Ījaba 9
1 Ījabs atbildēja un sacīja:
Hiob antwortete und sprach:
2 Patiesi, es zinu, ka tas tā ir: jo kā cilvēks varētu taisns būt tā stiprā Dieva priekšā?
Ja wohl, ich weiß, daß es so ist, - wie könnte der Mensch je Recht behalten gegen Gott!
3 Ja viņš grib ar To tiesāties, tad tas Viņam uz tūkstošiem ne vārda nevar atbildēt.
Wenn er geruhte, mit ihm zu streiten, - nicht auf eins von Tausend könnt' er ihm erwidern!
4 Viņš ir gudrs no sirds un stiprs no spēka; kas pret Viņu var tiepties un pastāvēt?
Der weisen Sinnes und von gewaltiger Kraft ist - wer hat ihm je getrotzt und blieb unversehrt?
5 Viņš pārceļ kalnus, un tie nemana, ka Viņš tos apgāž Savā dusmībā.
Er, der unvermerkt Berge versetzt, indem er sie umstürzt in seinem Grimm;
6 Viņš kustina zemi no viņas vietas, ka viņas pamati trīc.
der die Erde aufbeben macht von ihrer Stätte, daß ihre Säulen ins Wanken geraten,
7 Viņš pavēl saulei, tad tā neuzlec, Viņš aizspiež zieģeli priekš zvaigznēm.
der der Sonne verbietet, aufzustrahlen, und die Sterne unter Siegel legt;
8 Viņš viens izplata debesis un staigā pa jūras augstumiem.
der den Himmel ausspannt allein und einher schreitet auf den Höhen des Meers,
9 Viņš radījis tos vāģus(Lāci), Orijonu un Sietiņu un tās zvaigznes pret dienasvidu.
der den Bären schuf, den Orion und die Pleiaden und die Kammern des Südens;
10 Viņš dara lielas lietas, ko nevar izprast, un brīnumus, ko nevar izskaitīt.
der große Dinge thut, die unerforschlich, und Wunder, die nicht aufzuzählen sind.
11 Redzi, Viņš man iet secen, ka To neredzu, Viņš staigā garām, ka To nesamanu.
Fürwahr, er zieht an mir vorüber, aber ich sehe ihn nicht; er schwebt dahin, aber ich gewahre ihn nicht.
12 Redzi, kad Viņš aizgrābj, kas Viņu kavēs, kas uz Viņu sacīs: ko Tu dari?
Rafft er hinweg, wer will ihm wehren? Wer darf zu ihm sprechen: “Was thust du da?”
13 Dievs neaptur Savas dusmas, apakš Viņa tā varenā palīgi lokās.
Gott wehrt nicht seinem Zorn - krümmten sich doch Rahabs Helfer unter ihm! -
14 Kā tad nu es Viņam varētu atbildēt un atrast vārdus pret Viņu?
geschweige, daß ich ihm erwidern dürfte, ihm gegenüber meine Worte wählen könnte,
15 Jo, kad es arī taisns būtu, taču es nevaru atbildēt, bet man būtu savs soģis jāpielūdz.
der ich, auch wenn ich Recht habe, keine Antwort bekomme, zu meinem Widerpart um Gnade flehen muß.
16 Jebšu es sauktu, un Viņš man atbildētu, taču es nevarētu ticēt, ka Viņš klausīšot manu balsi.
Wenn ich ihn riefe und er gäbe mir Antwort, so würde ich's doch nicht glauben, daß er mich anhören werde.
17 Jo Viņš sagrābtu mani tā kā ar vētru un vairotu manas nepelnītas vainas.
Vielmehr, im Sturmwind würde er mich anschnauben und meine Wunden ohne Ursach' mehren,
18 Viņš manam garam neļautu atspirgties, bet mani pieēdinātu ar rūgtumiem.
würde mich nimmer aufatmen lassen, sondern mich sättigen mit bitterem Weh.
19 Ja spēka vajag, redzi, Viņš ir varens, un ja tiesā jānāk, kas Viņu sauks priekšā?
Gilt's Kraft des Starken, so ist er da, aber gilt's den Rechtsweg - “wer darf mich vorfordern?”
20 Ja es būtu taisns, tad mana mute mani pazudinātu, ja es būtu skaidrs, taču Viņš man pierādītu vainu.
Wär' ich im Recht - mein Mund würde mich verdammen, wäre ich unschuldig - er würde mich zum Betrüger machen!
21 Es esmu nenoziedzīgs, es savu dvēseli nežēloju, man riebj dzīvot.
Unschuldig bin ich - was kümmert mich mein Leben! ich verachte mein Dasein!
22 Viena alga! tādēļ es saku: Viņš izdeldē nenoziedzīgu un bezdievīgu.
Eins ist es, drum spreche ich's aus: er bringt den Frommen wie den Frevler um!
23 Kad Viņa rīkste piepeši nonāvē, tad Viņš smejas par nenoziedzīgo izsamišanos.
Wenn die Geißel jählings tötet, so lacht er über die Verzweiflung Unschuldiger.
24 Zeme top dota bezdievīgā rokā, Viņš apklāj viņas tiesnešu vaigus. Ja tas tā nav, kas tad to dara?
Die Erde ist in der Frevler Hand gegeben, die Augen ihrer Richter hält er zu: wenn er nicht - wer denn sonst?
25 Manas dienas jo ātras bijušas nekā skrējējs, tās ir aiztecējušas un labuma nav redzējušas.
und meine Tage eilten schneller dahin, als ein Läufer, entflohen, ohne Glück geschaut zu haben,
26 Tās aizgājušas kā vieglas laivas, kā ērglis, kas šaujas uz barību.
fuhren dahin wie Binsenkähne, wie ein Adler, der auf Beute stößt.
27 Kad es domāju: es gribu aizmirst savas vaimanas un pamest savu skumību un atspirgties,
Wenn ich denke: Ich will meinen Jammer vergessen, will meinen Unmut lassen und heiter blicken,
28 Tad es iztrūkstos par visām savām sāpēm; es zinu, ka Tu mani neturi par nenoziedzīgu,
so schaudre ich vor allen meinen Schmerzen: ich weiß, daß du mich nicht lossprechen wirst.
29 Ja man būs vainīgam būt, - kāpēc tad man velti nodarboties?
Ich, ich soll schuldig sein, wozu mich da noch vergeblich abmühen?
30 Jebšu es mazgātos sniegā un šķīstītu savas rokas sārmā,
Wenn ich mich auch mit Schnee wüsche und meine Hände mit Lauge reinigte,
31 Taču Tu mani iemērktu bedrē, tā ka manas drēbes no manis kaunētos.
so würdest du mich in den Pfuhl eintauchen, daß meine Kleider vor mir Abscheu hätten.
32 Jo Viņš nav tāds vīrs kā es, kam es varētu atbildēt, ka mēs kopā varētu iet priekš tiesas.
Denn er ist nicht ein Mensch wie ich, daß ich ihm Antwort geben, daß wir miteinander vor Gericht treten könnten.
33 Nav mūsu starpā izšķīrēja, kas savu roku varētu likt uz mums abiem.
Kein Schiedsmann ist zwischen uns, der auf uns beide seine Hand legen könnte.
34 Kad Viņš atņemtu Savu rīksti no manis un Viņa biedēklis mani neiztrūcinātu, -
Er nehme seinen Stock von mir hinweg und lasse seinen Schrecken mich nicht ängstigen,
35 Tad es runātu un no Viņa nebītos; jo tā tas ar mani vis nav.
so will ich reden, ohne ihn zu fürchten, denn so steht es mit meinem Innern nicht!
