Ījaba 6
1 Ījabs atbildēja un sacīja:
Job antwoordde, en sprak:
2 Kaut manas vaimanas ar svaru svērtu un turpretī manas bēdas svaru kausā liktu!
Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:
3 Jo tās tagad ir grūtākas nekā jūras smiltis, tāpēc mana mute muld.
Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.
4 Jo tā Visuvarenā bultas ir iekš manis, mans gars dzer viņu ugunis, Dieva briesmas karo pret mani.
Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!
5 Vai gan meža ēzelis zviedz, kad tam ir zāle? Vai vērsis mauj, kad tam sava barība?
Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?
6 Vai jēlu var ēst bez sāls? Vai ir gardums olas baltumā?
Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?
7 Ko mana dvēsele negribēja aizskart, tā nu ir mana bēdu barība.
Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!
8 Kaut mana lūgšana notiktu, un Dievs man dotu, ko es gaidu,
Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;
9 Kaut Dievs mani sadauzītu, kaut tas Savu roku izstieptu un mani satriektu!
Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.
10 Tas man vēl būtu par prieku, un es vēl savās nežēlīgās sāpēs būtu līksms, ka neesmu aizliedzis tā Svētā vārdus.
Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".
11 Kāds ir mans spēks, ka es vēl varētu cerēt, un kāds ir mans gals, ka manai dvēselei būtu jāpaciešās?
Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?
12 Vai mans spēks ir akmeņu spēks, vai mana miesa ir varš?
Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?
13 Vai man palīga netrūkst pavisam, un vai man padoms nav visai pagalam?
Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?
14 Izsamisušam žēlastības vajag no sava drauga, citādi tas arī tā Visuvarenā bijāšanu atmet.
Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!
15 Mani brāļi mani pieviļ kā strauts, kā strauta ūdeņi, kas notek;
Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:
16 Sajukuši tie bija ar ledu, un sasniguši ar sniegu, -
Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;
17 Tai laikā, kad karstums tos spiež, tad tie izsīkst, kad karsts metās, tad tie iznīkst no savas vietas.
Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.
18 Viņu ceļi griežas sānis, tie iet uz tuksnesi un izzūd.
Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;
19 Uz tiem skatās ceļa ļaudis no Temas un cer Šebas ceļa gājēji.
De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:
20 Tie paliek kaunā ar tādu cerību un nosarkst, tur nonākdami.
Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.
21 Tiešām nu jūs neesat it nekas, redzat briesmas un iztrūcinājāties.
Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!
22 Vai es jeb kad sacīju: nesiet man un dodiet man dāvanas no sava padoma?
Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;
23 Jeb glābiet mani no ienaidnieka rokas un pestījiet mani no varas darītāju rokas?
Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?
24 Mācat mani, es cietīšu klusu, un pierādiet man, kur es maldījies.
Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!
25 Cik spēcīgi ir taisni vārdi, bet ko norāj jūsu rāšana;
Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!
26 Vai jūs esat apņēmušies vārdus aprāt? Vējam pieder izsamisuša vārdi.
Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?
27 Vai arī bāriņam gribat valgus mest un bedri rakt savam tuvākam.
Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?
28 Bet nu, lūdzami, uzlūkojiet mani, jums acīs tiešām es nemelošu.
Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.
29 Atbildiet jel, lai nenotiek netaisnība, atbildiet, jo mana taisnība vēl stāv.
Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!
30 Vai tad uz manas mēles būs netaisnība, vai mana mute nemanīs, kas ir blēdība?
Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;
