Salamana Pamācības 7
1 Mans bērns, sargi manus vārdus un glabā pie sevis manu mācību.
Mia filo! konservu miajn vortojn, Kaj gardu ĉe vi miajn moralordonojn.
2 Sargi manu pamācīšanu, tad tu dzīvosi, un manu mācību kā savu acu raugu.
Konservu miajn moralordonojn, kaj vivu; Kaj mian instruon, kiel la pupilon de viaj okuloj.
3 Sien to ap saviem pirkstiem, ieraksti to savas sirds galdiņā.
Ligu ilin al viaj fingroj; Skribu ilin sur la tabelo de via koro.
4 Saki uz gudrību: Tu esi mana māsa! un atzīšanu sauc par savu radinieci,
Diru al la saĝo: Vi estas mia fratino; Kaj la prudenton nomu mia parencino;
5 Ka tu sevi pasargi no svešas sievas, no svešinieces ar mīkstiem vārdiem.
Por ke vi estu gardata kontraŭ fremda edzino, Kontraŭ fremdulino, kies paroloj estas glataj.
6 Jo es skatījos pa sava nama logu, caur saviem skadriņiem,
Ĉar mi rigardis tra fenestro de mia domo, Tra mia krado;
7 Un redzēju nejēgu vidū un ieraudzīju starp zēniem neprātīgu jaunekli.
Kaj mi vidis inter la naivuloj, Mi rimarkis inter la nematuruloj junulon senprudentan,
8 Tas gāja pa ielu ap nama stūri, staigāja pa viņas nama ceļu,
Kiu pasis sur la placo preter ŝia angulo, Kaj iris la vojon al ŝia domo,
9 Pavakarē, krēslā, nakts vidū un tumsā.
En krepusko, en vespero de tago, Kiam fariĝis nokto kaj mallumo.
10 Un redzi, viņu sastapa sieva, maukas apģērbā un viltu sirdī.
Kaj jen renkonte al li iras virino En ornamo de publikulino, ruzema je la koro.
11 Šī bija trakule un palaidne, viņas kājas nemetās mājā;
Bruema kaj vagema; Ŝiaj piedoj ne loĝas en ŝia domo.
12 Te viņa ārā, te uz ielām un glūn aiz visiem stūriem.
Jen ŝi estas sur la strato, jen sur la placoj, Kaj apud ĉiu angulo ŝi embuskas.
13 Un tā viņu apkampa un skūpstīja kā bezkauņa un uz to sacīja:
Kaj ŝi kaptis lin, kaj kisis lin Kun senhonta vizaĝo, kaj diris al li:
14 „Pateicības upuri man bija jānes; šodien es savu solījumu esmu pildījusi.
Mi devis alporti dankan oferdonon; Hodiaŭ mi plenumis mian solenan promeson.
15 Tādēļ esmu izgājusi tev pretī, tavu vaigu meklēt un tevi esmu atradusi.
Tial mi eliris al vi renkonte, Por serĉi vian vizaĝon, kaj mi vin trovis.
16 Ar apsegiem esmu klājusi savu gultu, ar strīpainiem Ēģiptes palagiem.
Mi bele kovris mian liton Per multkoloraj teksaĵoj el Egiptujo.
17 Savu gultu esmu izkvēpinājusi ar mirrēm, alvejām un kanēli;
Mi parfumis mian kuŝejon Per mirho, aloo, kaj cinamo.
18 Nāc, lai izbaudām kārības līdz rītam, lai izpriecājamies mīlestībā;
Venu, ni ĝuu sufiĉe volupton ĝis la mateno, Ni plezuriĝu per la amo.
19 Jo vīrs nav mājās, viņš aizgājis tālā ceļā,
Ĉar mia edzo ne estas hejme, Li iris en malproksiman vojon;
20 Viņš naudas maku ņēmis līdz, tik uz svētkiem vēl pārnāks mājās.“
La sakon kun mono li prenis kun si; Li revenos hejmen je la plenluno.
21 Viņa to pierunāja ar savu vārdu drūzmu, ar savu mīksto mēli tā viņu aizrāva.
Ŝi forlogis lin per sia multeparolado, Per sia glata buŝo ŝi lin entiris.
22 Uz reizi tas viņai gāja pakaļ, kā vērsis iet pie kaušanas un kā nelietis, saistīts uz sodu,
Li tuj iras post ŝi, Kiel bovo iras al la buĉo Kaj kiel katenita malsaĝulo al la puno;
23 Kamēr bulta viņa aknas pāršķeļ; tā putns skrien sprostā un nezin, ka tas pret viņa dzīvību.
Ĝis sago fendas al li la hepaton; Kiel birdo rapidas al la kaptilo, Kaj ne scias, ke ĝi pereigas sian vivon.
24 Nu tad, bērni, klausiet mani, un ņemiet vērā manas mutes vārdus.
Kaj nun, infanoj, aŭskultu min, Atentu la vortojn de mia buŝo.
25 Lai tava sirds nenomaldās uz viņas ceļiem un nenoklīsti uz viņas gaitām;
Via koro ne flankiĝu al ŝia vojo, Ne eraru sur ŝia irejo;
26 Jo daudz ir to nokauto, ko tā gāzusi zemē, un liels pulks, ko viņa nogalinājusi.
Ĉar multajn ŝi vundis kaj faligis, Kaj multegaj estas ŝiaj mortigitoj.
