Kungs uztaisa Jeruzālemi, Viņš sapulcina Israēla ļaudis, kas bija izdzīti.
La Eternulo konstruas Jerusalemon, La elpelitojn de Izrael Li kolektas.
3 Viņš dziedina tos, kam satriektas sirdis, un remdē viņu sāpes.
Li sanigas la korprematojn Kaj bandaĝas iliajn vundojn.
4 Viņš skaita zvaigžņu pulku, Viņš sauc tās visas pa vārdam.
Li kalkulas la stelojn, Kaj al ili ĉiuj Li donas nomojn.
5 Mūsu Kungs ir liels un varens spēkā, Viņa gudrība ir neizmērojama.
Granda estas nia Sinjoro kaj tre forta; Lia saĝo estas nemezurebla.
6 Tas Kungs paceļ bēdīgos un pazemo bezdievīgos līdz zemei.
La Eternulo altigas la humilulojn; Sed la malvirtulojn Li malaltigas ĝis la tero.
7 Pateiciet Tam Kungam ar slavas dziesmām, teiciet mūsu Dievu ar koklēm!
Kantu al la Eternulo gloradon, Muziku al nia Dio per harpo.
8 Viņš debesi apklāj ar mākoņiem, Viņš lietu dod zemei, Viņš liek zālei augt uz kalniem;
Li kovras la ĉielon per nuboj, Pretigas por la tero pluvon, Kreskigas sur la montoj herbon.
9 Viņš lopiem dod barību, jauniem kraukļiem, kad tie sauc.
Li donas al la bruto ĝian nutraĵon, Kaj al la korvidoj, kiuj krias.
10 Viņam nav labs prāts pie zirga stipruma, Viņam nepatīk vīra lieli.
Ne la forton de ĉevalo Li ŝatas; Ne la femuroj de homo al Li plaĉas:
11 Tam Kungam patīk tie, kas Viņu bīstas, kas gaida uz Viņa žēlastību.
Plaĉas al la Eternulo Liaj timantoj, Kiuj fidas Lian bonecon.
12 Teici To Kungu, Jeruzāleme, slavē savu Dievu, Ciāna.
Laŭdu, ho Jerusalem, la Eternulon; Gloru vian Dion, ho Cion.
13 Jo Viņš stiprina tavu vārtu aizšaujamos, Viņš svētī tavus bērnus tur iekšā.
Ĉar Li fortikigis la riglilojn en viaj pordegoj, Li benis viajn filojn interne de vi.
14 Viņš dod mieru tavām robežām, Viņš tevi paēdina ar briedušiem kviešiem.
Li donas pacon al viaj limoj, Li satigas vin per la plej bona el la tritiko.
15 Viņš sūta Savas apsolīšanas virs zemes, Viņa vārds tek(izplatās) ar steigšanos.
Li sendas Sian ordonon al la tero; Tre rapide kuras Lia vorto.
16 Viņš dod sniegu kā vilnu, Viņš kaisa salnu kā pelnus.
Li donas neĝon kiel lanon, Li ŝutas prujnon kiel cindron.
17 Viņš met Savu krusu kā kumosus. Kas var pastāvēt priekš Viņa aukstuma?
Li ĵetas Sian glacion kiel pecojn; Kiu kontraŭstaros al Lia frosto?
18 Viņš sūta Savu vārdu, un kūst, Viņš liek savam vējam pūst, tad ūdeņi notek.
Li sendas Sian vorton, kaj ĉio degelas; Li blovas per Sia vento, kaj ekfluas akvo.
19 Viņš Jēkabam dara zināmu Savu vārdu, Israēlim Savus likumus un tiesas,
Li sciigas al Jakob Sian vorton, Siajn leĝojn kaj decidojn al Izrael.
20 Tā Viņš nedara nevienai citai tautai; Viņa tiesas tās nepazīst. Alleluja!
Tiel Li ne faras al iu alia popolo; Kaj Liajn decidojn ili ne scias. Haleluja!
