Ījaba 41

1 Vai tu levijatanu vari ķert ar makšķeri, jeb viņa mēli ar dziļi iemestu virvi?

Wyciągnieszże wędą wieloryba? albo sznurem utopionym w języku jego?

2 Vai tu viņam riņķi māki likt nāsīs un ar asmeni izdurt viņa žaunas?

Izali zawleczesz kolce przez nozdrza jego? albo hakiem przekoleszli czeluść jego?

3 Vai tu domā, ka tas tevis daudz lūgsies un labus vārdus uz tevi runās?

Izalić się będzie wiele modlił, albo z tobą łagodnie mówić będzie?

4 Vai viņš derēs derību ar tevi, ka tu viņu vari ņemt par mūžīgu vergu?

Izali uczyni przymierze z tobą, a przyjmiesz go za sługę wiecznego?

5 Vai tu ar viņu varēsi spēlēties kā ar putniņu, jeb viņu saistīsi savām meitām?

Izali z nim będziesz igrał jako z ptaszkiem, a uwiążesz go dziatkom twoim?

6 Vai zvejnieku biedrībā viņu pārdod, vai viņu izdala pircējiem?

Sprawiże sobie nad nim towarzystwo ucztę, a podzielą go między kupców?

7 Vai tu viņa ādu vari piedurt pilnu ar šķēpiem, jeb viņa galvu ar žebērkļiem?

Izali zawadzisz hakami za skórę jego, a widelcami rybackiemi za głowę jego?

8 Kad tu savu roku viņam pieliksi, tad pieminēsi, kāds tas karš, un vairs to nedarīsi.

Połóż tylko nań rękę twą, ślubujęć, że nie wspomnisz więcej na bitwę.

9 Redzi, tāda cerība ir velti; jau viņu ieraugot krīt gar zemi.

Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy nań człowiek nie upada?

10 Neviens nav tik drošs, viņu kaitināt, - kas tad būtu, kas Man varētu celties pretim?

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

11 Kas Man ko laba papriekš darījis, ka Man to bija atmaksāt? Kas ir apakš visām debesīm, tas Man pieder.

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

12 Un lai vēl pieminu viņa locekļus, stiprumu un viņa vareno augumu.

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

13 Kas drīkstētu viņa bruņas atsegt, kas līst viņa zobu starpā?

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

14 Kas viņa vaiga žokļus var atplēst? Ap viņa zobiem ir briesmas.

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

15 Lepni ir viņa bruņu zvīņas, cieti kā ar zieģeli saspiesti kopā.

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

16 Viens tik tuvu pie otra, ka ne vējš netiek starpā.

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

17 Tie līp viens pie otra, un turas kopā, ka nešķiras.

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

18 Viņš šķauda ugunis, un viņa acis ir kā rīta blāzmas stari.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

19 No viņa mutes šaujās ugunis, degošas dzirksteles no tās izlec.

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

20 No viņa nāsīm iziet dūmi kā no verdoša poda un katla.

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

21 Viņa dvaša varētu iededzināt ogles, un liesmas iziet no viņa mutes.

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

22 Viņa kakls ir visai stiprs, un viņa priekšā lec bailes.

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

23 Viņa miesas locekļi kā sakalti, tie turas cieti kopā, ka nevar kustināt.

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

24 Viņa sirds ir cieta kā akmens un cieta kā apakšējais dzirnu akmens.

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

25 Kad viņš ceļas, tad stiprie izbīstas, no bailēm tie paģībst.

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

26 Kad viņam cērt ar zobenu, tas nekož, nedz šķēps, ne bulta, ne žebērklis.

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

27 Dzelzs priekš viņa kā salmi, un varš kā sapraulējis koks.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

28 Bulta viņu neaiztrieks; lingas akmeņi viņam ir kā pelus.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

29 Lielas bozes viņam ir kā pelus, viņš smejas, kad šķēps svelpj.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

30 Viņa pavēderē asi kasīkļi, un kā ar ecešām viņš brauc pa dubļiem.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

31 Viņš dara, ka dziļumi verd kā pods, un sajauc jūru kā zalves virumu.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

32 Kur viņš gājis ceļš spīd; tie ūdens viļņi ir kā sudraboti.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

33 Virs zemes cits viņam nav līdzinājams, viņš tāds radīts, ka nebīstas.

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

34 Viss, kas ir augsts, viņam nav nekas; viņš visu lepno zvēru ķēniņš.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.