Psalmi 109
1 Dāvida dziesma, dziedātāju vadonim. Ak Dievs, ko es slavēju, nestāv klusu!
Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!
2 Jo bezdievīgu muti un viltīgu muti tie pret mani ir atvēruši, tie runā uz mani ar melu mēli.
Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;
3 Ar naidīgiem vārdiem tie metās ap mani un karo pret mani bez vainas.
Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;
4 Par to, ka es tos mīlēju, tie turas man pretī; bet es lūdzu Dievu.
Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;
5 Tie man maksā ļaunu par labu un ienaidību par mīlestību.
Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.
6 Cel pār to vienu bezdievi, un viens pretinieks lai viņam stāv pa labo roku.
Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;
7 Kad viņš top tiesāts, tad lai top pazudināts, un viņa Dieva lūgšana lai viņam top par grēku.
Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.
8 Lai viņa dienas iet mazumā, un viņa amatu cits lai dabū.
Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.
9 Viņa bērni lai paliek par bāriņiem un viņa sieva par atraitni.
Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;
10 Lai viņa bērni skraida apkārt un ubago un maizes meklē tālu no savām izpostītām māju vietām.
Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.
11 Lai tas parādu dzinējs izplēš visu, kas tam pieder, un sveši lai aplaupa viņa peļņu.
De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.
12 Lai tam nav, kas parāda žēlastību, un lai nav, kas žēlo viņa bāriņus.
Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;
13 Lai viņa pēcnākamie top izdeldēti; viņu vārds lai izzūd otrā augumā.
Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.
14 Viņa tēvu noziegums lai top pieminēts Tā Kunga priekšā, un viņa mātes grēki lai neizzūd.
Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;
15 Lai tie vienmēr paliek Tā Kunga priekšā, un viņa piemiņa lai no zemes top izdeldēta.
Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.
16 Tādēļ ka viņš nebūt nepieminēja žēlastību darīt, bet vajāja bēdīgo un nabagu un to, kam bija noskumusi sirds, ka viņš to nokautu.
Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.
17 Tāpēc ka viņš lāstu gribēja, tas viņam nāks; un svētības viņam negribējās, tad tā arī paliks tālu no viņa.
Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!
18 Un viņš aptērpās ar lāstu, tā kā ar drēbēm, un tas nāca viņa iekšās kā ūdens un kā eļļa viņa kaulos.
De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;
19 Tad lai tas viņam ir kā apģērbs, ar ko tas apsedzās, un josta, ar ko tas allaž apjožas.
Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.
20 Šī alga lai notiek no Tā Kunga maniem pretiniekiem un tiem, kas ļaunu runā pret manu dvēseli.
Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!
21 Bet Tu, ak Kungs, dari ar mani Sava vārda pēc, jo Tava žēlastība ir laba; izglāb mani.
Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!
22 Jo es esmu bēdīgs un nabags, un mana sirds iekš manis ir ievainota.
Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;
23 Es aizeju kā ēna pavakarē, un topu vajāts kā sisenis.
Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;
24 Mani ceļi šļūk no gavēšanas, un mana miesa izdilusi, ka treknuma vairs nav.
Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.
25 Un es tiem esmu par apsmieklu; kad tie mani redz, tad tie krata galvu.
Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.
26 Palīdz man, Kungs, mans Dievs, atpestī mani pēc Savas žēlastības!
Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;
27 Tad tie atzīs, ka tā Tava roka, ka Tu, Kungs, to darījis.
Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!
28 Kad tie lād, tad Tu svētī; kad tie ceļas, tad lai top kaunā; bet Tavs kalps lai priecājās.
Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;
29 Mani pretinieki lai ar kaunu top apģērbti un ar savu negodu apsegti kā ar svārkiem.
Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!
30 Es Tam Kungam no sirds pateikšu ar savu muti un Tam dziedāšu lielā draudzē.
Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;
31 Jo tam bēdīgam Viņš stāv pa labo roku, to atpestīdams no tiem, kas viņa dvēseli notiesā.
Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!
