Ījaba 9
1 Ījabs atbildēja un sacīja:
Darauf gab Job zur Antwort:
2 Patiesi, es zinu, ka tas tā ir: jo kā cilvēks varētu taisns būt tā stiprā Dieva priekšā?
"Wahrhaft, ich weiß, daß es so ist. Wie könnte gegen Gott ein Mensch obsiegen?
3 Ja viņš grib ar To tiesāties, tad tas Viņam uz tūkstošiem ne vārda nevar atbildēt.
Hat einer Lust, mit ihm zu streiten, gibt er auf tausend nicht ein Wort zu hören.
4 Viņš ir gudrs no sirds un stiprs no spēka; kas pret Viņu var tiepties un pastāvēt?
Ist einer noch so klug und stark, wer trotzte ihm und bliebe heil?
5 Viņš pārceļ kalnus, un tie nemana, ka Viņš tos apgāž Savā dusmībā.
Der Berge so versetzt, daß man nicht merkt, daß er im Zorn sie umgestürzt,
6 Viņš kustina zemi no viņas vietas, ka viņas pamati trīc.
der zittern macht der Erde Bau, daß ihre Säulen wanken,
7 Viņš pavēl saulei, tad tā neuzlec, Viņš aizspiež zieģeli priekš zvaigznēm.
der nicht mehr scheinen heißt die Sonne, und Sterne unter Siegel legt,
8 Viņš viens izplata debesis un staigā pa jūras augstumiem.
der ganz allein den Himmel spannte, auf Wolken schreitet,
9 Viņš radījis tos vāģus(Lāci), Orijonu un Sietiņu un tās zvaigznes pret dienasvidu.
den Bären und Orion schuf, den Siebenstern, des Südens Kreuz,
10 Viņš dara lielas lietas, ko nevar izprast, un brīnumus, ko nevar izskaitīt.
der groß und unerforschlich waltet und Wunder wirket ohne Zahl:
11 Redzi, Viņš man iet secen, ka To neredzu, Viņš staigā garām, ka To nesamanu.
Er macht sich an mich her, bevor ich's sehe, dringt auf mich ein, eh ich's bemerke.
12 Redzi, kad Viņš aizgrābj, kas Viņu kavēs, kas uz Viņu sacīs: ko Tu dari?
Und packt er zu, wer hält ihn ab? Wer sagt zu ihm: 'Was tust du da?'
13 Dievs neaptur Savas dusmas, apakš Viņa tā varenā palīgi lokās.
Wenn seinem Zorne Gott nicht wehrt, dann winden sich zu seinen Füßen selbst des Ungestüms Gehilfen.
14 Kā tad nu es Viņam varētu atbildēt un atrast vārdus pret Viņu?
Wie kann dann ich ihm Rede stehen, ihm gegenüber meine Worte wählen,
15 Jo, kad es arī taisns būtu, taču es nevaru atbildēt, bet man būtu savs soģis jāpielūdz.
ich, der ich nicht Bescheid darf geben, mag ich im Recht auch sein, nein, meinen Richter noch anwinseln muß?
16 Jebšu es sauktu, un Viņš man atbildētu, taču es nevarētu ticēt, ka Viņš klausīšot manu balsi.
Wenn ich ihn riefe, gäbe er mir Antwort? Ich glaub' es nicht, daß er auf meine Stimme hörte,
17 Jo Viņš sagrābtu mani tā kā ar vētru un vairotu manas nepelnītas vainas.
er, der mich für ein Härchen packt, mir grundlos viele Wunden schlägt.
18 Viņš manam garam neļautu atspirgties, bet mani pieēdinātu ar rūgtumiem.
Er läßt mich nicht zu Atem kommen, weil er mit Bitterkeit mich sättigt.
19 Ja spēka vajag, redzi, Viņš ir varens, un ja tiesā jānāk, kas Viņu sauks priekšā?
Wenn's auf die Kraft ankommt, dann ist er stark, und gilt es zu beweisen, wer zeugt für mich?
20 Ja es būtu taisns, tad mana mute mani pazudinātu, ja es būtu skaidrs, taču Viņš man pierādītu vainu.
Bin ich im Recht, dann zeiht mich doch sein Mund des Unrechts, bin ich unschuldig, stellt er mich doch als schuldig hin.
21 Es esmu nenoziedzīgs, es savu dvēseli nežēloju, man riebj dzīvot.
Und wüßte ich nicht selber, daß ich schuldlos bin, wegwürfe ich mein Leben.
22 Viena alga! tādēļ es saku: Viņš izdeldē nenoziedzīgu un bezdievīgu.
Nun ist es so; drum sage ich es offen. Er bringt den Frommen gleich dem Frevler um.
23 Kad Viņa rīkste piepeši nonāvē, tad Viņš smejas par nenoziedzīgo izsamišanos.
Die Geißel tötet blindlings; er lacht ob der Unschuldigen Verzweiflung.
24 Zeme top dota bezdievīgā rokā, Viņš apklāj viņas tiesnešu vaigus. Ja tas tā nav, kas tad to dara?
Die Welt ist somit ausgeliefert in eines Ungerechten Hand, der seinen Strafgerichten das Gesicht verhüllt. Ist's dem nicht so, wie ist es dann?
25 Manas dienas jo ātras bijušas nekā skrējējs, tās ir aiztecējušas un labuma nav redzējušas.
Und meine Zeit läuft schneller als ein Läufer; sie flieht und sieht das Glück nicht mehr,
26 Tās aizgājušas kā vieglas laivas, kā ērglis, kas šaujas uz barību.
so flüchtig wie die Binsenschiffe, rasch wie der beutegierige Aar.
27 Kad es domāju: es gribu aizmirst savas vaimanas un pamest savu skumību un atspirgties,
Nie kann ich sagen: 'Ich will mein Leid vergessen, mein Trauern lassen, heiter sein.'
28 Tad es iztrūkstos par visām savām sāpēm; es zinu, ka Tu mani neturi par nenoziedzīgu,
Mir graut vor allen meinen Schmerzen; ich weiß: Du sprichst mich nimmer los.
29 Ja man būs vainīgam būt, - kāpēc tad man velti nodarboties?
Ich soll nun einmal schuldig sein. Wozu mich zwecklos mühen?
30 Jebšu es mazgātos sniegā un šķīstītu savas rokas sārmā,
Und wüsche ich mich weiß wie Schnee und reinigte mit Lauge mir die Hände,
31 Taču Tu mani iemērktu bedrē, tā ka manas drēbes no manis kaunētos.
dann tauchtest Du mich um so tiefer in den Kot, daß meine Kleider selbst vor mir sich ekelten.
32 Jo Viņš nav tāds vīrs kā es, kam es varētu atbildēt, ka mēs kopā varētu iet priekš tiesas.
Er ist kein Mensch wie ich, dem ich erwiderte: 'Gehn wir zusammen vor Gericht!'
33 Nav mūsu starpā izšķīrēja, kas savu roku varētu likt uz mums abiem.
Wenn einen Schiedsmann zwischen uns es gäbe, der beide unter seine Aufsicht stellte,
34 Kad Viņš atņemtu Savu rīksti no manis un Viņa biedēklis mani neiztrūcinātu, -
der seinen Stock von mir fernhielte; daß mich die Angst vor jenem nicht betäubte,
35 Tad es runātu un no Viņa nebītos; jo tā tas ar mani vis nav.
dann wollt' ich furchtlos frei aussprechen, daß er - ich weiß es - gegen mich nicht ehrlich ist."
