Raudu Dziesmas 5
1 Piemini, Kungs, kas mums noticis, skaties un uzlūko mūsu kaunu.
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Mūsu mantas tiesa svešiniekiem kļuvusi, mūsu nami ārzemniekiem.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Mēs esam bāriņi bez tēva, mūsu mātes ir kā atraitnes.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Savu ūdeni mēs dzeram par naudu, savu malku pērkam par maksu.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Mēs topam vajāti pār kaklu pār galvu, mēs esam noguruši, dusas mums nav.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Mēs esam devušies rokā ēģiptiešiem un Asiriešiem, lai dabūtu maizes paēst.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Mūsu tēvi apgrēkojušies, un to vairs nav, bet mēs nesam viņu noziegumus.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Kalpi valda pār mums, un neviena nav, kas mūs izglābj no viņu rokām.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Mums sava maize jāatved ar nāves bailēm, tuksneša zobena priekšā.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Mūsu āda ir nomelnējusi kā ceplī no tāda briesmīga bada.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Sievas Ciānā apsmietas, jaunavas Jūda pilsētās.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Lielkungi caur viņu roku ir pakārti, un vecaju vaigs nav turēts godā.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Jaunekļus dzen pie malšanas, un puiši klūp malku nesdami.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 Vecaji atstājās no vārtiem un jaunekļi no savām dziesmām.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Mūsu sirds līksmība ir pagalam, mūsu diešana palikusi par vaimanām.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Mūsu galvas kronis nokritis, - ak vai mums, ka esam grēkojuši!
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Tādēļ mūsu sirds gurdena, tādēļ mūsu acis palikušas tumšas;
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 Ciānas kalna dēļ, kas izpostīts, ka lapsas pār to tekā.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Tu, Kungs, paliec mūžīgi, Tavs godības krēsls līdz radu radiem.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Kādēļ Tu mūs mūžam gribi aizmirst, kāpēc Tu mūs tik ilgi gribi atstāt?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Kungs, atgriezi mūs pie Tevis, tad atgriezīsimies, atjauno mūsu dienas, tā kā vecos laikos.
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 Jeb vai Tu mūs pavisam esi atmetis un tik ļoti par mums apskaities?
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
