Salamana Pamācības 7
1 Mans bērns, sargi manus vārdus un glabā pie sevis manu mācību.
Mijn zoon, bewaar mijn redenen, en leg mijn geboden bij u weg.
2 Sargi manu pamācīšanu, tad tu dzīvosi, un manu mācību kā savu acu raugu.
Bewaar mijn geboden, en leef, en mijn wet als den appel uwer ogen.
3 Sien to ap saviem pirkstiem, ieraksti to savas sirds galdiņā.
Bind ze aan uw vingeren, schrijf ze op de tafels uws harten.
4 Saki uz gudrību: Tu esi mana māsa! un atzīšanu sauc par savu radinieci,
Zeg tot de wijsheid: Gij zijt mijn zuster; en heet het verstand uw bloedvriend;
5 Ka tu sevi pasargi no svešas sievas, no svešinieces ar mīkstiem vārdiem.
Opdat zij u bewaren voor een vreemde vrouw, voor de onbekende, die met haar redenen vleit.
6 Jo es skatījos pa sava nama logu, caur saviem skadriņiem,
Want door het venster van mijn huis, door mijn tralie keek ik uit;
7 Un redzēju nejēgu vidū un ieraudzīju starp zēniem neprātīgu jaunekli.
En ik zag onder de slechten; ik merkte onder de jonge gezellen een verstandelozen jongeling;
8 Tas gāja pa ielu ap nama stūri, staigāja pa viņas nama ceļu,
Voorbijgaande op de straat, nevens haar hoek, en hij trad op den weg van haar huis.
9 Pavakarē, krēslā, nakts vidū un tumsā.
In de schemering, in den avond des daags, in den zwarten nacht en de donkerheid;
10 Un redzi, viņu sastapa sieva, maukas apģērbā un viltu sirdī.
En ziet, een vrouw ontmoette hem in hoerenversiersel, en met het hart op haar hoede;
11 Šī bija trakule un palaidne, viņas kājas nemetās mājā;
Deze was woelachtig en wederstrevig, haar voeten bleven in haar huis niet;
12 Te viņa ārā, te uz ielām un glūn aiz visiem stūriem.
Nu buiten, dan op de straten zijnde, en bij alle hoeken loerende;
13 Un tā viņu apkampa un skūpstīja kā bezkauņa un uz to sacīja:
En zij greep hem aan, en kuste hem; zij sterkte haar aangezicht, en zeide tot hem:
14 „Pateicības upuri man bija jānes; šodien es savu solījumu esmu pildījusi.
Dankoffers zijn bij mij, ik heb heden mijn geloften betaald;
15 Tādēļ esmu izgājusi tev pretī, tavu vaigu meklēt un tevi esmu atradusi.
Daarom ben ik uitgegaan u tegemoet, om uw aangezicht naarstiglijk te zoeken, en ik heb u gevonden.
16 Ar apsegiem esmu klājusi savu gultu, ar strīpainiem Ēģiptes palagiem.
Ik heb mijn bedstede met tapijtsieraad toegemaakt, met uitgehouwen werken, met fijn linnen van Egypte;
17 Savu gultu esmu izkvēpinājusi ar mirrēm, alvejām un kanēli;
Ik heb mijn leger met mirre, aloe en kaneel welriekende gemaakt;
18 Nāc, lai izbaudām kārības līdz rītam, lai izpriecājamies mīlestībā;
Kom, laat ons dronken worden van minnen tot den morgen toe; laat ons ons vrolijk maken in grote liefde.
19 Jo vīrs nav mājās, viņš aizgājis tālā ceļā,
Want de man is niet in zijn huis, hij is een verren weg getogen;
20 Viņš naudas maku ņēmis līdz, tik uz svētkiem vēl pārnāks mājās.“
Hij heeft een bundel gelds in zijn hand genomen; ten bestemden dage zal hij naar zijn huis komen.
21 Viņa to pierunāja ar savu vārdu drūzmu, ar savu mīksto mēli tā viņu aizrāva.
Zij bewoog hem door de veelheid van haar onderricht, zij dreef hem aan door het gevlei harer lippen.
22 Uz reizi tas viņai gāja pakaļ, kā vērsis iet pie kaušanas un kā nelietis, saistīts uz sodu,
Hij ging haar straks achterna, gelijk een os ter slachting gaat, en gelijk een dwaas tot de tuchtiging der boeien.
23 Kamēr bulta viņa aknas pāršķeļ; tā putns skrien sprostā un nezin, ka tas pret viņa dzīvību.
Totdat hem de pijl zijn lever doorsneed; gelijk een vogel zich haast naar den strik, en niet weet, dat dezelve tegen zijn leven is.
24 Nu tad, bērni, klausiet mani, un ņemiet vērā manas mutes vārdus.
Nu dan, kinderen, hoort naar mij, en luistert naar de redenen mijns monds.
25 Lai tava sirds nenomaldās uz viņas ceļiem un nenoklīsti uz viņas gaitām;
Laat uw hart tot haar wegen niet wijken, dwaalt niet op haar paden.
26 Jo daudz ir to nokauto, ko tā gāzusi zemē, un liels pulks, ko viņa nogalinājusi.
Want zij heeft veel gewonden nedergeveld, en al haar gedoden zijn machtig vele.
