Ījaba 8
1 Tad Bildads no Šuhas atbildēja un sacīja:
Kaj ekparolis Bildad, la Ŝuĥano, kaj diris:
2 Cik ilgi tu tā gribi runāt? tavas mutes vārdi ir kā stiprs vējš, kas greznojās.
Kiel longe vi tiel parolos, Kaj la vortoj de via buŝo estos kiel forta vento?
3 Vai Dievs pārgrozītu tiesu, un tas Visuvarenais pārgrozītu taisnību?
Ĉu Dio falsas la juĝon? Ĉu la Plejpotenculo falsas la justecon?
4 Kad tavi bērni pret Viņu grēkojuši, tad Viņš tos arī nodevis viņu grēku varā.
Se viaj filoj pekis kontraŭ Li, Li forpuŝis ilin pro ilia malbonago.
5 Bet ja tu pie laika to stipro Dievu meklēsi un no tā Visuvarenā žēlastības lūgsies,
Se vi serĉas Dion Kaj petegas la Plejpotenculon,
6 Ja tu šķīsts būsi un taisns, tad Viņš tevi gan uzlūkos un atkal uztaisīs tavas taisnības dzīvokli.
Se vi estas pura kaj pia, Li maldormos super vi, Kaj restarigos la bonstaton en via virta loĝejo.
7 Un ja tu iesākumā biji sīks, pēcgalā tu būsi ļoti liels.
Kaj se via komenco estis malgranda, Via estonteco forte kreskos.
8 Jo vaicā jel tiem senajiem, un liec vērā, ko viņu tēvi piedzīvojuši.
Ĉar demandu la antaŭajn generaciojn, Kaj primeditu tion, kion esploris iliaj patroj;
9 Jo mēs esam vakarēji un nezinām nenieka; jo mūsu dienas ir kā ēna virs zemes.
Ĉar ni estas de hieraŭ, kaj ni nenion scias; Nia vivo sur la tero estas nur ombro.
10 Viņi tevi gan mācīs un tev sacīs un no savas sirds runās.
Ili instruos vin, diros al vi, Kaj el sia koro elirigos vortojn.
11 Vai ašķi aug bez dūņām, vai niedres izaug bez ūdens?
Ĉu povas kreski kano sen malsekeco? Ĉu kreskas junko sen akvo?
12 Vēl zaļo, netiek plūktas, bet nokalst ātrāki nekā visa cita zāle.
En tia okazo ĝi velksekiĝas pli frue ol ĉiu herbo, Kiam ĝi estas ankoraŭ en sia freŝeco, Kiam ĝi ankoraŭ ne estas detranĉita.
13 Tā iet visiem, kas Dievu aizmirst, un blēža cerība iet bojā,
Tiaj estas la vojoj de ĉiuj, kiuj forgesas Dion; Kaj pereas la espero de hipokritulo,
14 Viņa drošums iznīkst, un viņa patvērums ir kā zirnekļa tīkls.
Kies fido dehakiĝas, Kaj kies espero estas araneaĵo.
15 Viņš atslienas pie sava nama, bet tas nestāv, viņš gan pie tā turas, bet tas nepastāv.
Li apogas sin al sia domo, sed ne restos staranta; Li ekkaptos ĝin, sed ne povos sin teni.
16 Gan viņš ir zaļš, saulei spīdot, un viņa zari izplešas viņa dārzā,
Li estis verda antaŭ la suno, Kaj super lia ĝardeno etendiĝas liaj branĉoj;
17 Viņa saknes vijās ap akmeņiem un ķērās pie mūra ēkas.
Amase plektiĝas liaj radikoj, Inter ŝtonoj ili tenas sin forte;
18 Kad viņš to izdeldē no viņa vietas, tad šī viņu aizliedz: Es tevi neesmu redzējusi.
Sed kiam oni elŝiras lin el lia loko, Ĝi malkonfesas lin: Mi vin ne vidis.
19 Redzi, tāds ir viņa ceļa prieks, un no pīšļiem izaug atkal citi.
Tia estas la ĝojo de lia vivo; Kaj el la tero kreskas aliaj.
20 Redzi, Dievs neatmet sirdsskaidro, un neņem bezdievīgo pie rokas.
Vidu, Dio ne forpuŝas virtulon Kaj ne subtenas la manon de malpiuloj.
21 Kamēr Viņš tavu muti piepildīs ar smiešanos un tavas lūpas ar gavilēšanu,
Li plenigos ankoraŭ vian buŝon per rido Kaj viajn lipojn per ĝojkrioj.
22 Tavi ienaidnieki taps apģērbti ar kaunu, un bezdievīgo dzīvokļa vairs nebūs.
Viaj malamantoj kovriĝos per honto; Sed la tendo de malpiuloj malaperos.
