Raudu Dziesmas 5
1 Piemini, Kungs, kas mums noticis, skaties un uzlūko mūsu kaunu.
Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Mūsu mantas tiesa svešiniekiem kļuvusi, mūsu nami ārzemniekiem.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Mēs esam bāriņi bez tēva, mūsu mātes ir kā atraitnes.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Savu ūdeni mēs dzeram par naudu, savu malku pērkam par maksu.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Mēs topam vajāti pār kaklu pār galvu, mēs esam noguruši, dusas mums nav.
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Mēs esam devušies rokā ēģiptiešiem un Asiriešiem, lai dabūtu maizes paēst.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Mūsu tēvi apgrēkojušies, un to vairs nav, bet mēs nesam viņu noziegumus.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Kalpi valda pār mums, un neviena nav, kas mūs izglābj no viņu rokām.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Mums sava maize jāatved ar nāves bailēm, tuksneša zobena priekšā.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Mūsu āda ir nomelnējusi kā ceplī no tāda briesmīga bada.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 Sievas Ciānā apsmietas, jaunavas Jūda pilsētās.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 Lielkungi caur viņu roku ir pakārti, un vecaju vaigs nav turēts godā.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 Jaunekļus dzen pie malšanas, un puiši klūp malku nesdami.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 Vecaji atstājās no vārtiem un jaunekļi no savām dziesmām.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Mūsu sirds līksmība ir pagalam, mūsu diešana palikusi par vaimanām.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Mūsu galvas kronis nokritis, - ak vai mums, ka esam grēkojuši!
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Tādēļ mūsu sirds gurdena, tādēļ mūsu acis palikušas tumšas;
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 Ciānas kalna dēļ, kas izpostīts, ka lapsas pār to tekā.
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Tu, Kungs, paliec mūžīgi, Tavs godības krēsls līdz radu radiem.
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Kādēļ Tu mūs mūžam gribi aizmirst, kāpēc Tu mūs tik ilgi gribi atstāt?
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Kungs, atgriezi mūs pie Tevis, tad atgriezīsimies, atjauno mūsu dienas, tā kā vecos laikos.
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Jeb vai Tu mūs pavisam esi atmetis un tik ļoti par mums apskaities?
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
