Psalmi 109

1 Dāvida dziesma, dziedātāju vadonim. Ak Dievs, ko es slavēju, nestāv klusu!

Al la ĥorestro. Psalmo de David. Ho Dio, mia gloro, ne silentu.

2 Jo bezdievīgu muti un viltīgu muti tie pret mani ir atvēruši, tie runā uz mani ar melu mēli.

Ĉar buŝon malvirtan kaj buŝon malican ili malfermis kontraŭ mi, Ili parolas kun mi per mensogema lango.

3 Ar naidīgiem vārdiem tie metās ap mani un karo pret mani bez vainas.

Per vortoj de malamo ili min ĉirkaŭis, Kaj ili militas kontraŭ mi sen mia kulpo.

4 Par to, ka es tos mīlēju, tie turas man pretī; bet es lūdzu Dievu.

Por mia amo ili min malamas; Sed mi preĝas.

5 Tie man maksā ļaunu par labu un ienaidību par mīlestību.

Ili pagas al mi malbonon por bono Kaj malamon por mia amo.

6 Cel pār to vienu bezdievi, un viens pretinieks lai viņam stāv pa labo roku.

Metu malvirtulon super lin; Kaj kontraŭulo stariĝu ĉe lia dekstra mano.

7 Kad viņš top tiesāts, tad lai top pazudināts, un viņa Dieva lūgšana lai viņam top par grēku.

Kiam li estos juĝata, li eliru kulpa; Kaj lia preĝo estu peko.

8 Lai viņa dienas iet mazumā, un viņa amatu cits lai dabū.

Liaj tagoj estu malmultaj; Lian oficon ricevu alia.

9 Viņa bērni lai paliek par bāriņiem un viņa sieva par atraitni.

Liaj infanoj estu orfoj, Kaj lia edzino estu vidvino.

10 Lai viņa bērni skraida apkārt un ubago un maizes meklē tālu no savām izpostītām māju vietām.

Liaj infanoj vagadu, Kaj ili petu kaj serĉu apud siaj ruinoj.

11 Lai tas parādu dzinējs izplēš visu, kas tam pieder, un sveši lai aplaupa viņa peļņu.

Kreditoro forprenu ĉion, kion li havas; Kaj fremduloj disrabu lian laboron.

12 Lai tam nav, kas parāda žēlastību, un lai nav, kas žēlo viņa bāriņus.

Neniu faru al li ion bonan; Kaj ne troviĝu kompatanto por liaj orfoj.

13 Lai viņa pēcnākamie top izdeldēti; viņu vārds lai izzūd otrā augumā.

Lia idaro estu kondamnita al ekstermo; En la dua generacio elviŝiĝu ilia nomo.

14 Viņa tēvu noziegums lai top pieminēts Tā Kunga priekšā, un viņa mātes grēki lai neizzūd.

La malbonago de liaj patroj rememoriĝu al la Eternulo, Kaj la peko de lia patrino ne elviŝiĝu.

15 Lai tie vienmēr paliek Tā Kunga priekšā, un viņa piemiņa lai no zemes top izdeldēta.

Ili estu ĉiam antaŭ la Eternulo, Kaj Li ekstermu la memoron pri ili de sur la tero.

16 Tādēļ ka viņš nebūt nepieminēja žēlastību darīt, bet vajāja bēdīgo un nabagu un to, kam bija noskumusi sirds, ka viņš to nokautu.

Pro tio, ke li ne memoris fari bonfarojn, Kaj ke li persekutis mizerulon kaj malriĉulon kaj korsuferanton, Por lin mortigi.

17 Tāpēc ka viņš lāstu gribēja, tas viņam nāks; un svētības viņam negribējās, tad tā arī paliks tālu no viņa.

Li amis malbenon, kaj ĝi venis sur lin; Li ne volis benon, kaj ĝi malproksimiĝis de li.

18 Un viņš aptērpās ar lāstu, tā kā ar drēbēm, un tas nāca viņa iekšās kā ūdens un kā eļļa viņa kaulos.

Li metis sur sin malbenon, kiel veston; Kaj ĝi penetris en lian internon, kiel akvo, Kaj en liajn ostojn, kiel oleo.

19 Tad lai tas viņam ir kā apģērbs, ar ko tas apsedzās, un josta, ar ko tas allaž apjožas.

Ĝi estu por li kiel vesto, per kiu li sin kovras, Kaj kiel zono, kiun li ĉiam portas ĉirkaŭ si.

20 Šī alga lai notiek no Tā Kunga maniem pretiniekiem un tiem, kas ļaunu runā pret manu dvēseli.

Tia estas de la Eternulo la agado kontraŭ miaj kontraŭuloj, Kaj kontraŭ tiuj, kiuj parolas malbonon kontraŭ mia animo.

21 Bet Tu, ak Kungs, dari ar mani Sava vārda pēc, jo Tava žēlastība ir laba; izglāb mani.

Kaj Vi, ho Eternulo, mia Sinjoro, agu kun mi pro Via nomo; Ĉar bona estas Via favorkoreco, savu min.

22 Jo es esmu bēdīgs un nabags, un mana sirds iekš manis ir ievainota.

Ĉar mi estas malriĉulo kaj mizerulo, Kaj mia koro estas rompita en mia interno.

23 Es aizeju kā ēna pavakarē, un topu vajāts kā sisenis.

Kiel ombro longiĝanta mi malaperas; Oni forskuas min kiel akridon.

24 Mani ceļi šļūk no gavēšanas, un mana miesa izdilusi, ka treknuma vairs nav.

Miaj genuoj senfortiĝis de fastado, Kaj mia karno perdis la grason.

25 Un es tiem esmu par apsmieklu; kad tie mani redz, tad tie krata galvu.

Kaj mi fariĝis mokataĵo por ili; Kiam ili vidas min, ili balancas sian kapon.

26 Palīdz man, Kungs, mans Dievs, atpestī mani pēc Savas žēlastības!

Helpu min, ho Eternulo, mia Dio; Savu min laŭ Via boneco.

27 Tad tie atzīs, ka tā Tava roka, ka Tu, Kungs, to darījis.

Kaj oni sciu, ke tio estas Via mano; Ke Vi, ho Eternulo, tion faris.

28 Kad tie lād, tad Tu svētī; kad tie ceļas, tad lai top kaunā; bet Tavs kalps lai priecājās.

Ili malbenas, sed Vi benu; Ili leviĝis, sed ili estos hontigitaj, kaj Via sklavo ĝojos.

29 Mani pretinieki lai ar kaunu top apģērbti un ar savu negodu apsegti kā ar svārkiem.

Miaj kontraŭuloj kovriĝu per malhonoro, Kaj ili envolviĝu en sian honton kiel en veston.

30 Es Tam Kungam no sirds pateikšu ar savu muti un Tam dziedāšu lielā draudzē.

Mi forte gloros la Eternulon per mia buŝo, Kaj meze de multaj homoj mi Lin laŭdos.

31 Jo tam bēdīgam Viņš stāv pa labo roku, to atpestīdams no tiem, kas viņa dvēseli notiesā.

Ĉar Li staras ĉe la dekstra flanko de malriĉulo, Por savi lin de tiuj, kiuj juĝas lian animon.