Ījaba 6
1 Ījabs atbildēja un sacīja:
Da antwortete Hiob und sprach:
2 Kaut manas vaimanas ar svaru svērtu un turpretī manas bēdas svaru kausā liktu!
O daß mein Unmut und mein Unglück gegeneinander abgewogen und zugleich auf eine Waage gelegt würden!
3 Jo tās tagad ir grūtākas nekā jūras smiltis, tāpēc mana mute muld.
Denn nun ist es schwerer als Meeressand; darum sind meine Reden so verwirrt.
4 Jo tā Visuvarenā bultas ir iekš manis, mans gars dzer viņu ugunis, Dieva briesmas karo pret mani.
Denn die Pfeile des Allmächtigen stecken in mir, mein Geist saugt ihr Gift; die Schrecken Gottes bestürmen mich.
5 Vai gan meža ēzelis zviedz, kad tam ir zāle? Vai vērsis mauj, kad tam sava barība?
Schreit auch ein Wildesel beim Gras, brüllt auch ein Ochse, wenn er Futter hat?
6 Vai jēlu var ēst bez sāls? Vai ir gardums olas baltumā?
Kann man auch Fades essen ohne Salz, findet man am Eiweiß irgendwelchen Geschmack?
7 Ko mana dvēsele negribēja aizskart, tā nu ir mana bēdu barība.
Was meine Seele zu berühren verschmähte, das ist jetzt mein täglich Brot!
8 Kaut mana lūgšana notiktu, un Dievs man dotu, ko es gaidu,
O daß doch käme, was ich wünsche, und Gott meine Hoffnung erfüllte:
9 Kaut Dievs mani sadauzītu, kaut tas Savu roku izstieptu un mani satriektu!
daß es doch Gott gefiele, mich zu zermalmen, seine Hand auszustrecken und mich abzuschneiden!
10 Tas man vēl būtu par prieku, un es vēl savās nežēlīgās sāpēs būtu līksms, ka neesmu aizliedzis tā Svētā vārdus.
So bliebe mir noch der Trost (worüber ich frohlocken würde im schonungslosen Schmerz), daß ich von den Worten des Heiligen nicht abgefallen bin!
11 Kāds ir mans spēks, ka es vēl varētu cerēt, un kāds ir mans gals, ka manai dvēselei būtu jāpaciešās?
Wie groß ist denn meine Kraft, daß ich noch ausharren, und wann kommt mein Ende, daß meine Seele sich gedulden soll?
12 Vai mans spēks ir akmeņu spēks, vai mana miesa ir varš?
Ist mir denn der Steine Kraft gegeben, ist dies mein Fleisch etwa von Erz?
13 Vai man palīga netrūkst pavisam, un vai man padoms nav visai pagalam?
Bin ich denn nicht hilflos und des Heils beraubt?
14 Izsamisušam žēlastības vajag no sava drauga, citādi tas arī tā Visuvarenā bijāšanu atmet.
Dem Verzagten soll sein Freund Mitleid erzeigen, selbst wenn er von der Furcht des Allmächtigen lassen sollte.
15 Mani brāļi mani pieviļ kā strauts, kā strauta ūdeņi, kas notek;
Meine Brüder trügen wie ein Wildbach, wie das Bett der Wildbäche, die überlaufen,
16 Sajukuši tie bija ar ledu, un sasniguši ar sniegu, -
welche trübe werden vom Eis, wenn der Schnee sich darin birgt,
17 Tai laikā, kad karstums tos spiež, tad tie izsīkst, kad karsts metās, tad tie iznīkst no savas vietas.
die aber versiegen zur Zeit der Sommerglut und von ihrem Ort verschwinden, wenn es heiß wird.
18 Viņu ceļi griežas sānis, tie iet uz tuksnesi un izzūd.
Es biegen ab von ihrem Wege die Karawanen, ziehen in die Wüste und verirren sich;
19 Uz tiem skatās ceļa ļaudis no Temas un cer Šebas ceļa gājēji.
es schauen sie die Karawanen Themas, die Reisegesellschaften Sebas hoffen auf sie.
20 Tie paliek kaunā ar tādu cerību un nosarkst, tur nonākdami.
Aber sie werden in ihrer Hoffnung zuschanden; wenn sie dorthin kommen, sind sie enttäuscht.
21 Tiešām nu jūs neesat it nekas, redzat briesmas un iztrūcinājāties.
So seid auch ihr mir jetzt geworden; ihr schauet Schreckliches und fürchtet euch davor!
22 Vai es jeb kad sacīju: nesiet man un dodiet man dāvanas no sava padoma?
Habe ich gesagt: «Gebet mir etwas!» oder «Bringt mir etwas von eurem Vermögen her;
23 Jeb glābiet mani no ienaidnieka rokas un pestījiet mani no varas darītāju rokas?
rettet mich aus der Hand des Feindes und erlöset mich von des Tyrannen Hand?»
24 Mācat mani, es cietīšu klusu, un pierādiet man, kur es maldījies.
Belehret mich, so will ich schweigen,
25 Cik spēcīgi ir taisni vārdi, bet ko norāj jūsu rāšana;
weiset mir nach, wo ich gefehlt! O wie eindringlich sind die Reden der Wahrheit! Aber was bringen eure Zurechtweisungen zu-recht?
26 Vai jūs esat apņēmušies vārdus aprāt? Vējam pieder izsamisuša vārdi.
Gedenket ihr Worte zu bekritteln und haltet die Reden eines Verzweifelten für Wind?
27 Vai arī bāriņam gribat valgus mest un bedri rakt savam tuvākam.
Ja, ihr werfet das Los über eine Waise und verhandelt euren Freund!
28 Bet nu, lūdzami, uzlūkojiet mani, jums acīs tiešām es nemelošu.
Und nun seid doch so gefällig und schaut mich an, ob ich euch ins Angesicht lügen werde!
29 Atbildiet jel, lai nenotiek netaisnība, atbildiet, jo mana taisnība vēl stāv.
Kehret um, tut nicht Unrecht! Ja, kehret um! noch bin ich im Recht!
30 Vai tad uz manas mēles būs netaisnība, vai mana mute nemanīs, kas ir blēdība?
Ist denn Unrecht auf meiner Zunge, oder unterscheidet mein Gaumen nicht, was verderblich ist?
