Ījaba 6
1 Ījabs atbildēja un sacīja:
I odpowiedział Ijob, a rzekł:
2 Kaut manas vaimanas ar svaru svērtu un turpretī manas bēdas svaru kausā liktu!
O gdyby pilnie zważono narzekanie moje, a biedę moję pospołu na wagę włożono,
3 Jo tās tagad ir grūtākas nekā jūras smiltis, tāpēc mana mute muld.
Tedyby była cięższą nad piasek morski; przetoż mi słów niestaje.
4 Jo tā Visuvarenā bultas ir iekš manis, mans gars dzer viņu ugunis, Dieva briesmas karo pret mani.
Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.
5 Vai gan meža ēzelis zviedz, kad tam ir zāle? Vai vērsis mauj, kad tam sava barība?
Izali osieł dziki ryczy nad trawą? albo wół izali ryczy nad paszą swoją?
6 Vai jēlu var ēst bez sāls? Vai ir gardums olas baltumā?
Izali może być jedzona rzecz niesmaczna bez soli? albo jestli jaki smak w białku jajowym?
7 Ko mana dvēsele negribēja aizskart, tā nu ir mana bēdu barība.
Czego się przedtem nie chciała dotknąć dusza moja, to teraz jest boleścią ciała mego.
8 Kaut mana lūgšana notiktu, un Dievs man dotu, ko es gaidu,
Bodajże się spełniła prośba moja! Niechże mi Bóg da, czego oczekuję!
9 Kaut Dievs mani sadauzītu, kaut tas Savu roku izstieptu un mani satriektu!
Oby się Bogu podobało, żeby mię zniszczył, a żeby mię wyciął, rozpuściwszy rękę swoję!
10 Tas man vēl būtu par prieku, un es vēl savās nežēlīgās sāpēs būtu līksms, ka neesmu aizliedzis tā Svētā vārdus.
Bo mam jeszcze pociechę swoję, (chociaż pałam w boleści, a Bóg mi nie folguje) żem nie taił słów Świętego.
11 Kāds ir mans spēks, ka es vēl varētu cerēt, un kāds ir mans gals, ka manai dvēselei būtu jāpaciešās?
Cóż jest za moc moja, abym potrwał? albo co za koniec mój, abym przedłużył żywota mego?
12 Vai mans spēks ir akmeņu spēks, vai mana miesa ir varš?
Izali moc kamienna moc moja? albo ciało moje miedziane?
13 Vai man palīga netrūkst pavisam, un vai man padoms nav visai pagalam?
Azaż obrony mojej niemasz przy mnie? azaż rozsądek oddalony odemnie?
14 Izsamisušam žēlastības vajag no sava drauga, citādi tas arī tā Visuvarenā bijāšanu atmet.
Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźń Wszechmogącego opuścił?
15 Mani brāļi mani pieviļ kā strauts, kā strauta ūdeņi, kas notek;
Bracia moi omylili mię jako potok; pominęli jako gwałtowne potoki,
16 Sajukuši tie bija ar ledu, un sasniguši ar sniegu, -
Które bywają mętne od lodu, w których się śnieg ukrywa;
17 Tai laikā, kad karstums tos spiež, tad tie izsīkst, kad karsts metās, tad tie iznīkst no savas vietas.
Czasu którego topnieją, zaginą; a czasu gorącości niszczeją z miejsca swego.
18 Viņu ceļi griežas sānis, tie iet uz tuksnesi un izzūd.
Udawają się tam i sam z dróg swoich; rozciekają się po miejscach bezwodnych, i giną.
19 Uz tiem skatās ceļa ļaudis no Temas un cer Šebas ceļa gājēji.
Podróżni ludzie z krainy Teman obaczyli je; a którzy szli do Seba, mieli w nich nadzieję.
20 Tie paliek kaunā ar tādu cerību un nosarkst, tur nonākdami.
Ale się zawstydzili, iż w nich ufali; a gdy tam przyszli, oszukali się.
21 Tiešām nu jūs neesat it nekas, redzat briesmas un iztrūcinājāties.
Tak zaiste i wy, bywszy nie jesteście; widząc utrapienie moje, lękacie się.
22 Vai es jeb kad sacīju: nesiet man un dodiet man dāvanas no sava padoma?
Izalim mówił: Przynieście mi co, a z majętności waszej dajcie mi dary?
23 Jeb glābiet mani no ienaidnieka rokas un pestījiet mani no varas darītāju rokas?
I wybawcie mię z rąk nieprzyjaciela, a z rąk okrutników odkupcie mię?
24 Mācat mani, es cietīšu klusu, un pierādiet man, kur es maldījies.
Nauczcież mię, a ja umilknę; a w czemem zbłądził pokażcie mi.
25 Cik spēcīgi ir taisni vārdi, bet ko norāj jūsu rāšana;
O jakoż są mocne słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi obwinienie wasze?
26 Vai jūs esat apņēmušies vārdus aprāt? Vējam pieder izsamisuša vārdi.
Izali słowa moje obwinić myślicie, a przewiewać mowy utrapionego?
27 Vai arī bāriņam gribat valgus mest un bedri rakt savam tuvākam.
I na sierotę targacie się, i kopiecie doły pod przyjacielem swoim.
28 Bet nu, lūdzami, uzlūkojiet mani, jums acīs tiešām es nemelošu.
Przetoż przypatrzcie mi się teraz, a obaczycie, jeźli kłamię przed obliczem waszem.
29 Atbildiet jel, lai nenotiek netaisnība, atbildiet, jo mana taisnība vēl stāv.
Obaczcie się, proszę, a niech nie będzie w was nieprawość; obaczcie się, a poznacie, że jest sprawiedliwość moja przy mnie.
30 Vai tad uz manas mēles būs netaisnība, vai mana mute nemanīs, kas ir blēdība?
A iż nie masz w języku mym nieprawości: i nie mamże znać utrapienia mego?
