Psalmi 102
1 Bēdu cilvēka lūgšana, kad tas ir noskumis un savas žēlabas izgāž Tā Kunga priekšā. Ak Kungs, klausi manu lūgšanu, un mana saukšana lai nāk pie Tevis.
Gebet für einen Elenden, wenn er verzagt vor dem Herrn seine Klage ausschüttet. Herr! Höre mein Gebet, und laß mein Rufen zu Dir kommen!
2 Neapslēp Savu vaigu priekš manis, atgriez Savu ausi pie manis bēdu laikā; tai dienā, kad es saucu, paklausi mani drīz.
Verbirg Dein Antlitz nicht vor mir! Neig her zu mir Dein Ohr an meinem Trübsalstage! Erhöre schnell mich, wenn ich rufe!
3 Jo manas dienas ir iznīkušas kā dūmi, un mani kauli ir izdeguši kā pagale.
Denn meine Tage schwinden hin wie Rauch; dem Feuer gleich ist mein Gebein verbrannt.
4 Mana sirds ir sasista un izkaltusi kā zāle, tā ka es aizmirstu pat savu maizi ēst.
Mein Herz ist dürr, versengt wie Gras; mein täglich Brot vergesse ich zu essen.
5 Mani kauli līp pie manas miesas no kaukšanas un nopūšanās.
Vor meinem lauten Seufzen klebt mein Gebein im Leib zusammen.
6 Es esmu tā kā dumpis tuksnesī, es esmu kā apogs (pūce) izpostītās vietās.
Dem Pelikan der Wüste gleiche ich, und Eulen in Ruinen bin ich gleich geworden.
7 Es esmu nomodā un tāpat kā vientulis putns uz jumta.
Beim Wachen bin ich wie ein Vöglein, das einsam auf dem Dache weilt.
8 Mani ienaidnieki mani nievā cauru dienu; kas pret mani trako, tie mani dara par lāsta vārdu.
Mich höhnen täglich meine Feinde, und die mich reizen, nehmen mich zum Fluchen.
9 Jo es ēdu pelnus kā maizi un sajaucu savu dzērienu ar asarām,
Denn Asche esse ich wie Brot und mische meinen Trank mit Tränen
10 Tavas bardzības un dusmības pēc, jo Tu mani esi pacēlis un atkal nogāzis.
vor Deinem Zorne, Deinem Grimm, wenn Du mich aufhebst und zu Boden wirfst.
11 Manas dienas ir kā ēna pavakarē, un es kalstu kā zāle.
Dem langen Schatten gleichen meine Tage; wie Gras verdorre ich.
12 Bet Tu, Kungs, paliec mūžīgi un Tava piemiņa līdz radu radiem.
Doch Du, Herr, thronest ewiglich; Dein Name dauert für und für.
13 Kaut Tu celtos un apžēlotos par Ciānu, jo jau ir laiks par viņu apžēloties, jo tas nospriestais laiks ir atnācis.
Du solltest Dich erheben, Dich Sions wieder zu erbarmen. Ihm Gnade zu erweisen, ist es Zeit; denn die bestimmte Frist ist da.
14 Jo Tavi kalpi mīļo viņas akmeņus un žēlojās, ka tā guļ pīšļos.
So gerne haben Deine Knechte seine Steine und hängen selbst an seinem Schutt in Liebe.
15 Tad pagāni bīsies Tā Kunga Vārdu, un visi ķēniņi virs zemes Tavu godību,
Die Heiden fürchten dann des Herrn Namen und alle Könige der Erde Deine Herrlichkeit. -
16 Kad Tas Kungs Ciānu uztaisīs un parādīsies Savā godībā.
Erbaut dem Herrn von neuem Sion und zeigt er sich in seinem Herrschertum,
17 Viņš griežas pie bēdu ļaužu lūgšanas un nenicina pielūgšanu.
und achtet auf der Nackten Flehen, verschmäht er nimmer ihr Gebet,
18 Lai tas top uzrakstīts pēcnākamiem, un tie ļaudis, kas vēl taps radīti, slavēs To Kungu.
dann schreibe man dies für die Nachwelt auf, damit ein neugeschaffen Volk den Herrn lobpreise!
19 Jo Viņš skatās no Sava svēta augstuma, Tas Kungs lūko no debesīm uz zemi,
Von seiner heiligen Höhe schaue er herab; der Herr vom Himmel auf die Erde blicke,
20 Ka Viņš dzird cietumnieku nopūšanos un atsvabina nāves bērnus;
um der Gefangenen Gestöhn zu hören, des Todes Kinder zu befreien!
21 Ka Tā Kunga vārds top sludināts Ciānā un Viņa slava Jeruzālemē,
Dann künden sie des Herren Ruhm in Sion und zu Jerusalem sein Lob,
22 Kad tautas sapulcējās kopā un valstis, Tam Kungam kalpot.
wenn sich die Völker allzumal versammeln und Königreiche, um dem Herrn zu dienen. -
23 Bet Viņš ir pazemojis ceļā manu spēku un paīsinājis manas dienas.
Ermattet bin ich auf dem Weg; verkürzt sind meine Tage.
24 Es saku: mans Dievs, neņem mani nost pusmūžā. Tavi gadi paliek līdz radu radiem.
Drum flehe ich: "Mein Gott! Nimm mich nicht weg in meiner Tage Hälfte! Du, dessen Jahre Ewigkeiten währen."
25 Senlaikus Tu esi nodibinājis zemi, un debesis ir Tavu roku darbs.
Die Erde, die Du einst gegründet, der Himmel, Deiner Hände Werk,
26 Tās zudīs, bet Tu pastāvēsi; tās sadils visas, kā drēbes; Tu tās pārvērtīsi kā drānas, un tās pārvērtīsies;
sie schwinden hin, Du aber bleibst. Sie all veralten wie ein Kleid; Du wechselst sie wie ein Gewand. Und wechseln sie,
27 Bet Tu palieci tas pats, un Tavi gadi nebeigsies.
so bleibst Du doch derselbe, und Deine Jahre enden nicht.
28 Tavu kalpu bērni paliks, un viņu dzimums būs pastāvīgs Tavā priekšā.
So mögen auch die Kinder Deiner Knechte bleiben, ihr Stamm, solang Du selber bist!
