Psalmi 105
1 Pateiciet Tam Kungam, piesauciet Viņa Vārdu, dariet zināmus starp tiem ļaudīm Viņa darbus.
Halleluja! Looft Jahweh, verkondigt zijn Naam, Maakt onder de volken zijn daden bekend;
2 Dziediet Viņam, slavējiet Viņu ar dziesmām, pārdomājiet visus Viņa brīnumus.
Zingt en juicht Hem ter ere, En verhaalt al zijn wonderen!
3 Slavējiet Viņa svēto vārdu; lai tās sirdis priecājās, kas To Kungu meklē.
Roemt in zijn heilige Naam: Vreugd moet er zijn in de harten der Jahweh-vereerders!
4 Vaicājiet pēc Tā Kunga un pēc Viņa spēka, meklējiet vienmēr Viņa vaigu.
Wendt u tot Jahweh en zijn macht, Houdt niet op, zijn aanschijn te zoeken;
5 Pieminiet Viņa brīnumus, ko Viņš ir darījis, Viņa brīnuma darbus un Viņa mutes tiesas, -
Denkt aan de wonderen, die Hij deed, Aan zijn tekenen, aan zijn gerichten:
6 Tu Ābrahāma, Viņa kalpa dzimums, jūs Jēkaba bērni, Dieva izredzētie!
Gij kinderen van Abraham, zijn dienaar; Gij zonen van Jakob, zijn vriend!
7 Viņš ir Tas Kungs, mūsu Dievs; Viņa tiesas iet pār visu zemi.
Hij, Jahweh, is onze God; Voor heel de aarde gelden zijn wetten!
8 Viņš piemin Savu derību mūžam, to vārdu, ko Viņš ir iecēlis tūkstošiem dzimumiem,
Hij blijft zijn verbond voor eeuwig indachtig, En zijn belofte in duizend geslachten:
9 Ko Viņš ar Ābrahāmu derējis un ko zvērējis Īzakam.
Het verbond, met Abraham gesloten, De belofte, aan Isaäk gezworen.
10 To Viņš arī Jēkabam ir iecēlis par likumu, Israēlim par mūžīgu derību,
En Hij heeft die belofte aan Jakob bekrachtigd, Aan Israël het eeuwig verbond:
11 Sacīdams: tev Es došu Kanaāna zemi, jūsu mantības daļu;
Hij zeide: "Aan u zal Ik geven Het land van Kanaän als uw erfdeel."
12 Kad tie vēl bija mazs pulciņš, ne daudz, un svešinieki iekš tās,
Toch waren ze daar maar gering in getal, Nog zonder aanzien en vreemd.
13 Un staigāja no vienas tautas pie otras, no vienas valsts pie otras valsts ļaudīm,
En toen ze nog zwierven van volk tot volk, Van het ene rijk naar het andere,
14 Viņš nevienam neļāva tos apbēdināt, Viņš arī ķēniņus sodīja viņu dēļ:
Duldde Hij niet, dat iemand ze kwelde, Maar tuchtigde koningen om hunnentwil:
15 Neaizskariet Manus svaidītos un nedariet ļauna Maniem praviešiem!
"Raakt mijn gezalfden niet aan, En doet mijn profeten geen leed!"
16 Viņš aicināja badu pār zemi, Viņš atņēma visu maizes padomu.
En toen Hij honger in het land had ontboden, Alle broodstokken stuk had geslagen,
17 Viņš sūtīja viņu priekšā vienu vīru; Jāzeps tapa pārdots par kalpu.
Zond Hij een man voor hen uit, Werd Josef verkocht als een slaaf;
18 Viņa kājas tapa spaidītas siekstā, viņa miesas nāca dzelzīs,
Men sloeg zijn voeten in boeien, In ijzeren ketens werd hij gekluisterd.
19 Tiekams viņa vārds notika, un Tā Kunga sludinājums to pārbaudīja.
Maar toen eindelijk zijn voorzegging vervuld was, En Jahweh’s uitspraak hem in het gelijk had gesteld,
20 Tas ķēniņš sūtīja un lika to atraisīt, tas ļaužu valdītājs to atlaida vaļā.
Beval de koning, hem te bevrijden, Liet de heerser der volken hem los;
21 Viņš to iecēla par kungu savam namam un par valdnieku visai savai mantai.
Hij stelde hem aan tot heer van zijn huis, Tot bestuurder van heel zijn bezit.
22 Ka tas saistītu viņa lielkungus pēc sava prāta un mācītu gudrību viņa vecākajiem.
En terwijl hij diens vorsten door zijn geest onderrichtte, En wijsheid leerde aan zijn oudsten,
23 Tā Israēls nāca Ēģiptes zemē un Jēkabs piemita Hama zemē.
Trok Israël Egypte binnen, Werd Jakob gast in het land van Cham.
24 Un Viņš Saviem ļaudīm lika augumā augt un tos darīja jo varenus nekā viņu pretiniekus.
Daar liet Hij zijn volk heel vruchtbaar worden, Veel talrijker dan zijn verdrukkers.
25 Viņš pārvērsa viņu sirdi, ienīdēt Viņa ļaudis un ar viltu glūnēt uz Viņa kalpiem.
Maar toen hun hart verstarde, en zij zijn volk gingen haten, En trouweloos zijn dienaren kwelden,
26 Viņš sūtīja Mozu, Savu kalpu, un Āronu, ko Viņš bija izredzējis.
Zond Hij Moses, zijn dienstknecht, Aäron, dien Hij zelf had gekozen;
27 Tie darīja viņu starpā Dieva brīnumus un brīnuma zīmes Hama zemē.
En zij verrichtten zijn tekenen onder hen, En wonderen in het land van Cham.
28 Viņš sūtīja tumsu, tad kļuva tumšs; un tie Viņa Vārdam neturējās pretī.
Hij zond duisternis af, en maakte het donker; Maar men achtte niet op zijn bevel.
29 Viņš pārvērsa viņu ūdeņus par asinīm un nokāva viņu zivis.
Hij veranderde hun wateren in bloed, En doodde hun vissen.
30 Viņu zeme mudžēja no vardēm viņu ķēniņu kambaros.
Hun land krioelde van kikkers, Tot in de zalen zelfs van hun koning.
31 Viņš runāja, tad nāca kukaiņi, utis visās viņu robežās.
Hij sprak: Daar kwamen de muggen, Muskieten over heel hun gebied.
32 Viņš tiem deva krusu lietus vietā, uguns liesmas viņu zemē,
Hij gaf hun hagel voor regen, En het vuur laaide op in hun land.
33 Un sasita viņu vīna kokus un viņu vīģes kokus un salauzīja kokus viņu robežās.
Hij sloeg hun wijnstok en vijg, En knakte de bomen op hun grond.
34 Viņš runāja, tad nāca siseņi un vaboles neizskaitāmā pulkā,
Hij sprak: Daar kwamen de sprinkhanen aan, En ontelbare slokkers;
35 Kas apēda visu zāli viņu zemē, un norija viņu zemes augļus.
Ze verslonden al het gewas op het veld, En schrokten de vruchten weg van hun akker.
36 Viņš kāva arī visus pirmdzimtos viņu zemē un visu viņu pirmo stiprumu.
Hij sloeg alle eerstgeborenen in hun land, Al de eersten van hun mannenkracht.
37 Un tos izveda ar sudrabu un zeltu, un neviena gurdena nebija viņu ciltīs.
Toen voerde Hij hen uit met zilver en goud, En geen van hun stammen bleef struikelend achter.
38 Ēģiptes zeme priecājās, kad tie izgāja, jo viņu bailes uz tiem bija kritušas.
Egypte was blij, dat ze gingen; Want de schrik voor hen had ze bevangen.
39 Viņš deva padebesi par apsegu, un uguni naktī par gaismu.
En Hij spreidde een wolk uit tot dek, Een vuur, om de nacht te verlichten.
40 Tie lūdza un viņš lika nākt paipalām un tos ēdināja ar debes'maizi.
Zij baden: Hij liet de kwakkels komen, En verzadigde hen met brood uit de hemel;
41 Viņš pāršķēla klinti, tad ūdens iztecēja, un upes skrēja tuksnesī.
Hij spleet de rotsen: daar borrelden de wateren, En vloeiden door de woestijn als een stroom:
42 Jo Viņš pieminēja Savu svēto vārdu un Ābrahāmu, Savu kalpu.
Want Hij was zijn heilige belofte indachtig, Aan Abraham, zijn dienaar, gedaan!
43 Tā Viņš izveda Savus ļaudis ar prieku un Savus izredzētos ar gavilēšanu,
Zo leidde Hij zijn volk met gejubel, Zijn uitverkorenen onder gejuich.
44 Un tiem deva pagānu zemes; tie iemantoja tautu sviedrus,
Hij schonk hun de landen der heidenen, En ze erfden het vermogen der volken:
45 Lai turētu Viņa likumus un sargātu Viņa bauslību. Alleluja.
Opdat ze zijn geboden zouden volbrengen, En zijn wetten onderhouden!
