Psalmi 139

1 Dāvida dziesma, dziedātāju vadonim. Kungs, Tu mani pārmani un pazīsti.

Al la ĥorestro. Psalmo de David. Ho Eternulo, Vi min esploras kaj min konas.

2 Tu zini manu sēdēšanu un celšanos, Tu noproti manas domas no tālienes.

Vi scias, kiam mi sidas kaj kiam mi leviĝas; Vi komprenas mian penson de malproksime.

3 Lai eju, lai guļu, Tu esi ap mani, un Tev zināmi visi mani ceļi.

Kiam mi iras kaj kiam mi ripozas, Vi estas ĉirkaŭ mi, Kaj ĉiujn miajn vojojn Vi konas.

4 Jo nav ne vārda uz manas mēles; redzi, Kungs, to visu Tu zini.

Ĉar antaŭ ol troviĝas vorto sur mia lango, Jen, ho Eternulo, Vi ĉion jam scias.

5 Tu meties ap mani pakaļā un priekšā un turi Savu roku pār mani.

De malantaŭe kaj de antaŭe Vi ĉirkaŭbaris min Kaj metis sur min Vian manon.

6 Šī atzīšana man ir visai brīnišķa un augsta, es to nevaru izprast.

Mirinda estas por mi tia sciado, tro alta; Mi ĝin ne povas kompreni.

7 Kur man būs aiziet no Tava Gara, un kur man būs bēgt no Tava vaiga?

Kien mi iros for de Via spirito? Kaj kien mi kuros for de Via vizaĝo?

8 Ja es kāptu debesīs, tad Tu tur esi; ja es nogultos ellē, redzi, Tu tur arīdzan esi. (Sheol h7585)

Se mi leviĝos al la ĉielo, Vi estas tie; Se mi kuŝiĝos en Ŝeol, jen Vi tie estas. (Sheol h7585)

9 Ja es ņemtu ausekļa spārnus un paliktu jūras galā.

Ĉu mi okupos la flugilojn de la matenruĝo, Ĉu mi loĝiĝos sur la rando de la maro:

10 Tad arī tur Tava roka mani vadīs, un Tava labā roka mani turēs.

Ankaŭ tie Via mano min kondukos, Kaj Via dekstra mano min tenos.

11 Ja es sacītu: Lai tumsība mani apklāj un par nakti lai paliek gaisma ap mani:

Se mi diros: Mallumo min kovros, Kaj la lumo ĉirkaŭ mi fariĝos nokto:

12 Tad ir tumsība Tavā priekšā nebūtu tumša, un nakts spīdētu kā diena, tumsība būtu kā gaisma.

Eĉ mallumo ne mallumas antaŭ Vi, Kaj la nokto lumas kiel tago; Mallumo fariĝas kiel lumo.

13 Jo Tu esi radījis manas īkstis, Tu mani esi apsedzis manas mātes miesās.

Ĉar Vi kreis mian internaĵon, Formis min en la ventro de mia patrino.

14 Es Tev pateicos, ka es ļoti brīnišķi esmu darīts, brīnišķi ir Tavi darbi, un mana dvēsele to it labi zin.

Mi gloras Vin, ĉar mi estas mirinde kreita; Mirindaj estas Viaj kreitaĵoj, Kaj mia animo tion bone konscias.

15 Mani kauli Tev nebija apslēpti, kad es slepenībā tapu darīts, kad es tapu iztaisīts zemes dziļumos.

Ne estis kaŝitaj antaŭ Vi miaj ostoj, Kiam mi estis kreata en kaŝiteco, Kiam mi estis formata en la profundo de la tero.

16 Tavas acis redzēja mani, vēl neiztaisītu pīti(miesas iedīgli), un visas nākamās dienas bija rakstītas Tavā grāmatā, kad vēl nebija nevienas.

Mian embrion vidis Viaj okuloj, Kaj en Via libro estis enskribitaj ĉiuj tagoj destinitaj, Kiam ankoraŭ eĉ unu ne ekzistis.

17 Cik dārgas man ir Tavas domas, ak Dievs! Cik liels ir viņu skaits!

Kiel grandvaloraj estas por mi Viaj pensoj, ho Dio! Kiel granda estas ilia nombro!

18 Kad tās jāskaita, tad viņu vairāk nekā smiltis. Es uzmostos un vēl esmu pie Tevis.

Se mi ilin kalkulus, ili estus pli multaj ol la sablo; Kiam mi vekiĝas, mi estas ankoraŭ kun Vi.

19 Ak Dievs, kaut Tu bezdievīgo nokautu, un kaut asinsvainīgie no manis atstātos.

Mortigu, ho Dio, la malvirtulojn, Kaj sangaviduloj foriĝu de mi!

20 Tie par Tevi runā ar negantību un Tavi ienaidnieki lepojās ar viltu.

Ili parolas pri Vi malice, Kaj Viaj malamikoj leviĝas por trompo.

21 Vai man nebūs ienīdēt, kas Tevi, Kungs, ienīst, un ieriebt, kas pret Tevi ceļas?

Viajn malamantojn, ho Eternulo, mi ja malamas, Kaj Viajn kontraŭulojn mi abomenas.

22 Ienīdēt es tos ienīstu, tie man ir ienaidnieki.

Per ekstrema malamo mi ilin malamas; Ili fariĝis por mi malamikoj.

23 Pārbaudi mani, ak Dievs, un atzīsti manu sirdi, izmeklē mani un atzīsti manas domas,

Esploru min, ho Dio, kaj konu mian koron; Provu min kaj sciu miajn pensojn.

24 Un redzi, vai es esmu negantā ceļā, un vadi mani uz mūžīgu ceļu.

Kaj rigardu, ĉu mi estas sur malbona vojo, Kaj gvidu min sur la vojo de eterneco.