Raudu Dziesmas 3
1 Es esmu tas vīrs, kas redzējis bēdas caur viņa dusmības rīksti.
Ik ben de man, die ellende aanschouwde Door de roede van zijn verbolgenheid;
2 Viņš mani vedis un licis iet tumsībā un ne gaismā.
Hij heeft mij gedreven en opgejaagd De diepste duisternis in;
3 Tiešām, pret mani Viņš turējis Savu roku arvien atkal cauru dienu.
Telkens keerde Hij zijn hand tegen mij, Elke dag opnieuw.
4 Manu miesu un manu ādu Viņš darījis vecu, manus kaulus Viņš satriecis.
Hij heeft mijn vlees en huid doen verkwijnen, Mijn beenderen gebroken;
5 Viņš pret mani cēlis un ap mani stādījis žulti un rūgtumu.
Overal rond mij opgestapeld Gal en kommer;
6 Tumsā Viņš mani nolicis, tā kā tos, kas sen miruši.
Mij in het donker doen zitten Als de doden uit aloude tijden.
7 Viņš mani aizmūrējis, ka es nevaru iziet, Viņš mani licis grūtos pinekļos.
Hij metselde mij in, zodat ik niet kon ontsnappen, En verzwaarde mijn ketens;
8 Un jebšu es saucu un brēcu, tomēr Viņš aizslēdz Savas ausis priekš manas lūgšanas.
Hoe ik ook klaagde en schreide, Hij bleef doof voor mijn smeken;
9 Viņš manu ceļu aizmūrējis ar izcirstiem akmeņiem, Viņš manas tekas aizķīlājis.
Hij versperde mijn wegen met stenen, Vernielde mijn paden.
10 Viņš ir glūnējis uz mani kā lācis, kā lauva slepenās vietās.
Hij loerde op mij als een beer, Als een leeuw, die in hinderlaag ligt;
11 Viņš man no ceļa licis noklīst, Viņš mani saplosījis, Viņš mani postījis.
Hij sleurde mij van mijn wegen, om mij te verscheuren, En stortte mij in het verderf;
12 Viņš savu stopu uzvilcis un mani bultai licis par mērķi.
Hij spande zijn boog, En maakte mij doel van de pijl.
13 Viņš savas bultas iešāvis manās īkstīs.
Hij schoot door mijn nieren De pijlen van zijn koker.
14 Es visiem saviem ļaudīm esmu par apsmieklu, viņiem par dziesmiņu cauru dienu.
Voor alle volken werd ik een hoon, Een spotlied altijd herhaald.
15 Viņš mani ēdinājis ar rūgtumiem, Viņš mani dzirdinājis ar vērmelēm.
Hij heeft met bitterheid mij verzadigd, Met alsem gedrenkt.
16 Viņš manus zobus ar zvirgzdiem(grants akmeņiem) sagrūdis, Viņš mani aprausis ar pelniem.
Op kiezel heeft Hij mijn tanden doen bijten, Met as mij gespijsd;
17 Tu manai dvēselei esi atņēmis mieru, man labums jāaizmirst.
De vrede werd mijn ziel ontroofd, Wat geluk is, ken ik niet meer.
18 Tad es sacīju: mana drošība un mana cerība uz To Kungu ir pagalam.
Ik zeide: Weg is mijn roemen, Mijn hopen op Jahweh!
19 Piemini manas bēdas un manu grūtumu, tās vērmeles un to žulti.
Gedenk toch mijn nood en mijn angst, Mijn alsem en gal!
20 Pieminēdama to piemin mana dvēsele un zemojās iekš manis.
Ja, Gij zult zeker gedenken, Hoe mijn ziel gaat gebukt:
21 To es likšu pie savas sirds, tāpēc es gribu cerēt.
Dit blijf ik altijd bepeinzen, Hierop altijd vertrouwen!
22 Tā Kunga žēlastība to dara, ka mēs vēl neesam pagalam, jo Viņa apžēlošanās ir bez gala.
Neen, Jahweh’s genaden nemen geen einde, Nooit houdt zijn barmhartigheid op:
23 Tā ir ik rītu jauna, Tava uzticība ir ļoti liela.
Iedere morgen zijn ze nieuw, En groot is uw trouw.
24 Tas Kungs ir mana daļa, saka mana dvēsele, tādēļ es gribu cerēt uz Viņu.
Mijn deel is Jahweh! zegt mijn ziel, En daarom vertrouw ik op Hem!
25 Tas Kungs ir labs tiem, kas uz Viņu gaida, tai dvēselei, kas Viņu meklē.
Goed is Jahweh voor die op Hem hopen, Voor iedereen, die Hem zoekt;
26 Tā ir laba lieta, klusā garā gaidīt uz Tā Kunga palīdzību.
Goed is het, gelaten te wachten Op redding van Jahweh;
27 Tas ir labi cilvēkam, ka viņš jūgu nes savā jaunībā.
Goed is het den mens, zijn juk te dragen Van de prilste jeugd af!
28 Viņš sēž vientulis un cieš klusu, kad tam nasta uzlikta,
Hij moet in de eenzaamheid zwijgen, Wanneer Hij het hem oplegt;
29 Lai krīt uz savu muti pīšļos, - varbūt vēl cerība, -
Zijn mond in het stof blijven drukken. Misschien is er hoop;
30 Lai padod savu vaigu tam, kas viņu sit, un saņem nievāšanas papilnam.
Zijn wangen bieden aan hem, die hem slaat, Verzadigd worden met smaad.
31 Jo Tas Kungs neatmet mūžīgi.
Neen, de Heer verlaat niet voor immer De kinderen der mensen!
32 Bet Viņš gan apbēdina, un tad Viņš apžēlojās pēc Savas lielās žēlastības.
Neen, na de kastijding erbarmt Hij zich weer, Naar zijn grote ontferming:
33 Jo ne no Savas sirds Viņš moka un apbēdina cilvēka bērnus.
Want niet van harte plaagt en bedroeft Hij De kinderen der mensen!
34 Kad apakš kājām min visus cietumniekus virs zemes,
Dat men onder de voeten treedt, Allen, die in het land zijn gevangen:
35 Kad loka vīra tiesu tā Visuaugstākā priekšā,
Dat men het recht van een ander verkracht Voor het aanschijn van den Allerhoogste:
36 Kad pārgroza cilvēka tiesu, vai Tas Kungs to neredz?
Dat men den naaste geen recht laat geschieden: Zou de Heer dat niet zien?
37 Kas ko sacījis un tas noticis, ko Tas Kungs nav pavēlējis?
Neen, op wiens bevel het ook is geschied, Heeft de Heer het niet geboden?
38 Vai no tā Visuaugstākā mutes nenāk labums un ļaunums?
Komt niet uit de mond van den Allerhoogste Het kwaad en het goed?
39 Ko tad cilvēks kurn visu savu mūžu? Ikviens lai kurn pret saviem grēkiem.
Wat klaagt dan de mens bij zijn leven: Laat iedereen klagen over zijn zonde!
40 Izmeklēsim un pārbaudīsim savus ceļus un atgriezīsimies pie Tā Kunga.
Laten wij ons gedrag onderzoeken en toetsen, En ons tot Jahweh bekeren;
41 Pacelsim savu sirdi un savas rokas uz Dievu debesīs (sacīdami):
Heffen wij ons hart op de handen omhoog Tot God in de hemel!
42 Mēs esam grēkojuši un esam bijuši neklausīgi, tāpēc Tu neesi žēlojis.
Wij bleven zondigen, en waren opstandig: Gij kondt geen vergiffenis schenken!
43 Tu esi ģērbies dusmībā un mūs vajājis, nokāvis un neesi žēlojis.
Toen hebt Gij in toorn u gepantserd en ons achtervolgd, Meedogenloos ons gedood;
44 Tu ar padebesi esi apsedzies, ka lūgšana nevarēja tikt cauri.
U gehuld in een wolk, Waar geen bidden doorheen kon;
45 Tu mūs esi licis par mēsliem un īgnumu tautu vidū.
Tot vuil en uitschot ons gemaakt Te midden der volken.
46 Visi mūsu ienaidnieki atpleš savu muti pret mums.
Nu sperren allen de mond tegen ons op, Die onze vijanden zijn;
47 Bailes un bedre nāk pār mums, nelaime un posts.
Nu liggen wij in schrik en strik, Verwoesting, vernieling;
48 Manas acis plūst kā ūdens upes manas tautas meitas posta dēļ.
Nu storten onze ogen beken van tranen Om de ondergang van de dochter van mijn volk.
49 Manas acis plūst un nevar stāties, mitēšanās nav,
Rusteloos stromen mijn ogen En zonder verpozing,
50 Tiekams Tas Kungs no debesīm skatīsies un ņems vērā.
Totdat Jahweh neerblikt, Uit de hemel toeziet.
51 Mana acs dara grūti manai dvēselei visu manas pilsētas meitu dēļ.
Mijn oog doet mij wee Van al het schreien over mijn stad.
52 Mani ienaidnieki vajāt mani vajājuši kā putnu bez vainas.
Als een vogel maakten ze jacht op mij, Die zonder reden mijn vijanden zijn;
53 Tie manu dzīvību nomaitājuši bedrē un akmeņus metuši uz mani.
Zij smoorden mij levend in een put, En wierpen mij nog stenen na;
54 Ūdeņi plūda pār manu galvu; tad es sacīju: nu esmu pagalam.
Het water stroomde over mijn hoofd, Ik dacht: Nu ben ik verloren!
55 Es piesaucu, ak Kungs, Tavu vārdu no dziļās bedres,
Toen riep ik uw Naam aan, o Jahweh, Uit het diepst van de put!
56 Un Tu paklausīji manu balsi. Tu neapslēpi Savu ausi no manām vaimanām, no manas kliegšanas.
Gij hebt mijn smeken gehoord, uw oor niet gesloten Voor mijn zuchten en schreien;
57 Tu nāci tuvu klāt tai dienā, kad es Tevi piesaucu, un sacīji: “Nebīsties!”
Gij zijt gekomen, toen ik U riep, En hebt gesproken: Wees niet bang!
58 Tu, Kungs, iztiesā manas dvēseles tiesu, Tu izpestī manu dzīvību.
Heer, Gij naamt het voor mij op, En hebt mijn leven gered!
59 Tu, Kungs, redzi to netaisnību, kas man notiek, - tiesā tu manu tiesu!
Jahweh, Gij hebt mijn verdrukking gezien, Mij recht verschaft;
60 Tu redzi visu viņu atriebšanos, visas viņu domas pret mani.
Gij hebt hun wraakzucht aanschouwd, Al hun plannen tegen mij.
61 Tu, Kungs, dzirdi viņu nievāšanu, visas viņu domas pret mani,
Jahweh, Gij hebt hun spotten gehoord, Al hun plannen tegen mij.
62 Manu pretinieku lūpas un viņu domas pret mani cauru dienu.
Mijn vijand heeft lippen zowel als gedachten Altijd tegen mij gericht.
63 Lūko jel: Vai tie sēž vai ceļas, es esmu viņu dziesmiņa.
Zie toe; want of ze zitten of staan, Een spotlied ben ik voor hen!
64 Tu tiem atmaksāsi, Kungs, maksu pēc viņu roku darbiem.
Jahweh, vergeld ze hun daden, Het werk hunner handen!
65 Tu tiem dosi apstulbotu sirdi, - Tavi lāsti lai ir pār viņiem!
Sla hun hart met verblinding, Henzelf met uw vloek;
66 Tu tos vajāsi ar dusmību un tos izdeldēsi apakš Tā Kunga debesīm.
Vervolg en verniel ze in gramschap Onder uw hemel, o Jahweh!
