Salamana Pamācības 7
1 Mans bērns, sargi manus vārdus un glabā pie sevis manu mācību.
Synu mój! strzeż słów moich, a przykazanie moje chowaj u siebie.
2 Sargi manu pamācīšanu, tad tu dzīvosi, un manu mācību kā savu acu raugu.
Strzeż przykazań moich, a żyć będziesz; a nauki mojej, jako źrenicy oczów swych.
3 Sien to ap saviem pirkstiem, ieraksti to savas sirds galdiņā.
Uwiąż je na palcach twoich, napisz je na tablicy serca twego.
4 Saki uz gudrību: Tu esi mana māsa! un atzīšanu sauc par savu radinieci,
Mów mądrości: Siostraś ty moja, a roztropność przyjaciółką nazywaj,
5 Ka tu sevi pasargi no svešas sievas, no svešinieces ar mīkstiem vārdiem.
Aby cię strzegły od żony cudzej, i od obcej, która mówi łagodne słowa.
6 Jo es skatījos pa sava nama logu, caur saviem skadriņiem,
Bom oknem domu swego przez kratę moję wyglądał;
7 Un redzēju nejēgu vidū un ieraudzīju starp zēniem neprātīgu jaunekli.
I widziałem między prostakami, obaczyłem między synami młodzieńca głupiego,
8 Tas gāja pa ielu ap nama stūri, staigāja pa viņas nama ceļu,
Który szedł ulicą przy rogu jej, drogą postępując ku domowi jej.
9 Pavakarē, krēslā, nakts vidū un tumsā.
Ze zmierzkiem pod wieczór, w ciemności nocnej, i w mroku.
10 Un redzi, viņu sastapa sieva, maukas apģērbā un viltu sirdī.
A oto niewiasta spotkała go, w ubiorze wszetecznicy, chytrego serca,
11 Šī bija trakule un palaidne, viņas kājas nemetās mājā;
Świegotliwa i nie ukrócona, a w domu własnym nie mogły się ostać nogi jej;
12 Te viņa ārā, te uz ielām un glūn aiz visiem stūriem.
Raz na dworzu, raz na ulicach i po wszystkich kątach zasadzki czyniąca;
13 Un tā viņu apkampa un skūpstīja kā bezkauņa un uz to sacīja:
I uchwyciła go, i pocałowała go, a złożywszy wstyd z twarzy swojej, rzekła mu:
14 „Pateicības upuri man bija jānes; šodien es savu solījumu esmu pildījusi.
Ofiary spokojne są u mnie; dzisiajm oddała śluby moje.
15 Tādēļ esmu izgājusi tev pretī, tavu vaigu meklēt un tevi esmu atradusi.
Przetożem wyszła przeciw tobie, abym pilnie szukała twarzy twojej, i znalazłam cię.
16 Ar apsegiem esmu klājusi savu gultu, ar strīpainiem Ēģiptes palagiem.
Obiłam kobiercami łoże moje, ozdobione rzezaniem i prześcieradłami egipskiemi.
17 Savu gultu esmu izkvēpinājusi ar mirrēm, alvejām un kanēli;
Potrząsnęłam pokój swój myrrą, aloesem, i cynamonem.
18 Nāc, lai izbaudām kārības līdz rītam, lai izpriecājamies mīlestībā;
Pójdźże, opójmy się miłością aż do poranku, ucieszmy się miłością.
19 Jo vīrs nav mājās, viņš aizgājis tālā ceļā,
Boć męża mego w domu niemasz; pojechał w drogę daleką.
20 Viņš naudas maku ņēmis līdz, tik uz svētkiem vēl pārnāks mājās.“
Worek pieniędzy wziął z sobą; dnia pewnego wróci się do domu swego.
21 Viņa to pierunāja ar savu vārdu drūzmu, ar savu mīksto mēli tā viņu aizrāva.
I nakłoniła go wielą słów swoich, a łagodnością warg swoich zniewoliła go.
22 Uz reizi tas viņai gāja pakaļ, kā vērsis iet pie kaušanas un kā nelietis, saistīts uz sodu,
Wnet poszedł za nią, jako wół, gdy go na rzeź wiodą, a jako głupi do pęta, którem karany bywa.
23 Kamēr bulta viņa aknas pāršķeļ; tā putns skrien sprostā un nezin, ka tas pret viņa dzīvību.
I przebiła strzałą wątrobę jego; kwapił się jako ptak do sidła, nie wiedząc, iż je zgotowano na duszę jego.
24 Nu tad, bērni, klausiet mani, un ņemiet vērā manas mutes vārdus.
Przetoż teraz, synowie! słuchajcie mię, a bądźcie pilni powieści ust moich.
25 Lai tava sirds nenomaldās uz viņas ceļiem un nenoklīsti uz viņas gaitām;
Niechaj się nie uchyla za drogami jej serce twoje, ani się tułaj po ścieszkach jej.
26 Jo daudz ir to nokauto, ko tā gāzusi zemē, un liels pulks, ko viņa nogalinājusi.
Albowiem wielu zraniwszy poraziła, i mocarze wszyscy pozabijani są od niej.
