Salamana Pamācības 7
1 Mans bērns, sargi manus vārdus un glabā pie sevis manu mācību.
Mijn zoon, neem mijn woorden in acht, En neem mijn wenken ter harte;
2 Sargi manu pamācīšanu, tad tu dzīvosi, un manu mācību kā savu acu raugu.
Onderhoud mijn geboden, opdat ge moogt leven, Let op mijn wenken als op de appel van uw oog.
3 Sien to ap saviem pirkstiem, ieraksti to savas sirds galdiņā.
Leg ze als een band om uw vingers, Schrijf ze op de tafel van uw hart
4 Saki uz gudrību: Tu esi mana māsa! un atzīšanu sauc par savu radinieci,
Zeg tot de wijsheid: "gij zijt mijn zuster", Noem het verstand: "een bekende";
5 Ka tu sevi pasargi no svešas sievas, no svešinieces ar mīkstiem vārdiem.
Opdat ze u behoeden voor een vreemde vrouw, Voor een onbekende met haar gladde taal.
6 Jo es skatījos pa sava nama logu, caur saviem skadriņiem,
Want kijkend door het venster van mijn woning Door de tralies heen,
7 Un redzēju nejēgu vidū un ieraudzīju starp zēniem neprātīgu jaunekli.
Lette ik op het onervaren volk, En zag onder de jongemannen een onverstandigen knaap.
8 Tas gāja pa ielu ap nama stūri, staigāja pa viņas nama ceļu,
Hij ging langs de straat, dicht bij haar hoek, En sloeg de richting in naar haar huis,
9 Pavakarē, krēslā, nakts vidū un tumsā.
In de schemering, toen de avond viel En het nachtelijk duister.
10 Un redzi, viņu sastapa sieva, maukas apģērbā un viltu sirdī.
Daar komt de vrouw op hem af, Opzichtig gekleed met duidelijke bedoelingen.
11 Šī bija trakule un palaidne, viņas kājas nemetās mājā;
Wat ziet ze er losbandig en lichtzinnig uit, In huis kunnen haar voeten het niet houden;
12 Te viņa ārā, te uz ielām un glūn aiz visiem stūriem.
Ze loopt de straat, de pleinen op, En bij elke hoek staat ze op wacht!
13 Un tā viņu apkampa un skūpstīja kā bezkauņa un uz to sacīja:
Ze grijpt hem vast, geeft hem een kus, En zegt tot hem met een onbeschaamd gezicht:
14 „Pateicības upuri man bija jānes; šodien es savu solījumu esmu pildījusi.
Dankoffers had ik te brengen, Vandaag heb ik mijn geloften betaald;
15 Tādēļ esmu izgājusi tev pretī, tavu vaigu meklēt un tevi esmu atradusi.
Daarom ging ik naar buiten, u tegemoet, Om u te zoeken, en ik hèb u gevonden.
16 Ar apsegiem esmu klājusi savu gultu, ar strīpainiem Ēģiptes palagiem.
Dekens heb ik op bed gelegd, Bonte dekens van egyptisch lijnwaad;
17 Savu gultu esmu izkvēpinājusi ar mirrēm, alvejām un kanēli;
Ik heb mijn bed met myrrhe besprenkeld, Met aloë en kaneel.
18 Nāc, lai izbaudām kārības līdz rītam, lai izpriecājamies mīlestībā;
Kom, laat ons dronken worden van minne, En tot de morgen zwelgen in liefde.
19 Jo vīrs nav mājās, viņš aizgājis tālā ceļā,
Mijn man is niet thuis, Hij is op een verre reis;
20 Viņš naudas maku ņēmis līdz, tik uz svētkiem vēl pārnāks mājās.“
Een buidel geld heeft hij bij zich gestoken, Dus komt hij met volle maan pas terug.
21 Viņa to pierunāja ar savu vārdu drūzmu, ar savu mīksto mēli tā viņu aizrāva.
Door haar radde taal verleidde ze hem, Met haar gladde tong troonde ze hem mee.
22 Uz reizi tas viņai gāja pakaļ, kā vērsis iet pie kaušanas un kā nelietis, saistīts uz sodu,
Daar loopt de sukkel met haar mee, Als een stier, die naar de slachtbank gaat; Als een hert, dat huppelt naar het net,
23 Kamēr bulta viņa aknas pāršķeļ; tā putns skrien sprostā un nezin, ka tas pret viņa dzīvību.
Totdat een pijl hem het hart doorboort; Als een vogel, die scheert naar de strik, En niet vermoedt, dat het om zijn leven gaat.
24 Nu tad, bērni, klausiet mani, un ņemiet vērā manas mutes vārdus.
Welnu dan, kinderen, luistert naar mij, Schenkt uw aandacht aan mijn woorden.
25 Lai tava sirds nenomaldās uz viņas ceļiem un nenoklīsti uz viņas gaitām;
Laat u niet op haar wegen verleiden, Dwaalt niet op haar paden rond.
26 Jo daudz ir to nokauto, ko tā gāzusi zemē, un liels pulks, ko viņa nogalinājusi.
Want talrijke slachtoffers heeft ze gemaakt, Velen heeft ze om hals gebracht;
