Ījaba 6

1 Ījabs atbildēja un sacīja:

Ijob respondis kaj diris:

2 Kaut manas vaimanas ar svaru svērtu un turpretī manas bēdas svaru kausā liktu!

Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

3 Jo tās tagad ir grūtākas nekā jūras smiltis, tāpēc mana mute muld.

Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

4 Jo tā Visuvarenā bultas ir iekš manis, mans gars dzer viņu ugunis, Dieva briesmas karo pret mani.

Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

5 Vai gan meža ēzelis zviedz, kad tam ir zāle? Vai vērsis mauj, kad tam sava barība?

Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

6 Vai jēlu var ēst bez sāls? Vai ir gardums olas baltumā?

Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

7 Ko mana dvēsele negribēja aizskart, tā nu ir mana bēdu barība.

Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

8 Kaut mana lūgšana notiktu, un Dievs man dotu, ko es gaidu,

Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

9 Kaut Dievs mani sadauzītu, kaut tas Savu roku izstieptu un mani satriektu!

Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

10 Tas man vēl būtu par prieku, un es vēl savās nežēlīgās sāpēs būtu līksms, ka neesmu aizliedzis tā Svētā vārdus.

Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

11 Kāds ir mans spēks, ka es vēl varētu cerēt, un kāds ir mans gals, ka manai dvēselei būtu jāpaciešās?

Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

12 Vai mans spēks ir akmeņu spēks, vai mana miesa ir varš?

Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

13 Vai man palīga netrūkst pavisam, un vai man padoms nav visai pagalam?

Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

14 Izsamisušam žēlastības vajag no sava drauga, citādi tas arī tā Visuvarenā bijāšanu atmet.

Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

15 Mani brāļi mani pieviļ kā strauts, kā strauta ūdeņi, kas notek;

Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

16 Sajukuši tie bija ar ledu, un sasniguši ar sniegu, -

Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

17 Tai laikā, kad karstums tos spiež, tad tie izsīkst, kad karsts metās, tad tie iznīkst no savas vietas.

En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

18 Viņu ceļi griežas sānis, tie iet uz tuksnesi un izzūd.

Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

19 Uz tiem skatās ceļa ļaudis no Temas un cer Šebas ceļa gājēji.

Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

20 Tie paliek kaunā ar tādu cerību un nosarkst, tur nonākdami.

Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

21 Tiešām nu jūs neesat it nekas, redzat briesmas un iztrūcinājāties.

Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

22 Vai es jeb kad sacīju: nesiet man un dodiet man dāvanas no sava padoma?

Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

23 Jeb glābiet mani no ienaidnieka rokas un pestījiet mani no varas darītāju rokas?

Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

24 Mācat mani, es cietīšu klusu, un pierādiet man, kur es maldījies.

Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

25 Cik spēcīgi ir taisni vārdi, bet ko norāj jūsu rāšana;

Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

26 Vai jūs esat apņēmušies vārdus aprāt? Vējam pieder izsamisuša vārdi.

Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

27 Vai arī bāriņam gribat valgus mest un bedri rakt savam tuvākam.

Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

28 Bet nu, lūdzami, uzlūkojiet mani, jums acīs tiešām es nemelošu.

Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

29 Atbildiet jel, lai nenotiek netaisnība, atbildiet, jo mana taisnība vēl stāv.

Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

30 Vai tad uz manas mēles būs netaisnība, vai mana mute nemanīs, kas ir blēdība?

Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?