Salamana Pamācības 1
1 Salamana, Dāvida dēla, Israēla ķēniņa, sakāmie vārdi,
Spreuken van Salomon, den zoon van David, Den koning van Israël:
2 Atzīt gudrību un mācību, un saprast prātīgu valodu,
Ze leren u kennen wijsheid en tucht, Ze geven u begrip voor verstandige woorden;
3 Pieņemties apdomībā, taisnībā, tiesā un skaidrībā,
Ze voeden u op tot heilzame tucht, Rechtschapenheid, plichtsbesef en oprechtheid.
4 Ka tiem vēl nejēgām tiek samaņa, jauniem atzīšana un apdomīgs prāts.
Aan de onnozelen schenken ze ervaring, Aan jonge mensen doordachte kennis.
5 Kas gudrs, klausīs un pieaugs mācībā, un kas prātīgs, ņemsies labus padomus,
Als een wijze ze hoort, zal hij zijn inzicht verdiepen, Een verstandig mens zal er ideeën door krijgen;
6 Ka izprot sakāmus vārdus un mīklas, gudro valodas un viņu dziļos vārdus.
Spreuk en strikvraag zal hij doorzien, De woorden der wijzen en hun problemen.
7 Tā Kunga bijāšana ir atzīšanas iesākums; gudrību un mācību ģeķi nicina.
Het ontzag voor Jahweh is de grondslag der wijsheid; Maar ongelovigen lachen om wijsheid en tucht.
8 Klausi, mans bērns, sava tēva pārmācībai un nepamet savas mātes mācību;
Mijn zoon, luister dus naar de wenken van uw vader, Sla niet in de wind, wat uw moeder u leerde;
9 Jo tas ir jauks krāšņums tavai galvai un zelta rota tavam kaklam.
Want het siert uw hoofd als een krans, Uw hals als een snoer.
10 Mans bērns, kad grēcinieki tevi vilina, tad neklausi!
Mijn zoon, als zondaars u willen verleiden, stem niet toe,
11 Kad tie saka: „Nāc mums līdz, glūnēsim uz asinīm, glūnēsim uz nenoziedzīgo par nepatiesu!
Als ze u zeggen: Ga met ons mee, Laat ons loeren op bloed, Laat ons zo maar onschuldigen belagen,
Gelijk de onderwereld hen levend verslinden, Als zij, die ten grave dalen, geheel en al; (Sheol h7585)
13 Mēs atradīsim visādas dārgas mantas, pildīsim savus namus ar laupījumu.
Allerlei kostbare schatten zullen we vinden, Onze huizen vullen met buit;
14 Tava daļa tev būs mūsu starpā, viens pats maks būs mums visiem.“
Ge moogt meeloten in onze kring, Eén buidel zullen we samen delen!
15 Mans bērns, nestaigā vienā ceļā ar tiem; sargi savu kāju no viņu pēdām;
Mijn zoon, ga dan niet met hen mee, En houd uw voet af van hun pad;
16 Jo viņu kājas skrien uz ļaunu un steidzās asinis izliet.
Want hun voeten ijlen naar het kwade, En haasten zich, om bloed te vergieten.
17 Bet lai arī tīklu izplāta visiem putniem priekš acīm; tas ir par velti!
Maar zoals het niet geeft, of het net wordt gespannen, Terwijl alle vogels het zien:
18 Tā arī viņi glūn uz savām pašu asinīm un glūn uz savu pašu dzīvību.
Zo loeren ze slechts op hun eigen bloed, En belagen ze hun eigen leven!
19 Tā iet visiem, kas plēš netaisnu mantu; kam šī ir, tam tā paņem dzīvību.
Zo gaat het allen, die uit zijn op oneerlijke winst: Deze beneemt zijn bezitters het leven.
20 Dieva gudrība skaņi sauc uz lielceļiem, uz ielām tā paceļ savu balsi;
De wijsheid roept luid in de straten, Op de pleinen verheft ze haar stem;
21 Tā izsaucās, kur ļaužu vislielais troksnis; kur ieiet pilsētas vārtos, tā runā savu valodu:
Ze roept op de tinne der muren, En spreekt aan de ingang der poorten:
22 Cik ilgi, nejēgas, jūs mīlēsiet nejēdzību, un smējējiem gribēsies apsmiet, un ģeķi ienīdēs atzīšanu?
Hoe lang nog, dommen, blijft gij liever onnozel, Blijven de eigenwijzen verwaand, Willen de dwazen van geen wijsheid horen?
23 Griežaties pie manas mācības! Redzi, es jums došu savu garu un jums darīšu zināmus savus vārdus.
Keert u tot mijn vermaning; Dan stort ik mijn geest over u uit, En maak u mijn woorden bekend.
24 Tādēļ nu, ka es aicināju, un jūs liedzaties, ka savu roku izstiepju, un nav, kas uzklausa,
Maar zo ge weigert, als ik roep, En niemand er op let, als ik mijn hand verhef;
25 Un jūs visu manu padomu atmetiet un manas pārmācības negribiet;
Zo ge mijn raad geheel en al in de wind slaat, En van mijn vermaning niet wilt weten:
26 Tādēļ arī es smiešos par jūsu postu, es smiešos, kad jums izbailes uzies,
Zal ik lachen, wanneer het u slecht gaat, Zal ik spotten, wanneer uw verschrikking komt als een onweer;
27 Kad pār jums izbailes nāks kā auka, un posts jums uzbruks kā vētra, kad briesmas un bailes jums uzies.
Wanneer uw ongeluk nadert als een orkaan, Wanneer benauwdheid en angst u overvallen!
28 Tad tie mani sauks, bet es neatbildēšu, tie mani meklēs agri, bet mani neatradīs,
Dan zal men mij roepen, maar zal ik niet antwoorden, Zal men mij zoeken, maar mij niet vinden!
29 Tādēļ ka tie atzīšanu ienīdējuši un Tā Kunga bijāšanu nav pieņēmuši.
Omdat ze van wijsheid niets wilden weten, En het ontzag voor Jahweh niet hebben verkozen,
30 Tiem negribējās mana padoma, tie ir nicinājuši visu manu pārmācīšanu;
Van mijn raad niets moesten hebben, En al mijn vermaan in de wind hebben geslagen:
31 Tādēļ tie ēdīs no sava ceļa augļiem, un būs paēduši no saviem padomiem.
Zullen ze eten de vrucht van hun wandel, Verzadigd worden met wat ze beraamden.
32 Jo nesaprašu nomaldīšanās tos nokauj, un ģeķu pārdrošība tos nomaitā.
Want de onnozelen komen door hun onverschilligheid om, De dwazen storten door hun lichtzinnigheid in het verderf;
33 Bet kas mani klausa, tas dzīvos droši, un savā mierā tas ļauna nebīsies.
Maar die naar mij luistert, zal in veiligheid wonen, Bevrijd van de vrees voor de rampen!
